सोमवार, २७ फेब्रुवारी, २०२३

भेटीत तुष्टता मोठी

 मागे एकदा एका मित्राने एक किस्सा सांगितला होता. जो ऐकुन आम्ही आश्चर्यचकितच्या पुढे जे काही विशेषण असेल ते झालो होतो. पण त्यानंतर इथे मॅगी काकूंचं वागणं बघितलं आणि तो आणि तत्सम किस्से पटायला लागले. 

त्याचं झालं असं की हा आमचा मित्र आमच्याकडे २-३ दिवस म्युनिक फिरायला आला होता. खरंतर आधी आम्ही राहायचो ते घर जरा लहानच होतं पण आम्हा तिघांना पुरेसं होतं. तो म्हणाला आपण भारतीय लोक किती पटकन इतरांना सामावून घेतो नाहीतर हे जर्मन लोक म्हणजे कहर आहेत. 

तर हा आमचा मित्र आणि त्याचा एक जर्मन मित्र असे दोघे त्या जर्मन मित्राच्या “आईवडिलांच्या” घरी जाणार होते. मुद्दामच अवतरण चिन्हात लिहिलं आहे मी ते. ह्या दोघांना चार वाजताची वेळ दिलेली होती. पण हे वेळेच्या दहा मिनिट आधीच घराच्या जवळ पोहोचले. तर आमच्या मित्राला वाटलं हा जर्मन भाऊ दाराची बेल वाजवेल, पण कसचं काय. तो काही बेल वाजवायला तयार नव्हता. थंडीचे दिवस होते, प्रचंड थंडी होती, म्हणुन आमचा भारतीय भाऊ म्हणाला “वाजव की बेल लेका, थंडीत जीव जाईल आपला!“ तरीही जर्मन भाऊ बेल वाजवायला तयार नव्हता. शेवटी कंटाळून आमच्या भारतीय भावाने बेल वाजवायचा प्रयत्न केला तर जर्मन भाऊ म्हणाले “अरे त्यांनी आपल्याला चार वाजताची वेळ दिली आहे. अजुन चार वाजले नाहीयेत, थांब." 

हे ऐकुन आमच्या भारतीय आणि त्यातल्या त्यात मराठी भावाला चक्कर यायची बाकी राहिली होती. तो जर्मन भाऊला म्हणाला “अरे तुझेच आईवडील आहे ना भावा! मग असा का वागतो आहेस?“ जर्मन दादाचं उत्तर ऐकुन तर आमचा मित्र आयुष्यभरासाठी चक्रावून गेलेला आहे. जर्मन भाऊ म्हणाला “अरे माझेच आईवडील आहेत पण त्यांनी जर सांगितलं आहे चारला या तर मी आधी जाऊन त्यांना त्रास नाही देऊ शकत. मी पाच मिनिट सुद्धा आधी नाही जाऊ शकत!“ हे ऐकुन आमच्या भारतीय भावाने त्या पोराचा नाद सोडला. 

मागे एकदा भारतातून परत आलो तेव्हा विमानतळावर असाच एक भयचकित करणारा प्रसंग पहिला होता. एक मुलगा कदाचित बऱ्याच दिवसांनी म्युनिकला स्वतःच्या घरी परत आला असावा. त्याच्या स्वागताला आई, वडील आणि बहीण आले असावेत. मुलाने खूपच शांतपणे आधी आईची गळाभेट घेतली मग बहिणीची आणि त्यानंतर त्याच्या वडिलांनी त्याला जवळ घेतले. हा सगळा कौटुंबिक सोहळा अगदी शांततेत चालू होता. 

नाहीतर मी, माझ्या जावांच्या, भावजयीच्या घरी, आश्चर्याचा धक्का देण्याच्या नावाखाली, न सांगता, मोठ्या मोठ्या बॅगा घेऊन टपकते आणि एवढं करूनही त्या मला आनंदाने मिठीत घेतात!!!!


#माझी_म्युनिक_डायरी 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

शुक्रवार, ३ फेब्रुवारी, २०२३

चिया चिया जिया जिया

आज संध्याकाळी बऱ्याच दिवसांनी किराणा सामान आणायला गेले होते. आज शुक्रवार संध्याकाळ म्हणजे तिथे मरणाची गर्दी! हो इथे चक्क गर्दी वगैरे असते कारण जवळपासचे सगळे लोक ह्याच सुपरमार्केट्मधे येतात! 

तर ह्या मोठ्याच्या मोठ्या दुकानात खरेदीसाठी कायम झुंबड उडालेली असते. खरंतर जर्मनीत आल्यापासुन खरेदीसाठी झुंबड उडालेली फार कमी वेळेस दिसते. तर ते असो. 

मी आपली आधी भाज्या, फळं मग बाकीच्या एक एक गोष्टी घेत घेत दुकानाच्या सगळ्यात शेवटच्या भागात पोहोचले. आता फक्त चिया सीड्स घेतल्या कि पटापट वर जाऊन रांगेत लागालंच पाहिजे, कारण तिथे  कमीत कमी २० मिनिटे जाणार हे पक्क माहित होतं. पुन्हा घरी जाऊन स्वयंपाक करायचा होता! डोक्यात असे सगळे विचार घेऊन मी त्या सेक्शनला पोहोचले. 

तर एका जोडीने मुसली घेण्यासाठी म्हणुन शॉपिंग ट्रॉलीसकट अख्खाच्या अख्खा सेक्शन स्वतःच व्यापला होता. चिया सीड्स मुसलीच्याच बाजुला ठेवलेली असल्यामुळे, मी आपली ती जोडी आणि त्यांची ट्रॉली हलण्याची वाट बघत उभी राहिले. पण त्या जोडीचा अविर्भाव बघुन जरा शंकाच आली. 

जोडीतल्या ताईंनी मुसलीचं पॅकेट ट्रॉलीत टाकलं आणि ती मधाळ आवाजात, अगदी डोळ्यात डोळे घालून दादाला काहीतरी म्हणाली! दादाने पण एकदम प्रेमळ नजरेने तिच्याकडे बघितलं, हळुच तिची टोपी बाजुला केली आणि तिच्या कपाळावर ओठ टेकवले! तेजामार, मुसलीला बघुनच एवढं प्रेम! घरी जाऊन खातील तेव्हा काय करतील!!

मला वाटलं आता झालं असेल दोघांचं, आता हलतील तिथुन तर त्यांचं प्रेम अजुन उत्कट पायरीवर पोहोचलं! दादाने हलकेच तिच्या गालावर ओठ टेकवले. ती लाजुन चुर, तरीही तिने त्याला पुन्हा मधाळ आवाजात काहीतरी प्रतिसाद दिला! 

बरं त्यांच्या प्रेमात मला एक्सक्युजमी वगैरेही म्हणता येईना. मी एवढी तिथे उभी असुन त्यांना काडीचाही फरक पडला नव्हता तर माझ्या बोलण्याने काय होणार होतं म्हणा! 

म्हणुन मग मी इकडून, तिकडून, कुठून चिया सीड्स दिसत आहेत का ते बघत होते. पण त्यांच्या ट्रॉलीमुळे अवघड होतं. बरं सगळ्यांत बावळटपणा म्हणजे मी आपली यन्टमसारखी त्यांच्या प्रेमाची साक्षीदार असल्यासारखी तिथल्या तिथेच फिरून वेगवेगळ्या बाजुंनी शोधाशोध करत होते, त्यामुळे चिया राहिल्या बाजुला आणि त्यांचं पायऱ्या चढत असलेलं प्रेमच दिसत होतं! 

किराणा दुकानात, मुसलीच्या रॅकच्या बाजुला?? असा विचार मनात चमकुन गेलाच!! 

आता इकडून तिकडे जाणाऱ्या आजूबाजूच्या लोकांना माझीच शंका यायला लागली होती बहुतेक, ही बाई काय त्या प्रेमळ जोडप्याकडे बघत उभी आहे! लोकांना काय माहित माझं चिया चिया आणि त्यांचं जिया जिया चाललंय ते! तिथल्या लोकांना नक्कीच वाटलं असेल कि ये औरत हर अँगलसे देख राही है लव्ही डव्ही जोडपेको. शेवटी मी चिया सिड्सचा नाद सोडला आणि चडफडत तिथुन निघाले. 

तसं अश्या प्रकारचे सांस्कृतिक धक्के इथे अधुनमधुन बसतच असतात, फक्त किराणा सामान घ्यायला गेल्यावर असा धक्का कधी बसेल असं वाटलं नव्हतं. 


कुणाचं काय तर कुणाचं काय?

वाचकांना आवडलेले काही