जाब

 पंधरा दिवस झाले वैताग आलाय नुसता! आज ठरवलंच काहीही झालं तरी मॅगी काकूंना जाब विचारायचाच. ह्याला काय अर्थ आहे  राव; त्यांना काय तर म्हणे माझ्या घरातल्या दाराच्या आवाजाने झोप नाही आली आणि आम्ही त्यांच्या घरात चाललेल्या आवाजाच्या प्रदुषणावर साधा निषेधही नाही नोंदवायचा! ये ना चॉलबे. 

तुम्हांला वाटेल मॅगी काकु आणि ध्वनी प्रदुषण, कसं शक्यय! आहे; सगळं शक्य आहे! गेले पंधरा वीस दिवस आमच्या घरातला संवाद म्हणजे-

अगं ए आज (टर्र्र्रर्र्र्र ठाक)!

काय म्हण (ठाक ठाक ठाक) लास?

आज भा (धाडधाडधाड) जी कशाची ते (टर्रर्रर्रर्रर्रर्र)!! 

का (धाड ठाक टर्रर्रर्रर्र ) य?

डोकं बंद झालंय अक्षरशः! कशामुळे विचारताय! मॅगी काकुंनी त्यांच्या घराच्या नुतनीकरणाचं काम काढलंय!!

तर आज मी त्यांना पॅसेजमध्ये गाठलंच! सोडते की काय मी! काकु निगुतीने त्यांच्या दारासमोरचं पायपुसणं वगैरे काढुन स्वच्छता करत होत्या. 

मी: काय कश्या आहात काकु? खूप दिवस झाले भेटुन!

का: अगं हो ग! मी ह्या घराच्या कामातच आहे सध्या! तुम्ही  सगळे बरे आहात ना? (कोविड सुरु झाल्यापासुन काकु हा प्रश्न हमखास विचारतात!)

मी: हो हो ठीक आहोत!

आता मी प्रश्नांच्या फैरी झाडायला सुरूच करणार होते की “काय ताप आहे हा? किती तो आवाज! वर्क फ्रॉम होम वाल्यांना किती त्रासदायक आहे हे सगळं! आमची शुद्ध हरपायची तेव्हढी राहिली आहे! इकडच्या स्वारीच्या ऑफिसच्या मीटिंग्ज काय कमी होत्या का म्हणुन तुमच्या घरातल्या ड्रिलिंग मशीनचा आणि तोडफोडीचा आवाज सहन करायचा मी! आम्ही एकमेकांशी काय बोलतोय तेच कळत नाहीये; त्यामुळे काहीका असेना भांडणं मात्र कमी झालेत! नुसतेच थोबा.. चेहरे बघतो एकमेकांचे!! बरं नैनोकी भाषा समजायचं वयही राहिलं नाही... त्यात घराचं दार उघडलं की ह्ये एवढा मोठा पसारा. करायचं तरी काय आम्ही, हं? तुम्ही काम सुरु व्हायच्या आधीच सोसायटीला कळवलं; आता मी कम्प्लेंट करू तरी कुणाकडे?“ वगैरे वगैरे.. 

त्याआधीच 

काकु: किती भयानक आवाज आहेत ना! फारच त्रासदायक आहे हे सगळं आणि तुम्ही तर दोघे घरून काम करताय. फारच त्रास होतोय अगं मला! आणि हे बघ त्या लोकांनी काहीच स्वच्छ केलं नाहीये; मलाच करावं लागतंय! कसं सहन करावं काही कळत नाहीये बघ. तुला सांगते...

हे सगळं ऐकुन मलाच अपराधी वाटायला लागलं आणि असं वाटलं माझ्याच घरात काम चालु आहे ज्याचा त्यांना त्रास होतोय!!  त्यामुळे मी लगेच “हो हो खरंय तुमचं!” 

मनात म्हणलं “अरे ये हो क्या रहा है यार! खरंय काय खरंय? झाप की त्यांना बये."

मी: नाही म्हणजे फार त्रास होतोय आम्हाला पण!! (त्यांचं वय पाहुन मवाळच भाषा वापरली जाते; संस्कार... अन दुसरं काय!!)

हे ऐकून काकूंनी विषय ३६० अंशातून बदलला की हो!

का: तुम्ही लस घेतली का ग? कोणती घेतली?

मी: (अरेच्या)हो घेतली ना, दोन्ही डोस झाले आमचे! “ऍस्ट्रा”घेतली. 

माझं बोलणं ऐकताच काकुंच्या चेहऱ्यावरचे भाव म्हणजे ”तु जिवंत कशी अजून?” घाबरले ना मी!

काकु: अगं मी ऐकलंय भयंकर त्रास होतो त्याने. मी आपली बियॉंटेक घेतली बाई! आम्हाला आमच्या डॉक्टरने ऍस्ट्रा घेऊ नका म्हणुन सांगितलं. 

मी: (आता कल्टी मारलेलीच बरी, नाहीतर मी “ऍस्ट्रा” घेतलं म्हणुन मला गिल्ट यायचा!) बरं बरं! काळजी घ्या हं, भेटु पुन्हा. 

विचार अजून जाब मॅगी काकूंना.. विचार!!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी