बकरा

सर्दी झाली म्हणून तुम्ही जवळच असलेल्या नेहमीच्या क्लीनिकमध्ये जाण्याचं ठरवता. तुम्हाला चक्क दुसऱ्या दिवशीची अपॉइंटमेंट मिळते, चमत्कारच म्हणायचा!!

अपॉइंटमेंट रात्री ५:४५ ची असते. हो ह्या दिवसात इथे ५ वाजताच गुडूप अंधार पडतो. तर, तुम्ही भयानक थंडीत कुडकुडत क्लीनिकमध्ये पोहोचता. तिथे पोहोचताच तुमच्या लक्षात येतं की ह्या लोकांची क्लीनिक बंद करायची तयारी चालु आहे. पेंगुळलेली रिसेप्शनिस्ट तुम्हाला बघातच आनंदी होते! तिचा आनंद बघून तुमच्या मनात शंकेची पाल चुकचुकते! हो ना, गेल्या कित्येक वर्षात तिच्या चेहऱ्यावर तुम्ही साधं स्मितहास्यही पाहिलेलं नसतं! 

ती तुमच्यावर प्रश्नांचा भडीमार करायला सुरुवात करते..  कोरोना लस घेतली आहे का? कधी घेतलीये? दुसरा डोस कधी घेतला होता? तुम्ही मनातच “अगं जरा दम खा की बया!!” तुम्ही तिला सगळं व्यवस्थीत सांगता की लसीकरण झालंय, दुसरा डोस जूनमध्ये कधीतरी घेतलाय वगैरे वगैरे!

तुमची उत्तरं ऐकताच तिचे डोळे चमकतात जसं काही तिला बकरा सापडलाय आणि ते बघून तुमची खात्री पटते की दाल में कुछ काला है! ती तुम्हाला चमकत्या डोळ्यांनी विचारते “बुस्टर डोस घेणार का? तुम्ही डॉक्टरांशी बोलून घ्या. आपण लगेच देऊ!“ 

“अगं लबाड, असं आहे तर! किती गोड गोड वागतेस गं. अर्रे काय खवा आहे का? बूस्टर घेते का म्हणे? काय मनाची तयारी असते का नाही? आलं क्लीनिकमध्ये की घ्या लस, असं असतंय का कुठं? आणि काय गं सटवे, ६-८ महिन्यांपूर्वी पहिल्या डोससाठी मी जेव्हा तुमच्या क्लीनिकचे उंबरे झिजवत होते तेव्हा तु मला हिंग लावुन विचारत नव्हतीस ते, हं! बुस्टर घे म्हणे, हरबरी मेली!” मनातच हं!!

तेवढ्यात डॉक्टर ताई येऊन तुम्हाला केबिनमध्ये घेऊन जातात. हो, इथे डॉक्टर स्वतः बाहेर येऊन पेशंटला बोलवतात! केबिनमध्ये गेल्यावर नुसती सर्दी झालीये तरी डॉक्टर ताई तुम्हाला अमुक  तपासणी करून घे, तमुक तपासणी करून घे सांगतात आणि लगोलग त्या तपासण्यांसाठी तुमच्या हातातून भसाभसा तीन ट्यूब रक्त काढतात! यन्टमसारखं प्रत्येक तपासणीसाठी भसकन वेगळं रक्त! उद्या १०-१५ तपासण्यांसाठी बाटलीभर रक्त काढतील!!

मग डॉक्टर ताई तुम्हाला रिग्ग्यात घेतात. पुन्हा तेच सवाल जवाब. 

डॉ: कोरोना लस घेतली का? 

मी: हो 

डॉ: किती डोस झाले?

मी: दोन 

डॉ: दुसरा कधी झाला?

मी: जूनमध्ये कधीतरी!

डॉ: आता आलीच आहेस तर बूस्टर डोस घेऊनच टाक. 

मी: (अर्रे काय संक्रांतीचं हळदीकुंकू आणि वाण आहे का ते की आलीच आहेस तर घेऊन जा!) आज नको, मी येते ना नंतर!

डॉ: आता कुठे नंतर येते, पुन्हा क्रिसमसच्या सुट्या सुरु होतील. आता घेऊनच टाक. 

मी: (मुझे बक्ष दो आज) नाही पण मी ते वॅक्सीन पासबुक नाही आणलं!

डॉ: पुढच्या वेळी आलीस की अपडेट करू ते, काही होत नसतंय!

मी: (नका हो नका डॉक्टर असा आग्रह करू.. लस आहे ती.. पाणिपुरीची प्लेट नाही!)  मला माझ्या दुसऱ्या डोसची नक्की तारीखच आठवत नाहीये ना. 

डॉ: अगं पाच महिन्यानंतर चालतंय बूस्टर घ्यायला, काही होत नसतंय!

मी: (हे भगवान..) मी मागचे दोन डोस ऍस्ट्राचे घेतले आहेत ना, आता हे बियॉंटेक कसं चालेल?

डॉ: अगं चालतंय चालतंय, काही होत नसतंय!

मी: (नहीं ये नहीं हो सकता!) पण मी येते ना नंतर.

डॉ: अगं घेऊनच जा आता, मी बाहेर रिसेप्शनला सांगते. जरा हात दुखेल, ताप येईल, थकवा येईल, बरं का!! 

मी: (अन म्हणे काही होत नसतंय) हं!

तुम्हाला वाटतं आता बाहेरून ३-४ लोक येऊन तुम्हाला उचलुन नेतील आणि बळजबरी लस देतील कारण आता तेव्हढंच बाकी राहिलेलं असतं! साधी अपॉइंटमेंट मिळायला मारामार असलेल्या ह्या क्लीनिकमध्ये चक्क तुम्हाला लस घेण्यासाठी आग्रह होतोय! बस यही दिन देखना बाकी था! 

शेवटी तुम्ही विचार करता की आज ना उद्या बूस्टर डोस घ्यावा लागणारच आहे तर ह्यांच्या आग्रहाला मान देऊन घेऊनच टाकु. हाय काय अन नाय काय! तुम्ही “हो” म्हणताच डॉक्टर ताई आणि रिसेप्शनिस्ट ताईंच्या चेहऱ्यावरचा आनंद अवर्णनीय असतो. त्यांनी तुम्हांला बकरा बनवलेलंच असतं! 

पटापटा तिथली एक नर्स तुमच्या भसाभसा रक्त काढलेल्या हाताच्या दंडाला लस टोचते आणि हसतमुख चेहऱ्याने तुम्हाला सही करायला एक फॉर्म आणून देते ज्यावर लिहिलेलं असतं की “मी माझ्या इच्छेने लस घेत आहे!” 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी 

भयकथा

गेले आठ दिवस मला फक्त कोल्हेकुई, दारांचं करकरणे,कोणाच्या तरी चालण्याचा आवाज, कोणाच्या तरी भयव्याकुळ किंकाळ्या, कुठेतरी कोणीतरी खुसफूस करतंय, हे आणि असेच भयानक आवाज येत आहेत. घरात सतत कोणीतरी माझ्यावर लक्ष ठेऊन आहे असं वाटतंय. 

रात्री डोळ्याला डोळा नाही. चित्रविचित्र स्वप्न पडत आहेत. अचानक घाबरून उठतेय मी. लहानपणापासून पाहिलेल्या प्रत्येक भयपटाची आठवण येते आहे. सतत भयंकर पार्श्वसंगीत ऐकू येतंय. 

बरेच वर्ष झाले हे असे आवाज आले नव्हते खरं. पण गेल्या आठ दिवसांपासून अक्षरशः रोज संध्याकाळपासून सुरु होणारे हे भयपटाचं पार्श्वसंगीत रात्री झोपेपर्यंत माझ्या मागावर असल्यासारखं सतत चालू आहे. 

रामसे बंधू पासून राम गोपाल वर्मा पर्यंतच्या आणि “रात” सिनेमातल्या रेवती पासून ते तात्या विंचू पर्यंत प्रत्येकाची आठवण काढून झाली. बाबो, पण “रात” बघून खरंच यन्टमसारखी फाटली होती तेव्हा, काहीही म्हणा! नारायण धारप व रत्नाकर मतकरींची आतापर्यंत वाचलेली प्रत्येक कादंबरी डोळ्यासमोर आली आणि डोळ्यांसमोर काजवे चमकले!! 

मग म्हणलं फार झालं च्यामारी.. झोपेचं खोबरं झालंय.. डोक्याला शांतता म्हणुन नाहीये.. काय लावलीये सतत कोल्हेकुई, दारं करकरणे, पायांचा आवाज!! 

शेवटी नवटीनेजरला विचारलंच मी.. अरे मेरे लाल, कधी सबमीट करायचा आहे तुझा हॉरर म्युझिक पीसचा प्रोजेक्ट तुला?? इथं माझी भीतीने गाळण उडतीये रोजची. तर म्हणाला “ आई चिल, करतोय मी उद्या प्रेझेंट!” चिल म्हणे, ईथे थंडीने जीव घेतलाय आणि अजुन कुठे चिल करू?  नाही नाही.. #सापळा नाही आलाय परत खिडकीत. 

तर पॉईंटचा मुद्दा असा आहे की चिरंजीवांना त्यांच्या संगीत शिक्षकांनी प्रोजेक्ट दिलाय की भयपटातील एखादा प्रसंग लिहुन  त्यासाठी स्वतः म्युझिक पीस तयार करून ते वर्गात प्रेझेंट करा! 

बरं, सारखं आपलं “आई, हे कसं वाटतंय? ऐक, ते कसं वाटतंय? ऐक!” त्याला म्हणलं “अरे बाबाला घाबरव की थोडं!“ पण त्याला चांगलंच माहीत आहे की हे होम ऑफिसवाले त्यांच्या कामामुळेच ईतके वैतागलेले असतात की भुतंखेतं आले तरी ते त्यांना मीटिंगला बसवतील त्यामुळे तेही टरकून असतील! 

पोरगं शाळेतून आलं की जे जोरजोरात हॉरर म्युझिक वाजवत बसतंय की बस्स! तरी बरं हाडं गोठवणाऱ्या थंडीमुळे दारं खिडक्या गच्च बंद असतात नाहीतर आठ दिवसांपासून चाललेलं हे भयसंगीत मॅगी काकूंनी ऐकलं असतं तर आम्हाला आजच घर सोडावं लागलं असतं! 

कारण माझ्यासाठी मॅगी काकू म्हणजे नेहमीच “भय इथले संपत नाही!“ 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी

सर्जिकल स्ट्राईक

घरातून बाहेर पडताना तुम्ही कोणत्याही प्रकारचे नियम न वाचता, पटकन जो सापडला तो मास्क तोंडावर चढवलेला असतो आणि जेव्हा अख्ख्या होल ट्रेनमध्ये सगळ्यांनी ffp2 मास्कस घातलेले असतात आणि तुम्ही सर्जिकल मास्क, तेव्हा जाणीव होते की तुम्ही “मास्क दाखवुन अवलक्षण" सदरात मोडत आहात!

आता तुमचे डोळे फक्त आणि फक्त सर्जिकल मास्क लावलेल्या समदुःखी माणसाला शोधत असतात. कारण जर का एखाद्या तिकीट चेकरने ”सर्जिकल स्ट्राईक" केला तर तुम्हाला मास्क दाखवायलाही जागा उरणार नाही, हे तुम्ही जाणुन असता. तसंही आजकाल तोंड दिसतच नाही म्हणा मास्कमुळे!

तुम्ही प्रचंड तणावात असता त्यामुळे नेहमीप्रमाणे तुम्हाला काहीबाही डायलॉग सुचायला लागतात “ ह्ये साला... क्या ईस ट्रेन में एक भी माई का लाल/लाली नहीं हैं जिसने सर्जिकल मास्क पहना हो? हांय?” तिकीट चेकर येऊन तुम्हाला “ जाओ पहले उस आदमी  या औरत को ढुंढ के लाओ जिसने सर्जिकल मास्क पहना हो, तभी मैं तुम्हारी सजा माफ करुंगा!” म्हणेल असं तुम्हाला वाटायला लागतं!  

आणि अचानक एका स्टेशनला एक ललना तुम्हाला दिसते जिने सर्जिकल मास्क लावलेला असतो, पण हाय रे कर्मा, ती ललना तुम्ही बसलेल्या ट्रेनमध्ये चढतच नाही!

आता पुन्हा तुम्ही सर्जिकल मास्क लावलेली एखादी तरी व्यक्ती दिसेल म्हणुन या आशेने अख्खी ट्रेन पिंजुन काढता! तुमच्या ह्या ट्रेन पालथी घालायच्या उद्योगामुळे म्हणजे ट्रेनच्या एका टोकापासून दुसऱ्या टोकापर्यंत उगीचंच चक्कर टाकण्यामुळे, ट्रेनमधले लोक तुमच्याकडे त्याच नजरेने बघतात! त्याच त्या.. ”कौन है लोग? कहाँ से आते है लोग? वगैरे वगैरे!

शेवटी तुमचे इप्सित स्टेशन येते, तिथे तुम्ही मैत्रिणीला भेटता (जिने ffp2 मास्क घातला आहे). गप्पा वगैरे मारून, कामं धाम करून तुम्ही परतीचा प्रवास सुरु करता. पुन्हा ये रे माझ्या मास्कल्या! आता जर तिकीट चेकर आले तर त्यांना काय काय कारणं सांगता येतील त्याची तुम्ही मनोमन उजळणी आणि देवाचा धावा करायला लागता. 

शेवटी तुमचं स्टेशन येतं आणि तुमचा मास्कला टांगलेला जीव भांड्यात पडतो आणि अश्या रितीने जाऊन येऊन एक तास आणि चार ट्रेन्सचा प्रवास तुम्ही सर्जिकल मास्कमुळे न झालेल्या सर्जिकल स्ट्राईकच्या दहशतीत घालवलेला असतो. 

तुम्ही तुमच्या घराजवळच्या स्टेशनला उतरतंच असता की तेवढ्यात तुम्हाला समोर एक सर्जिकल मास्क लावलेल्या काकु दिसतात ज्या तुम्ही उतरताच ट्रेनमध्ये चढतात आणि एक वर्तुळ पूर्ण होतं!

घरी येता येता तुमच्या लक्षात येतं की कालच मॅगी काकु कोरोना आकड्यांविषयी उदबत्ती लावत होत्या तेव्हाच तुम्ही नवीन नियम वाचायचे ठरवलेले असतात पण वाचलेले नसतात! 

आता मॅगी काकुंच्या उदबत्ती विषयी उद्या!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक  

#माझी_म्युनिक_डायरी 

#मुडदा_बशिवला_त्या_कोरोनाचा

इपितर

मी जेव्हा जेव्हा कुठे बाहेर जाते तेव्हा तेव्हा इथल्या मेट्रोमध्ये किंवा स्टेशनवर काहीतरी भन्नाट अनुभव येतात. 

मागच्या शनिवारी आम्ही दोघे कामानिमित्त बाहेर निघालो होतो. शनिवार असल्यामुळे स्टेशनवर जरा गर्दी होती. ट्रेनमध्येहि गर्दी असल्यामुळे आम्ही दाराजवळच उभे राहिलो कारण आम्हाला ३ स्टेशन्सनंतर उत्तरायचंच होतं. आमच्या स्टेशनच्या पुढचा स्टेशनवर एक ताई तिच्या लेकराला प्राममधे घेऊन दारातून आत आली रे आली की त्या दिवट्याने फटकन माझ्या हातावर फटका मारला ना! 

 अरेच्या! मला काही समजलंच नाही एक सेकंद. मागच्या जन्मी मी नक्कीच त्याचं काहीतरी घोडं मारलेलं असणार. कारण मी दिसले रे दिसले की त्या इपितरनं माझ्या हातावर फटका मारला!! एव्हाना मी सोडून आजूबाजूचे सगळे हसायला लागले होते.. हो हो, त्या हसणाऱ्यांमध्ये आमचे "हे" सुद्धा सामील होते बरं! मग काय? मी ही हसले, काय करणार? नक्की कोणते भाव चेहऱ्यावर दाखवावे हेच कळत नसल्यामुळे हसले मी. लेकिन ये मेरे साथ ही क्यूँ होता है? 

ती ताई बिचारी ओशाळली. त्या दिवट्याला जर्मनमध्ये रागवायला लागली, "अरे ती काही तुझी मावशी नाहीये, वेगळी बाई आहे! असं मारत असतात का? हं? घरी चल बघतेच तुला!" वगैरे वगैरे! तर ते इपितर माझ्याचकडे बघत होतं. मला वाटलं मारतय पुन्हा मला. मी त्या ताईचं बोलणं अगदी लक्ष देऊन ऐकत होते, नक्की काय म्हणतेय ती त्या लेकराला! तिला वाटायचं की ह्या बाईला जर्मन कळत नाही तर घ्या बोलुन.. पण नेमकं आम्हाला पुढच्या स्टेशनला उतरावं लागलं! ट्रेनच्या बाहेर पडलो तर हे म्हणाले "तु सोबत असलीस की वेळ मजेत जातो!!" अरे इनका ऑफिस शुरू करो रे जल्दी कोई!! वेळ मजेत जातो म्हणे! 

कालचा किस्सा तर कहर आहे! 

काल संध्याकाळी मैत्रिणीकडे गेले होते. येतांना वरच्या मेट्रोतुन उतरून, खाली अंडरग्राउंड मेट्रोच्या स्टेशनला आले. ट्रेन यायला ५ मिनिट होते. मी तिथल्या खुर्चीवर बसले. माझ्या बाजूला एक देसी बाबु पूर्णपणे मोबाईलमध्ये गुंग होता. नक्कीच गफ(गर्लफ्रेंड हो) बरोबर गप्पा चालू असणार किंवा फेबुवर किंवा इन्स्टावर.. जाऊदे आपल्याला काय करायचंय? उगी आपलं घेणं ना देणं अन फुकटचं कंदील लावणं! 

बरोब्बर ४ मिनिटांनी विरुद्ध दिशेला जाणारी ट्रेन मागच्या बाजूला आली. अचानक अंगात वारं शिरल्यागत देसी बाबु उठून त्या ट्रेनच्या दिशेने पळाला! मला वाटलं ह्या यन्टमला जायचं तिकडच्या ट्रेनमध्ये होतं आणि बसलं इकडच्या ट्रेनसमोर. तेव्हढ्यात माझीही ट्रेन आली म्हणुन मी आत गेले आणि बघते तर देसी बाबु तिकडच्या ट्रेनचं दार बंद होतांना त्या दाराच्या फटीतुन बाहेर येण्याचा प्रयत्न करत होता. कसबसं त्याला बाहेर पडता आलं आणि तो ह्या ट्रेनच्या दिशेने धावत सुटला... मनात म्हंटलं, अरे काय डोकं बिकं फिरलंय का काय लका? असं काहून भंजाळल्यागत करून ह्रायला रे भाऊ? 

हसू आवारेचना मला! अगदी ख्या ख्या ख्या. तरी बरं मास्क होता तोंडावर. 

आता माझ्या ट्रेनचं दार लागायला लागलं. मला वाटलं आता हे येडं त्या काडी सिंघम सारखं करतं का काय? पण त्याच्या नशिबाने त्याला ह्या ट्रेनमध्ये घुसता आलं! मी दारातच उभी होते. देसी बाबु हपापत माझ्या समोरच येऊन उभा राहिला. माझं अगदी मास्कशी आलं होतं की त्याला म्हणावं "अरे ईधर उधर क्या देख रहे हो? उधर ईधर देखों, उधर इधर !" (अंदाज अपना अपना अगणित वेळा बघितल्याचा परिणाम!) पण त्याची परिस्थिती बघुन मी मास्क आवरला! 

तेवढ्यात देसी बाबुचं लक्ष माझ्याकडे गेलं आणि त्याच्या लक्षात आलं की ह्या ताई पण देसीच असाव्यात. त्याच्या हेही लक्षात आलं की मला त्याचा हा "जाना था जापान पोहोंच गये चीन!" एपिसोड कळला आहे. मास्क आडून तो कसनुसं हसला असावा. एवढी स्वतःची फजिती होऊनही मला पाहिल्यावर त्याने ट्रेनच्या खिडकीच्या काचेत बघून स्वतःचे केस नीट केले आणि पुढच्या स्टेशनला मी उतरताना मला बाय सुद्धा म्हणाला.. #Men_will_be_men

काय इपितर लोक असतात राव एक एक!! 

#माझी_म्युनिक_डायरी 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

खुन्नस

आज जवळच्या दुकानात गेले होते. बिलिंगच्या रांगेत दोन पंचाहत्तरीचे काका माझ्या पुढे. मला वाटलं ते मित्रच आहेत पण अचानक सगळ्यांत पुढे उभे असलेले काका माझ्या पुढे उभ्या असलेल्या काकांवर उचकले ना! जर्मनमधे त्यांनी शाब्दिक बाण सोडायला सुरुवात केली. 

एकदम पुढचे काका “अहो काय तुम्ही? काही सोशल डिस्टंसिंग वगैरे आहे की नाही हं? कोरोना का मेलाय का? लांब उभे रहा ना जरा. लस घेतली, मास्क लावला की संपलं का सगळं? अजुनही आहे सोशल डिस्टंसिंगचा नियम लागू! हे हे खाली बघा. दिड दिड मीटरवर पट्ट्या लावलेल्या आहेत ना.. असे कसे तुम्ही इतके पुढे  आलात!”

माझ्या पुढचे बिचारे काका त्यानी जे सामान घेतलंय त्यासाठी होणाऱ्या रकमेचे नाणे मोजत होते आणि त्या नादात चुकून थोडे पुढे गेले. एक एक सेंट मोजुन द्यायचा म्हणजे केवढं जोखमीचं काम! तरी मला शंका आली बरं, जर्मनकाका, तेही समोरच्याला उत्तर न देणारे? ये कैसे हो सकता है? एवढे शाब्दिक बाण सोसुनही स्थितप्रज्ञ! कमाल आहे! मला वाटलं त्यांची वाचा बसली की काय? का त्यांनी मुद्दाम दुर्लक्ष केलं दुसऱ्या काकांकडे? 

वाटलं, त्या सगळ्यांत पुढच्या काकांना आपणच सांगावं की जाऊद्याना काका कशापायी ताप करून घेताय? झालं तुमचं बिलिंग होईलच की आता. तुम्हीच व्हा की पुढं. इथं मी एव्हढं जड बास्केट घेऊन उभी आहे, त्यात हे काका नाणे मोजण्यात मग्न! मला भाजीपाला काउंटरवर ठेवायचा आहे. सोडा की आता! अब क्या काकाकी जान लोगे क्या? काउन खुन्नस देऊन राहिले?   

तेवढ्यात नाणे मोजणी पूर्ण झाल्याझाल्या माझ्या पुढचे काका कडाडले! “काय हो? तुम्हाला चष्मा लावुनही दिसतही नाही वाटतं मी इथे नाणी मोजतोय ते? त्यामुळे चुकून थोडं पुढे आलो असेल. त्यांत इतकी काय अडचण तुम्हांला? आणि मी काय कोरोनाग्रस्त आहे की काय हं? खोकलो का काय मी तुमच्यावर? मी लसही घेतलीये आणि व्यवस्थित मास्कही लावला आहे. तुम्ही हला की पुढे जरा. त्या बाईचं बिलिंग झालंय केव्हाच! मी खोळंबलोय, आवरा लवकर! तुम्हाला काय वाटलं मी काही बोलणारच नाही कि काय? मला काय खालच्या पट्ट्या दिसत नाहीत कि काय हं?“

अरारा खतरनाक! फराफरा आणि टराटरा!! 

एकदम पुढचे काका “जातोय ना मी! तुमच्यासारखा थोडीच आहे कोणालाही जाऊन चिकटणारा!”

बिलिंग काकू हैराण, मी परेशान! 

नाणे काका “हं निघा आता!” 

एवढं बोलुन ते थोडं पुढे सरकतील आणि मला बास्केट काउंटरवर रिकामी करता येईल असं वाटलं. पण छे! सगळ्यांत पुढच्या काकांचं बिलिंग होइपर्यंत नाणे काका एक नाही आणि दोन नाही. 

बाजूच्या काउंटरवर जावं म्हणलं तर एव्हाना त्या काउंटरवर ४-५ लोकांचं बिलिंग होऊन ते काउंटर बंदही झालं. हम जिस लाईन में खडे होते है.. तिथं गडबड झालीच पाहीजे! एकदाचं नाणे काका पुढे सरकले, त्यांनी पुन्हा दहावेळा नाणे मोजुन पैसे दिले. बिलिंग काकूनी हुश्श केलं आणि त्यांच्या चेहऱ्यावर भाव “कौन है ये लोग? कहांसे आते है ये लोग? और क्यूँ आते है ये लोग?”

मॅगी काकूंच्या वयाच्या आसपासची लोकं लैच डेंजर आहेत इथं...

ता.क. : कोणीतरी नाणेबंदी करा राव इथं! हे काका काकु लोक एक एक सेंट मोजुन पैसे देतात आणि आपण असे नाणे मोजुन पैसे द्यायचा विचार जरी केला तरी, रांगेतले आपल्या मागचे लोक खाऊ की गिळू नजरेने बघतात!!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी

सिंघम

 आज किराणा सामान आणायला भारतीय दुकानात निघाले होते. मेट्रोमध्ये दाराशीच उभी राहिले कारण पुढच्याच स्टेशनवर  उतरायचं होतं. मी आत गेले आणि मेट्रोचं दार लागायला सुरुवात झाली... 

तोच धाडकन एक पाय दोन्ही दारांच्या मध्ये आला.. (डरले ना मी) लगेच दोन हात दोन्ही दरवाजांना बाजूला सरकवत होते! “बाबो.. ये हो क्या रहा है भाई” असा विचार करून मी समोर बघितलं तर समोरच्या सीटवर बसलेल्या आजोबांचा चेहरा पांढरा फट्ट पडलेला! मनात विचार आला “आजोबा कानात फुंकर मारू का? घाबरू नका”. कानात फुंकर काय कानात फुंकर? तुझ्यासहीत आजूबाजूच्यांचे चेहरेही पांढरे फट्टक पडलेत! 

खरं सांगायचं तर लोकांना वाटलं कोणीतरी हल्लेखोर वगैरे दार बळजबरी उघडतोय! त्यात मी एकटीच दारात उभी होते त्यामुळे बाकीच्या लोकांना माझीच दया आली असणार. 

दरवाजांच्या वर लाल लाईट लकलक करत होता, दरवाजा लागतानाचा आवाज येत होता आणि त्यात जोरदार शक्ती लावून एक लेडी सिंघम ट्रेनमध्ये घुसायचा प्रयत्न करत होती!

वाटलं झालं आता अडकतीये सिंघम... बरं तिला आत ओढावं असा विचार केला पण तिचे दोन्ही हात दोन दरवाजांना शक्ती लावत होते! आजूबाजूचे सगळे लोक टरकले होते. शेवटी एक जोरदार हिसका देऊन लेडी सिंघमने दार उघडुन ट्रेनमध्ये प्रवेश केला! 

तिच्याकडे निरखून बघितलं तर कळलं की ही कशची लेडी सिंघम ही तर काडी सिंघमी! एकदम सुकडी, अगदी पाप्याचं पितर (हा शब्द कुठेतरी वापरायची फार इच्छा होती बघा!) नक्की काय खातेस ग बाई? असं विचारावं म्हटलं पण ती फारच भंजाळलेली होती. 

हं तर काडी सिंघम आत आली आणि दरवाजा लागला. मला वाटलं आता काडी सिंघम एखाद्या गुंडाला बुकलून काढेल किंवा तिला कोणीतरी आजुबाजुचे अद्वातद्वा बोलतील; गेलाबाजार ट्रेनचा ड्रायव्हर येऊन भांडेल; तेव्हढाच आपला टाईमपास! पण छ्या, तसं काहीच घडलं नाही आणि माझं स्टेशन आलं. 

नाईलाजास्तव काडी सिंघमकडे एक कटाक्ष टाकून मी जड पावलांनी तिथून निघाले तर ते पाप्याचं पितर बिडी वळत होतं! मनात म्हटलं पुढच्याच स्टेशनवर उतरायचं होतं त्यासाठी केवढा खटाटोप केला काडी सिंघमने! इथले लोक ट्रेनमध्ये #चैतन्यकांडी वळायला लागले की समजुन जायचं ”अगला स्टेशन इनका है!”

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी 

गजनी

“दाने दाने पर लिखा है खानेवाले का नाम” ही म्हण माझ्याबाबतीत तंतोतंत खरी ठरली आहे! 

तर त्याचं झालं असं की दीड दोन महिन्यापूर्वी भारतात जाणार हे नक्की केलं तेव्हा पुण्यातलं घर जरा राहतं करून घ्यावं असं ठरवलं! आता आम्ही म्युनिकमध्ये अन घर पुण्यात त्यामुळे घर राहतं करून घ्यायची जबाबदारी आपसूकच सासू सासरे आणि दीर जावांवर येऊन पडली. 

तिथे आमचं सगळं सामान आम्ही एका खोलीत ठेवलं होतं आणि बाकीच्या तीन खोल्या भाड्याने दिल्या होत्या खऱ्या पण भाडेकरूने करून ठेवलेल्या करामती कळल्या आणि दोन वर्षांपूर्वी त्या बाबाला म्हणलं सोड भाऊ घर! त्यानंतर घर बंदच.  

नमनालाच घडाभर तेल झालंय. तर, सहा सात वर्षांपुर्वी मी सगळं सामान बऱ्यापैकी व्यवस्थित बांधाबांध करून ठेवलं होतं.त्या दिवशी क्लिनींग सर्विसेसला बोलवलं म्हणुन आमची सपोर्ट सिस्टीम म्हणजेच सासू सासरे दीर आणि जावा हे सगळे त्या घरात बेसिक सामान काढुन घ्यायला गेले. 

स्वयंपाक घरात लागतील म्हणून सासूबाईंनी डबेडुबे काढायला सुरुवात केली. त्यांना एक डबा जरा जास्तच जड लागला पण त्यांना वाटलं आपल्या धन्य सुनेने डब्यात डबे ठेवलेले आहेत तर ह्या डब्यात पण डबे असतील. डबा उघडून बघतात तर तो डबा बासमती तांदळाने शिगोशीग भरलेला!

लगेच मला व्हिडीओ कॉल! एका डब्यात सहा सात वर्षांपूर्वीचे बासमती तांदुळ आहेत म्हणल्यावर माझ्या जीवाचा म्युनिकमध्ये “नुसता तांदुळ तांदुळ” झाला (जीवाचं पाणी पाणी होणे वगैरे!) आणि माझा गजनी!! आता ह्याबद्दल मला सगळे विचारायला लागले आणि इकडे मी ब्लँक! मला आठवायलाच तयार नाही मी असं काही केलंय. 

पण तुम्हाला सांगते मैत्रिणींनो आणि मित्रांनो (जे मित्र वर्षाचा तांदूळ भरून त्याचा जामानिमा करतात); तांदुळ जश्याला तस्सा होता बरं! एक म्हणुन कीडा लागला नाही!! आता तुम्हांला प्रश्न पडला असेल “हे कसं शक्य आहे?” हो ना? बाकी सगळ्यांना हाच प्रश्न पडला! मलाही तोच प्रश्न पडला ना! लॉन्ग टर्म मेमरी लॉसवाला गजनी झाला माझा. त्यात भंडावून सोडणारा प्रश्न चालूच होता ”असं कसं विसरलीस पण तु?” 

शेवटी अति हिंदी सिनेमे पहिल्याचा परिणाम म्हणुन माझी तांदुळ याददाश्त कशीतरी वापस आली आणि मला आठवलं की मी त्या तांदळाला एरंडेल तेल लावून ठेवलं होतं आणि म्हणूनच तो इतकी वर्ष टकाटक राहीला! खरं तर मला तो तेव्हाच म्युनिकला आणायचा होता पण सामानाची बांधाबांध करताना मी तो डबा तसाच कुठल्या तरी गोणीत बांधून टाकला! पण ह्यावेळी तो मी म्युनिकला घेऊनही आले आणि आत्ता त्याच अप्रतिम बासमतीचा भात केला होता. 

तर सांगायचं मुद्दा असा की साठवणीच्या धान्याला एरंडेल तेल लावलं तर कीड लागत नाही आणि सामानाची बांधाबांध करताना डबेडुबे नीट बघुन बांधा हो!! 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्यूनिक_डायरी व्हाया पुणे

जाब

 पंधरा दिवस झाले वैताग आलाय नुसता! आज ठरवलंच काहीही झालं तरी मॅगी काकूंना जाब विचारायचाच. ह्याला काय अर्थ आहे  राव; त्यांना काय तर म्हणे माझ्या घरातल्या दाराच्या आवाजाने झोप नाही आली आणि आम्ही त्यांच्या घरात चाललेल्या आवाजाच्या प्रदुषणावर साधा निषेधही नाही नोंदवायचा! ये ना चॉलबे. 

तुम्हांला वाटेल मॅगी काकु आणि ध्वनी प्रदुषण, कसं शक्यय! आहे; सगळं शक्य आहे! गेले पंधरा वीस दिवस आमच्या घरातला संवाद म्हणजे-

अगं ए आज (टर्र्र्रर्र्र्र ठाक)!

काय म्हण (ठाक ठाक ठाक) लास?

आज भा (धाडधाडधाड) जी कशाची ते (टर्रर्रर्रर्रर्रर्र)!! 

का (धाड ठाक टर्रर्रर्रर्र ) य?

डोकं बंद झालंय अक्षरशः! कशामुळे विचारताय! मॅगी काकुंनी त्यांच्या घराच्या नुतनीकरणाचं काम काढलंय!!

तर आज मी त्यांना पॅसेजमध्ये गाठलंच! सोडते की काय मी! काकु निगुतीने त्यांच्या दारासमोरचं पायपुसणं वगैरे काढुन स्वच्छता करत होत्या. 

मी: काय कश्या आहात काकु? खूप दिवस झाले भेटुन!

का: अगं हो ग! मी ह्या घराच्या कामातच आहे सध्या! तुम्ही  सगळे बरे आहात ना? (कोविड सुरु झाल्यापासुन काकु हा प्रश्न हमखास विचारतात!)

मी: हो हो ठीक आहोत!

आता मी प्रश्नांच्या फैरी झाडायला सुरूच करणार होते की “काय ताप आहे हा? किती तो आवाज! वर्क फ्रॉम होम वाल्यांना किती त्रासदायक आहे हे सगळं! आमची शुद्ध हरपायची तेव्हढी राहिली आहे! इकडच्या स्वारीच्या ऑफिसच्या मीटिंग्ज काय कमी होत्या का म्हणुन तुमच्या घरातल्या ड्रिलिंग मशीनचा आणि तोडफोडीचा आवाज सहन करायचा मी! आम्ही एकमेकांशी काय बोलतोय तेच कळत नाहीये; त्यामुळे काहीका असेना भांडणं मात्र कमी झालेत! नुसतेच थोबा.. चेहरे बघतो एकमेकांचे!! बरं नैनोकी भाषा समजायचं वयही राहिलं नाही... त्यात घराचं दार उघडलं की ह्ये एवढा मोठा पसारा. करायचं तरी काय आम्ही, हं? तुम्ही काम सुरु व्हायच्या आधीच सोसायटीला कळवलं; आता मी कम्प्लेंट करू तरी कुणाकडे?“ वगैरे वगैरे.. 

त्याआधीच 

काकु: किती भयानक आवाज आहेत ना! फारच त्रासदायक आहे हे सगळं आणि तुम्ही तर दोघे घरून काम करताय. फारच त्रास होतोय अगं मला! आणि हे बघ त्या लोकांनी काहीच स्वच्छ केलं नाहीये; मलाच करावं लागतंय! कसं सहन करावं काही कळत नाहीये बघ. तुला सांगते...

हे सगळं ऐकुन मलाच अपराधी वाटायला लागलं आणि असं वाटलं माझ्याच घरात काम चालु आहे ज्याचा त्यांना त्रास होतोय!!  त्यामुळे मी लगेच “हो हो खरंय तुमचं!” 

मनात म्हणलं “अरे ये हो क्या रहा है यार! खरंय काय खरंय? झाप की त्यांना बये."

मी: नाही म्हणजे फार त्रास होतोय आम्हाला पण!! (त्यांचं वय पाहुन मवाळच भाषा वापरली जाते; संस्कार... अन दुसरं काय!!)

हे ऐकून काकूंनी विषय ३६० अंशातून बदलला की हो!

का: तुम्ही लस घेतली का ग? कोणती घेतली?

मी: (अरेच्या)हो घेतली ना, दोन्ही डोस झाले आमचे! “ऍस्ट्रा”घेतली. 

माझं बोलणं ऐकताच काकुंच्या चेहऱ्यावरचे भाव म्हणजे ”तु जिवंत कशी अजून?” घाबरले ना मी!

काकु: अगं मी ऐकलंय भयंकर त्रास होतो त्याने. मी आपली बियॉंटेक घेतली बाई! आम्हाला आमच्या डॉक्टरने ऍस्ट्रा घेऊ नका म्हणुन सांगितलं. 

मी: (आता कल्टी मारलेलीच बरी, नाहीतर मी “ऍस्ट्रा” घेतलं म्हणुन मला गिल्ट यायचा!) बरं बरं! काळजी घ्या हं, भेटु पुन्हा. 

विचार अजून जाब मॅगी काकूंना.. विचार!!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी

कृतकृत्य

महिन्याचं किराणा सामान मागवायला म्हणुन चायनमसालाची वेबसाईट उघडावी आणि अक्षरशः समोर खजिना दिसावा तसं झालं! “तिला” नजरेसमोर पाहुन तुम्ही जागच्या जागी टुणकन ऊडी मारल्यामुळे सोफ्याचा दुसऱ्या बाजुला बसलेले “हे" पण टुणकन उडावेत! (असं काहीही झालं नव्हतं, मी आपलं ऊगाच अतिशयोक्ती अलंकाराचा वापर केलं!). पटापट खजिन्यातल्या मिळतील तेव्हढ्या गोष्टी ऑर्डर केल्या आणि वाट पहात बसलो. 

आठवडाभर आतुरतेने वाट पाहिल्यावर, शेवटी काल आम्हाला “ती" मिळाली! खरं सांगायचं तर मला आणि लेकाला ईथे आल्यापासुन अगदी मनातुन ज्या गोष्टीची आस होती “ती”मिळालीच एकदाची. कुरिअर घरात आलं आणि आमच्या आनंदाला पारावार उरला नाही. तर त्याचं झालं असं की जर्मनीतल्या वास्त्यव्यात अगदी पहिल्यांदा “चितळ्यांची #आंबाबर्फी” मला मिळाली! तशी ही काजु #आंबाबर्फी आहे पण चालतंय की. चव महत्वाची. आपल्यासारख्या पामर, मर्त्य मानवासाठी कृतकृत्य वाटण्याचे हेच काही क्षण!

बाकीही बराच मालमसाला घेतलाय. त्या सगळ्याचा घरच्या ग्रुपवर फोटो टाकला. खरंतर ह्यावर लिहु की नको असं वाटत होतं पण मोठे दीर म्हणाले होऊन जाऊदे ब्लॉग लिखाण आणि सासरे म्हणाले की “तु या विषयावर लिहायला काहीच हरकत नाही. आपल्या जन्मभूमीतील तयार अन्नपदार्थ मिळणे हा किती परमानंद असतो ते लिहलं पाहिजे.” म्हणुन हा लेखनप्रपंच!

सहा वर्षांपुर्वी जिथे #चितळे_बाकरवडी मिळणेही दुरापास्त होते तिथे आज महाराष्ट्रातले बरेचसे पदार्थ विनासायास मिळत आहेत. राजेश ग्लोबलचे श्री व सौ बुकशेट ह्यांच्या प्रयत्नांमुळे  मागच्या १-२ महिन्यांत आम्हांला #हापुस आणि #केसर आंबाही खायला मिळाला. नाशिकचे द्राक्षही बऱ्याच वेळा ईथल्या दुकानांत मिळतात. ईतके दिवस कधीही न दिसलेली #कैरीही जवळच्या सुपरमार्केटमध्ये मिळतेय. 

आता एकदाचा आमच्या औरंगाबादचा आप्पा हलवाई ह्यांचा पेढा,आता एकदाचा आमच्या औरंगाबादचा आप्पा हलवाई ह्यांचा पेढा, गायत्रीची कचोरी- मुगवडे, क्रांती चौकातली पावभाजी, श्रीनाथवाल्याची भेळ, हॉटेल डार्लिंगजवळची पाणीपुरी, उत्तमची जिलबी इत्यादी पदार्थ म्युनिकमध्ये मिळाले की मी संन्यास घ्यायला

#माझी_म्युनिक_डायरी

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

कैरी

व्हेन जवळचं सुपरमार्केट गिव्हज यु ब्राझीलची #कैरी देन यु हॅव टू मेक.... 

तक्कु... 

कैरी म्हणलं की आधी तक्कूच.. असतंय ते! 

एक कैरी काय मिळाली मला; लगेच माझे “राजश्रीके हसीन सपने" सुरु झालं! 

मग मी कायरस(मेथ्याम्बा.. पण आमच्याकडे कायरस म्हणतात!) म्हणु नका,ऊन वाढलं की पन्हे म्हणु नका, चटकदार कांदा-कैरी चटणी म्हणु नका, मसालेदार सखुबद्धा म्हणु नका, कैरीचं चित्रान्न म्हणु नका आणि करकरीत कैऱ्या मिळाल्या की लोणचं घातलंच म्हणुन समजा! 

अरेच्या अजुन एक सगळ्यांत महत्वाचं राहिलंच की... 

भरपुर कैऱ्या आणुन, त्या पिकवुन, छानपैकी त्या आंब्यांचा रस करून मग कोयी आणि सालपट धुतलेल्या पाण्याचा फजिता बनवला की...

ईजारमध्ये बीएमडब्ल्यू नहाली! (म्युनिकमधल्या नदीचे नाव ईजार आहे आणि ईथे घोडे दिसलेच नाहीत कधी!)

महाराष्ट्रातल्या कैरी आणि आंब्याच्या रेशिप्या पाहून पाहून इतकं डिप्रेशन आलंय म्हणुन सांगू; एक दिवस फटाफटा सगळ्या पाककृती गृप्सवरून कल्टीच मारावी म्हणते! तरी बरं कैरी मिळाली नाहीतर.... असो!

तक्कु अगदी सोप्पाय. कैरी किसून घ्यायची, आवडीप्रमाणे लाल तिखट, मीठ आणि हळद टाकायची. तेलाच्या फोडणीत मोहरी, मेथ्या टाकायच्या. गॅस बंद करून जरा चढ हिंग टाकायचा. फोडणी थंड झाली की मिश्रणात टाकायची. तक्कु तयार. २-४ दिवसात संपवायचा. फ्रिजमधे ठेवु शकता! 

#ये_बेचारी_रेसिपीज_के_बोझकी_मारी 

#माझी_म्युनिक_डायरी

शतावरी पुराण

म्युनिकमध्ये मला कधी शतावरी मिळेल असा स्वप्नातसुद्धा विचार केला नव्हता! खरं सांगायचं झालं तर भारतात असतांना शतावरी कल्पच्या पुढे शतावरीचा विचारच केला नाही. आपल्याकडे शतावरी कल्पाचा लहानपणी बुद्धीवर्धक ते गरोदरपणात आणि बाळंतपणात उपयुक्त ते जेष्ठ वयात शक्तिवर्धक असा रंजक प्रवास आहे. लहानपणी आईने बळजबरी दुधात कल्प टाकून प्यायला लावल्याचं अजून लक्षात आहे. तरी ते कल्प बऱ्यापैकी चवदार होतं. पण शतावरीचे झाड कसे असेल असा विचार कधी केलाच नाही. आई म्हणाली ना की चांगलं असतं मग ते चांगलंच असतं; हो ना!

हे नमनाला घडाभर तेल यासाठी की मला चक्क म्युनिकमध्ये आल्यावर शतावरी खायला मिळाली. हो हो बरोबर, खायलाच मिळाली! तर, जर्मनीत एप्रिल ते जून असा "स्पार्गेल झाइट" म्हणजेच "शतावरीचा काळ" असतो. आपण महाराष्ट्रीयन लोक जसे आंब्याची चातकासारखी वाट बघतो, अगदी तशीच वाट जर्मन लोक स्पार्गेलची बघत असतात! नुसत्या काड्या खाण्यापासून ते प्रत्येक पदार्थात स्पार्गेल टाकण्यापर्यंत हे लोक वेडे आहेत. परवा स्पार्गेल टाकलेला पिझ्झा पहिला. कोणत्या तरी बर्गर हाऊसने स्पार्गेल बर्गर बनवला म्हणून जर्मन लोकांनी त्यावर टीका केली म्हणे! आता कशाला टिका करावी बरं? अरे तुम्हालाच आवडतो ना स्पार्गेल. मग केलं त्याचं बर्गर कोणी तर काय फरक पडतो! 

पांढरा स्पार्गेल अत्यंत प्रिय आहे इथे. त्याला तर इथे "White gold" किंवा "kings vegetable" किंवा "edible ivory" म्हणूनही ओळखतात! पण मला हिरवाच जास्त आवडला. ह्याच्या शेतीसाठी खास पूर्ण युरोपातून कामगार लोक जर्मनीत आणले जातात. प्रचंड प्रमाणात ह्याचे उत्पादन केले जाते कारण इथे दरडोई दिड किलो इतका आणि पूर्ण सीझनमध्ये १ लाख २५ हजार टन इतका स्पार्गेल खातात. जर्मनी हा युरोपातील सगळ्यात मोठा स्पार्गेल उत्पादक देश आहे आणि २४ जून हा दिवस सीझनचा शेवटचा दिवस असतो म्हणजे असतोच. २५ जूनला कोणी खाताना दिसलं तर काय करतात बापडे देवच जाणे! मी तर असंही ऐकलंय की हे स्पार्गेलवेडे यंटम लोक त्याची सौंदर्यस्पर्धा भरवतात म्हणे. जिथं गेलं तिथं स्पार्गेल. ट्रँका भरून नुसते स्पार्गेल! हे बघून मला लक्ष्मण देशपांडेच्या वऱ्हाडचा डायलॉग आठवलाच "कुणाचा जीव कशात तर ह्यांचा जीव च...!" असो. 

अरे कुठे नेऊन ठेवलाय आंबा आमचा! 
 
तर, शतावरीच्या छोट्या छोट्या काड्या असतात. साधारण शेवग्याच्या शेंगा असतात तश्या पण तेवढ्या मोठ्या नाही. शेवग्याच्या शेंगांसारखंच ह्याचाही शिरा काढाव्या लागतात. पांढरी शतावरी जरा कडसर लागते पण हिरवी फार आवडली मला.

जर्मन लोकांची स्पारगेलची पारंपरिक आणि अस्सल पाककृती म्हणजे; पांढऱ्या स्पार्गेलच्या शिरा काढुन, त्या कड्या थोड्या तेलावर वाफवून घ्यायच्या. २-३ बटाटे उकडून, त्याच्या चार फोडी करायच्या. एका पॅनमध्ये बटर टाकायचं, ते वितळलं की थोडे ब्रेडक्रम्स, मीठ आणि काळेमिरे पुड त्यात टाकायचे की झाला सॉस तयार. एका डिशमध्ये बटाटे, स्पार्गेल ठेवून त्यावर हा सॉस टाकायचा. ह्याबरोबर एखादी हॅमची स्लाईस असली की झालं ह्यांचं जेवण!  

मी शतावरीच्या काड्या स्वच्छ धुवून, त्याच्या व्यवस्थित शिरा काढून, तुकडे करून फक्त साजूक तुपावर थोड मीठ टाकून परतली. मस्त लोण्यासारखी चव लागते. पांढऱ्या काड्यांच्याच जास्त शिरा काढाव्या लागतात, हिरव्याला फार गरज नाही. मी तर ह्यावर चाट मसाला, लसणाचे लाल तिखट, खर्डा इत्यादी गोष्टी टाकून खाल्ले. सगळ्यांच सिझनिंगने छान लागली. एशियन लोक तेरियाकी सॉस टाकुन करतात, ते पण छान लागते. एकंदर काय तर खरंच चवदार आहे शतावरी!
 
"जैसा देस वैसा भेस" असं जरी म्हणत असले तरी प्रत्येक पदार्थाला खास भारतीय फोडणी नाही दिली तर मज्जा नाही राव! होय ना?

#spargelzeit #asparagus

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

वक्त वक्त की बात है

परवा आमच्या #नवटीनेजरने आमची विकेटच काढली! मला म्हणाला "आई मी माझ्या भूगोलाच्या शिक्षकांना एक विनंती केलीये; जरा विअर्ड आहे पण बघू ते काय म्हणतात ते! I hope he will understand!" 

हे ऐकुन जाम टेन्शन आलं; आधीच टीनएजर त्यांत होमस्कुलिंगने वैतागलेला! आणि हे वय म्हणजे "मला सगळ्यातलं सगळं कळतं!" ऍटिट्यूड!

मी: बापरे! काय म्हणालास त्यांना नक्की? 

नवटीनेजर: मी त्यांना एमएस टीम्सवर मेसेज टाकलाय की सध्या जो विषय भूगोलात चालू आहे तो जरा कंटाळवाणा होतोय तर मी एखादा नविन इंटरेस्टिंग विषय शोधून क्लासमध्ये त्यावर बोलू का? अर्थात तुमची परवानगी असेल तर!  कृपया परवानगी द्या. 

बाळबोधपणे शिक्षण घेतलेली मी: अरे मेरे लाल! तुझ्या आईने तरी असं कधी केलं होतं का? "कंटाळवाणा विषय" अर्रे असं म्हणतात का सरांना? यंटम! त्यांना सॉरी म्हण आधी आणि असा कोणता इंटरेस्टींग विषय आहे तुझ्याकडे? 

न: अगं आई चिल! He is very cool, you know! Just wait for his reply. मी सध्या मार्सबद्दल खूप विचार करतोय तर something related to that!

आश्चर्यचकीत मी: बाबो! पृथ्वीचा कंटाळा आलाय का तुला? 

न: पृथ्वी म्हणजे काय आता? 

भंजाळलेली मी: अबे, अ र थ...अर्थ म्हणजे पृथ्वी! (आणि ह्याची आई मराठी ब्लॉगर आहे म्हणे! )

थोड्याच वेळात #नवटीनेजर आनंदाने उड्या मारत मला सांगायला आला की त्याच्या शिक्षकांनी त्याला परवानगी दिलीये म्हणून! 

मी: अरे नक्की काय म्हणाले ते? रागावले नाही ना?

न: अजिबात नाही! he replied "heck yes buddy! what are you thinking about!" I told him the subject and he will tell me the date and time! 

त्याला म्हणाले आमच्यावेळेस मी जर माझ्या भूगोलाच्या शिक्षिकेला साधं एक वाक्य म्हणाले असते की "हे कंटाळवाणं होतंय" तर खाड्कन थोबाडीत बसली असती आणि सगळ्या वर्गासमोर पाणउतारा झाला असता तो वेगळाच. ह्या सगळ्या नंतर "वेगळा विषय शिकवा" वगैरे बोलायची प्राज्ञाच झाली नसती! आणि हे प्रकरण जर तीर्थरूपांपर्यंत पोहोचलं असतं तर मग धडगतच नसती माझी. 

पण खरोखर, इतिहासाच्या तासाला बऱ्याचवेळा वाटायचं की मॅडमना म्हणावं की कृपया नुसता धडा वाचू नका हो कंटाळा येतो. पण लगेच पीटीच्या शिक्षिकेचा चेहरा समोर यायचा आणि गप बसून ते धडावाचन ऐकून घ्यायचे! आमच्या पीटीच्या मॅडमच्या हातची थोबाडीत खाल्लेल्या पोरींचे चेहरे डोळ्यासमोर यायचे आणि डोळ्यासमोर तारे चमकायचे. धाकच इतका असायचा की त्यापुढे फार बोलायची सोया नसायची. 

हं, पण म्हणतात ना काळ बदलतो; ते अनुभवतेय! सध्या आपल्याकडे नक्की कसं वातावरण आहे माहित नाही पण इथे फरक जाणवलाच; शिक्षणातला आणि शिक्षकातला. Change is good. 

#शिक्षण_वही_सोच_नई 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

सापळा

तुम्हाला जर सतत डोळ्यांसमोर सापळा दिसत असेल तर तुम्ही काय कराल? नाही म्हणजे खरं खरं सांगा हं! सकाळी झोपेतुन उठलं आणि खिडकीचे पडदे सरकवले की समोर काय तर सापळा, गॅलरीत गेलं की सापळा, खिडकीतुन बाहेर पाहिलं की सापळा! 

तुम्ही मग गोगोसारखं म्हणालच मला “ये सापळा सापळा क्या है? सापळा सापळा!“ पण आता क्राईममास्टर गोगोचे दिवस नाही राहीले म्हणा! असो, आपण आपलं अराजकीयच लिहावं! उगं कश्याला घेणं ना देणं अन फुकटचं कंदील लावणं!

तर, विषय होता की सतत सापळा दिसत असेल तर काय? त्याचं काय आहे ना, आमच्या समोरच्या इमारतीतल्या ह्या खिडकीत हा जो सापळा आहे ना तो गेल्या हॅलोवीन पासून त्याच खिडकीत विराजमान आहे! 

काय यंटमपणा आहे राव? खिडकीत काय तर म्हणे सापळा! 

हॅलोवीनला तिथल्या लेकराने त्या सापळ्याला काहीतरी विचित्र कपडे घातले होते, मग क्रिसमसमध्ये त्याच्यापुढे फुलांचा गुच्छ आला! मी आपलं शून्याच्या खालच्या तापमानात त्या सापळ्याला ते लेकरू स्वेटर कधी घालतय त्याची वाट पाहत होते पण जानेवारीमध्ये सापळा बिचारा तसाच! नंतर फेब्रुवारीमध्ये कार्निव्हलमध्ये सापळ्याला टीशर्ट मिळाला थोडे दिवस आणि परवा गुड फ्रायडेला शर्ट होता चेक्सचा! 

लेकाला म्हणाले बघ त्या मुलाचं किती प्रेम आहे त्या सापळ्यावर! तर आमचा नवटीनेजर मला म्हणाला “आई तु जास्त हॉरर आणि कॉमेडी स्टोरीज एकत्र वाचत जाऊ नकोस प्लिज, मग तू असंच बोलतेस!” 

गुड फ्रायडेला ह्यांना म्हणाले “त्या सापळ्याचा चेक्सचा शर्ट छान आहे नाही का?” तर म्हणे “तुला खरंच विश्रांतीची गरज आहे, भारतात जाऊनच ये!“

पण एक मात्र अजूनही कळलं नाहीये की हा सापळा असा आमच्याकडेच तोंड करून, ह्याच खिडकीत, बारा महिने अठरा काळ का ठेवलाय? त्यात हे झाड हे असं, हिवाळ्यात सतत अंधार असायचा, पुन्हा मला धारपांच्या कादंबऱ्या आठवायच्या. तरी बरं रात्री तिथे कुठले लाईट इफेक्ट्स नसतात नाहीतर...हातभार फा&@ म्हणजे काय असते ते कळलं असतं! “जळी स्थळी काष्ठी पाषाणी” म्हणीचा अर्थ आता कळतोय, स्वप्नातही येऊन गेला!

एक मन वाटलं मॅगी काकुंच्या खिडकीतून असा सापळा दिसला असता तर त्यांनी काय केलं असतं? जाऊदे आपल्याला काय!

पण जर आता हा सापळा त्यांनी हलवला तर मला मात्र अजिबात करमणार नाही हे मात्र नक्की! 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

ऑफीस ऑफीस

बापरे! आज चक्क “पुर्ण एक वर्ष” झालंय हे घरून काम करत आहेत! आम्हांला दोघांनाही आश्चर्य वाटतंय की “हे वर्ष कसं गेलं ते कळलंच नाही!” असं म्हणायला वाव आहे. म्हणजे आम्ही एकमेकांना सलग २४ तास सहन करू शकतो आणि तेही एक वर्ष वगैरे ह्याचा साक्षात्कार झालाय! चला निवृत्तीनंतरची चिंता मिटली. 

चिरंजीवांची शाळा बऱ्यापैकी ऑनलाईनच होती त्यामुळे त्यातूनही सिद्ध होतंय की सगळे एकमेकांना समजुन उमजुन २४ तास एकत्र राहु शकतात! 

बाकी काहीही असो पण ऑफीस सुरु झालं तर अजिबात करमणार नाही मला! का म्हणजे काय.. सततच्या मिटींग्ज आणि त्यातले वैताग आणणारे शब्द!

There are two things... (मला नाही म्हणत कधी, नेहमी आपलं माझी एक गोष्ट ऐकत नाहीस!)

Honestly! (बाबो, इतकं खरं बोलत असतात का?)

I will get back to you! (मला तर नेहमी, सध्या वेळ नाहीये नन्तर बोलु म्हणुन कधीच बोलत

See, this is simple! (मला तर नेहमी “सगळं कॉम्प्लिकेटेड करून ठेवतेस!”)

You are on mute, please unmute! (आणि मला, थोडावेळ तोंड बंद ठेवायला काय घेशील?) 

It should have been done! (हो बरोबर आहे!)

बरं, हा कानांवरचा अन्याय एक दिवस नाही तर अख्ख एक वर्ष सहन करायचा म्हणजे काय! आणि हो, कोणत्याही खोलीत जा, लगेच  आपल्याला बाहेर हकललंच म्हणुन समजा! त्यात दोघांचेही परवलीचे शब्द ठरलेले,”आई प्लिज माझं लेक्चर चालु आहे!“ “अगं ए जरा बाहेर जा!”

जसं काही मी ह्यांच्या लेक्चर नाहीतर मीटींग्जच्या व्हिडीओ कॉलमध्ये जाऊन ह्यांच्या टीचर आणि कलिग्जला एखादं गाणं म्हणून आणि नाचुनच दाखवणार आहे! अरे काय हिरोपंती आहे राव! 

एक मात्र आहे ज्या दिवशी ऑफीस सुरु होईल त्या दिवशी, मी ह्याना ऑफीसला वाटी लावतांना, डोळ्याला पदर म्हणजे जॅकेटची बाही (हो, ईथे थंडी खुप आहे अजुन!) लावुन अगदी मनातुन म्हणेल “बायकोकी दुवाएं लेता जा। जा तुझको तेरा ऑफीस मिले। घरकी कभी ना याद आए, ऑफीस में इतना काम मिले।” जरा जास्तच झालंय नै! पण दुसरं काही सुचतच नाहीये “वर्षपुर्ती” निमित्त, करावं तरी काय माणसानं!

तर, माझे बरेच मित्रमैत्रिणी ह्या भयंकर परिस्थितीतुन जात आहेत, मला माहिती आहे! त्यामुळे कमेंट्समध्ये तुम्हीही परवलीचे शब्द, होमऑफीस, होमस्कुलिंगच्या गमती नक्की सांगा!

रेस्क्यू ऑपरेशन

म्युनिक नावाच्या ह्या सुंदर शहरावर माझं अक्षरशः प्रेम बसलंय कारण मी बाहेर पडलेय आणि मला वेगळा काही अनुभव आला नाहीये असं क्वचितच घडतं आणि हे अनुभवही खूप काही शिकवून जातात! 

आज खूप दिवसांनी मस्त सूर्यप्रकाश होता आणि थंडीही फार नव्हती त्यामुळे म्हणलं जरा घराबाहेर पडूच! तसंही इतके दिवस असलेली अतिथंडी आणि सततच्या लॉकडाऊनचा वैताग आलाच होता म्हणा. 

तापमान दहाच्या वर गेलं आणि लख्ख सुर्यप्रकाश असला की इथल्या लोकांना त्यांची घरं ऊचलू ऊचलू फेकतात आणि मग ते कोरोनाच्या बापालाही जुमानत नाहीत. त्यामुळे अगदीच अपेक्षित असलेलं दृश्य बाहेर पडल्यावर दिसलं; प्रचंड प्रमाणात जनता आपापल्या मित्रमैत्रिणी आणि लेकराबाळांसह नदीकाठी, बागेत इत्यादी ठिकाणी फिरत होती! आम्हीही मास्क लावुन नदीकिनारी चक्कर टाकायला गेलो. 

आज मस्त “जाडोंकी नर्म धूप” होती आणि तीच धूप खात आम्ही गर्दी टाळून पुलावर ऊभे होतो तेव्हढ्यात खालच्या लोकांनी “ओह" असा मोठ्ठा आवाज केला म्हणुन आम्ही सगळे लोक ज्या दिशेला पाहत होते तिकडे पाहिलं तर एक दादा नदीपात्रातल्या छोट्या बेटावर पडला होता बहुतेक! 

तो वरून, कसा पडला हे कळायला काही मार्ग नव्हता पण त्याच्या पायाला जोरदार लागलं होतं हे नक्की कारण बिचारा एकाच पायावर उभा होता. आता लागलं आहे तर खाली बसावं ना त्याने पण नाही; महाशयांनी चैतन्यकांडी शिलगावली, आम्ही थक्क! 

तोवर त्याच्या मित्राने इमर्जंसीला फोन केला आणि पुढच्या पाच मिनिटात सायरनच्या आवाजात पाच सहा अग्निशामक दलाच्या गाड्या तिथे दाखल झाल्या. आता त्या दादाला पाय दुखावल्यामुळे काही सुचत नसावं बहुतेक कारण तो तिथेच आडवा झाला होता. 

आता अग्निशामक दलाचे लोक त्या जागेचा अंदाज घेत होते आणि डॉक्टरला त्या दादापर्यंत कसं पोहोचवता येईल ते बघत होते कारण ती जागा नदीपात्रात असल्यामुळे त्यांना थोडं अवघड जात होतं. शिडी आणुन पटापट ५-६ लोक दादाजवळ पोहोचले आणि आमच्यासहित सगळ्या लोकांचा टांगणीला लागलेला जीव थोडा खाली आला. 

तोवर पोलीस आणि ऍम्ब्युलन्स पण पुलावर पोहोचले होते. आता उत्सुकता होती की हे लोक त्या अवघड जागेवरून त्या दादाला वर कसं घेणार त्याची. पण पोलिसमामानी, पुलावर उभ्या असलेल्या आमच्यासारख्या लोकांना तिथुन पिटाळायला सुरुवात केली कारण एक मोठी क्रेन असलेली गाडी त्यांना तिथे लावायची होती. 

मग काय, मी पळत पळत खाली नदीकिनारी पोहोचले सुद्धा; दादाचं रेस्क्यु ऑपरेशन पुर्ण बघायचं होतं ना! मी पाहिलं तेव्हा डॉक्टर दादावर प्रथमोपचार करत होते. एकजण सलाईन धरून होता, दुसरी त्याच्या पायावर उपचार करत होती, अजून बाकीचे दोघे तिला मदत करत होते आणि अजून दोघे तिघे दादासाठी स्ट्रेचर तयार करत होते. 

तेवढ्यात आकाशात घरघर ऐकु आली; मला वाटलं ह्यांनी काय एअर ऍम्ब्युलन्स बोलावली की काय! पण नाही, ते छोटं विमान होतं!

दादाला स्टेबल केल्यावर सगळ्यांनी अत्यंत हुशारीने त्याला स्ट्रेचरवर ठेवलं तोपर्यंत क्रेनवाले काका क्रेन घेऊन वर उभेच होते. मग त्या लोकांनी क्रेनला लावलेली दोरी दादाच्या स्ट्रेचरला जोडली. त्यानंतर अगदी शांतपणे आणि सूत्रबद्ध पद्धतीने क्रेनची दोरी हळुहळू वर जायला लागली! 

हे सगळं चालु असताना एकजण तिथे उपचारादरम्यान झालेला कचरा गोळा करत होता; मी तर हातच जोडले त्यावेळी! हे सगळं  शिस्तबद्धपणे चाललेलं काम, आम्ही आणि नदीकिनाऱ्यावर असलेले लोक डोळ्याची पापणीही न लवता पाहत होतो. शेवटी एकदम शांतपणे दादाची स्ट्रेचर पुलाच्या कठड्याजवळ पोहोचली आणि वर असलेल्या अग्निशामक दलाच्या लोकांच्या हातात तो पोहोचताच, आम्ही आणि बाकीचे सगळे जे प्राण कंठाशी आणुन हे सगळं बघत होतो, त्या सगळ्या लोकांनी टाळ्यांच्या कडकडाटासह शिट्टया वाजवायला सुरुवात केली!

तर, ह्या सगळ्या गदारोळात पुलावर नक्की दहा गाड्या आलेल्या होत्या, २ पोलिसगाड्या, ६ अग्निशामक दलाच्या आणि २ अजुन कुठल्या तरी. ह्या रेस्क्यु ऑपरेशनसाठी त्यांनी वाहतुक अडवुन ठेवलेली होती तरीही लोक कोणत्याही प्रकारचा आततायीपणा म्हणजेच सतत हॉर्न वाजवणे वगैरे न करता गाड्या घेऊन ऊभे होते! 

दादाला घेऊन ऍम्ब्युलन्स निघुन गेल्यावर, पुढच्या पाचच मिनिटात पुलावरची वाहतुक सुरळीत झाली आणि आम्ही आमच्या मार्गाला लागलो! 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक   

चैतन्यकांडी

आज ट्रेनमध्ये दोन सौंदर्यवत्या दिसल्या! मास्क लावलेले असुनही त्या दोघींच्या डोळ्यांवर थापलेला मेकअप पाहुन आपल्याकडच्या जुन्या सिनेमातील नायिकांचा मेकअप आठवला! बटबटीत, डोळ्यांच्या वर काळं कुळकुळीत दिसणारं,डोळ्यांपासून निघुन पार डोक्यात गेलेलं लायनरचं टोक! मला त्या दोघींची लिपिस्टिक कशी असेल ह्याची उत्सुकता लागुन राहिली. लेडीजबायकाचं असंच असतं, घेणं ना देणं अन फुकटचं कंदील लावणं! 

तर त्या दोघी साधारण विशीतल्या असतील! माझं अचानक त्या दोघींच्या हाताकडे लक्ष गेलं आणि मी मी डोळे विस्फारले! एकीने हळुचकन पर्समधून एक चौकोनी कागद काढला, मग दुसरीने तिचं अनुकरण केलं. मग पहिलीने तंबाखूची पुडी काढली आणि त्या पुडीतुन स्वतःच्या हातातल्या कागदावर आणि मैत्रिणीच्या हातावरच्या कागदावर थोडी तंबाखु टाकली. पहिली ताई मैत्रिणीला छानपैकी कृती समजावून सांगत सांगत चैतन्यकांडी वळायला लागली; चैतन्यकांडी म्हणजे बिडी हो. मैत्रीणही अगदी मन लावुन त्या ताईचं ऐकत ऐकत बिडी कशी झकास वळता येईल ते बघत होती! 

मग पहिल्या ताईने इकडेतिकडे बघुन, कोणी बघत नाहीये ना वगैरे बघुन, तोंडावरचा मास्क हळुच खाली करून, कागदाच्या एका बाजूला जीभ फिरवून, वळलेली बिडी व्यवस्थित चिकटवली. मैत्रिणीची बिडी नीट जमत नसल्यामुळे ताईने तिला बिडी वळायला मदत केली. अश्या रितीने मला जर्मन बिडी वळण्याचा धडा विनामुल्य मिळाला! ताई जितक्या पोटतिडकीने मैत्रिणीला बिडी कशी वळतात हे कृतीसहीत शिकवत होती ते पाहुन मला माझ्या मैत्रिणींची फार आठवण आली! नाही नाही, आम्ही बीड्या वळत नव्हतो, ते मैत्रीणप्रेम वगैरे!

मला लगेच कळलं की अरेच्या ह्या सौंदर्यवत्या तर पुढच्याच स्टेशनला उतरतील! मला कसं कळलं म्हणताय, सोपं आहे! इथल्या ट्रेन्समधे कोणी बिडी वळायला घेतली तर ते २ स्टेशन्सनंतर उतरणार हे मला गेल्या पाच वर्षात पक्क कळुन चुकलंय!

मी ज्या स्टेशनला उतरले तिथेच त्या दोघी पण उतरल्या! आता मला वाटलं की ह्या नक्की विरुद्ध बाजुला जातील, पण नाही; मी ज्या सरकत्या जिन्याने.. एस्कलेटर हो, वर निघाले, त्या सुद्धा तिकडेच आल्या! 

बस्स... अब सिर्फ और एक सरकता जिना... तेच ते एस्केलेटर आणि लगेच धुरांडं सुरु, मला हे बिड्या वळणाऱ्यांचं माहित झालंय! दुसऱ्या सरकत्या जिन्याने आम्ही जमिनीवर पोहोचतो न पोहोचतो तोच दोघींनी बिड्या शिलगावल्या आणि जोरदार कश मारले आणि मला त्यांची लिपिस्टिक दिसली म्हणुन हायसं वाटलं! काळी होती! 

अहाहा, ती मैत्री पाहुन माझं मन भूतकाळात अगदी ३०-३५ वर्षे मागे गेलं! लहानपणी गावाकडे गेल्यावर माझ्या आज्जीच्या मैत्रिणी आल्या की अश्याच तंबाखु मळत मळत त्यांच्या गप्पा रंगायच्या! 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

युरोपिअन पदार्थ आणि मी

सध्या कोरोनाकृपेकरून चिरंजिवांची शाळा ऑनलाईन असल्यामुळे, शाळेतून चक्क वेगवेगळे पदार्थ करायला सामान पाठवत आहेत! जेवणाचे पैसे परत न करता त्यांनी हा पर्याय शोधलाय. भाज्या, फळे, तांदुळ, पास्ता, दही, बटर इत्यादी गोष्टी असतात. 

दर आठवड्यात करायच्या युरोपिअन आणि जर्मन पदार्थांची कृती शाळेच्या पोर्टलवर असते आणि त्यासाठी लागणारी एक ना एक जिन्नस शाळेच्याच ट्रान्सपोर्टने प्रत्यके विद्यार्थ्याच्या घरी पोहोचती केली जाते! सगळे बसचालक जेष्ठ नागरीक आहेत. काल जे काका हे सामान घेऊन आले होते त्यांना पाहुन तर वाटलं की नक्की पंचाहत्तरीचे असतील. 

खरंतर ही संकल्पना फार आवडलीये आम्हाला कारण शाळेच्या ट्रान्सपोर्ट स्टाफला पण काम मिळतंय आणि कुकींग स्टाफला पण! आपल्यामुळे ह्या भयंकर #कोरोना परिस्थितीत कोणाला तरी थोडीशी का होईना मदत होतेय याचा आनंद वाटतोय! 

असे काही एक एक युरोपिअन पदार्थ आणि कृती असते की ज्यांची नावं सुद्धा आपण जन्मात ऐकलेली नसतात, तर ते पदार्थ करण्याचा आणि खाण्याचा प्रश्नच येत नाही! त्यामुळे जे काही सामान येतं त्यात मी भारतीयच पदार्थ करते बऱ्याचदा. पण कृती वाचुन जर वाटलं की हा पदार्थ आपण आणि घरातले खाऊ शकतो तरच तो युरोपिअन पदार्थ करते. पास्ता आता छानच जमायला लागलाय! 

तशी कृती फार अवघड नसते पण आपल्याला एखाद्या पदार्थाची चव आधी माहितीच नसेल तर आपण उगीच संभ्रमात असतो. त्यात ईथल्या बऱ्याच पदार्थांमध्ये दूध आणि मीठ एकत्र वापरायला सांगतात जे मला अजिबातच पटत नाही. असो. 

एकदा तर कोको पावडर मिश्रित रवा आला होता आणि म्हणे पॉरिज करा ह्याची. त्या रव्याची चॉकलेट खीर भन्नाट झाली होती. एकदा इतक्या मोठ्या मोठ्या सिमला मिरच्या आल्या होत्या की आठवडाभर रोज त्याचं काही ना काही करत होते. 

भाज्या तर इतक्या मोठ्या असतात की संपता संपत नाहीत. अक्षरशः एका मोठ्या बटाट्याची भाजी आम्ही तिघे सकाळ संध्याकाळच्या जेवणात खाऊनही संपत नाही. मग काय उचलली भाजी आणि घातली थालीपिठात! हाय काय अन नाय काय! भाज्या संपवण्याचा एकमेव मार्ग! 

कालच्या सामानात भलं मोठ्ठ बीट आलं होतं! एवढ्या मोठ्या बीटाची कोशिंबीर मला एकटीलाच आठवडाभर खावी लागली असती म्हणुन केला त्याचा हलवा. काही पदार्थ दिसायलाच इतके आकर्षक असतात की पटकन एक घास तोंडात टाकावा वाटतो, हा हलवा अगदी तसाच झालाय. 

दुसरं म्हणजे दोन मोठ्ठे लीक, २ भलेमोठे बटाटे सुद्धा आले आहेत! त्यातल्या फक्त अर्धा बटाटा आणि चतकोर लिकचं सुप आम्हाला पुरलं! लीक नामक भाजी ईथे आल्यावरच पाहिली! कांद्याच्या पातीचा फार मोठ्ठा भाऊ म्हणजे लीक, पण चव पातीएवढी उग्र नसते. सूप चांगलं झालं होतं. 

असे एक एक पदार्थ केले की एकमन वाटतं की जरा चव म्हणुन मॅगी काकुंना देऊनच यावा एखादा पदार्थ, पण मग लगेच विचार येतो की उगीच हात दाखवुन अवलक्षण कशाला! नाही का! म्युनिकमध्ये आधीच घर मिळायची मारामार आहे, मी दिलेला पदार्थ खाऊन काकुंनी घरच सोडायला लावलं तर कुठे जाणार!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

ना मैने सिग्नल देखा ना तुने सिग्नल देखा

 तो: हॅलो काय चाललंय?

ती: बाहेर आहे, काय झालं?

तो: अगं तू सिग्नलवर आहेस का?

ती: नाही. का रे?

तो: का म्हणजे काय? सिग्नलवर ये ना! मी पण आहे आता!

ती: मी कशाला येऊ आत्ता सिग्नलवर? 

तो: कशाला म्हणजे काय? सगळेच येत आहेत! 

ती: सगळे आले म्हणुन मी कशाला येऊ? 

तो: अगं बाई तुला तुझ्या प्रायव्हसीची काही काळजी आहे की नाही!

ती: ए, बाई कोणाला म्हणतो रे,हं! मुलगी आहे मी मु ल गी! समजलं ना! 

तो: बरं बाई, मुलगी तर मुलगी!

ती: बाई नाही मुलगी म्हणाले ना मी!

तो: (ईथे परिस्थिती काय आहे आणि ही बाई डोकं खातेय!) अगं माझी मुलगी.. म्हणजे अगं माझी राणी, मी काय बोलतोय आणि तुझं काय तिसरंच चाललंय! 

ती: बाई कशाला म्हणतोस मग!

तो: बरं नाही म्हणत. तु एकदाची सिग्नलवर ये म्हणजे झालं! 

ती: मी तुला आधीच सांगितलं की मला नाही यायचं सिग्नलवर! आधीच गर्दीने वैतागले आहे मी!

तो: पण मी आहे ना! आणि आता सगळेच येत आहेत म्हणल्यावर गर्दी होणारच ना! गर्दीचं सोड, प्रायव्हसीचं बघ जरा!

ती: तू काय डोक्यावर पडला आहेस का? सिग्नलवर प्रायव्हसी म्हणे! 

तो: काय फालतुपणा लावला आहेस ग! मी नीट सांगतोय की सिग्नलवर ये तर डोक्यावर पडलाय म्हणे! 

ती: मी फालतू! बरं! मला बोलायचंच नाहीये ना तुझ्याशी! 

तो: मी तुला नीट समजावून सांगतोय तर तु ऐकशील तर ना! मी आहे सिग्नलवर, तुला यायचं तर ये नाहीतर राहुदे. तुला तुझ्या डेटाची काळजीच नाहीये तर मी तरी काय करणार! 

ती: डेटा कशाचा डोंबल्याचा! आधीच ट्रॅफिकमध्ये वाट लागलीये आणि म्हणे सिग्नलवर ये! म्हणजे तिथे येऊन अजून अर्धा तास ट्रॅफिकमध्ये अडका! इतक्या तुफान गर्दीत प्रायव्हसी मिळेल म्हणे! धन्य आहेस तू! आता तू म्हणतोच आहेस तर येते मी सिग्नलवर, तू आहेस का तिथे? भेटु मग! 

तो: अगं ए यंटम, ट्रॅफिक सिग्नल नाही ग बाई..... सिग्नल ऍप!

ती: पुन्हा बाई म्हणालास ना!

फोन कट!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक