आज दुपारी स्टेशनवर आले तेव्हा अचानक आजूबाजूला जरा गोंधळ सुरु झाला. लोक ट्रेन ट्रॅककडे बघुन काहीतरी बोलत होते. मला काहीच कळेना. मी आपलं वाकुन बघायचा प्रयत्न केला पण काय झालंय ते कळायला काही मार्गच नव्हता. उगाच मनात विचार आला, काही काम वगैरे तर नाही चालु ना? नाही कारण आपल्याकडे असं काही काम चालू असलं कि बघणारे दहा टाळके असतात ना.
आधी वाटलं कोणाचं कुत्रं तर पडलं नाहीये ना ट्रॅकवर? नाही काही सांगता येत नाही.. इथल्या लोकांसोबत लहान मुले क्वचित दिसतात पण कुत्रे हमखास असतात. पण मग लक्षात आलं की आजकाल जीवापाड जपलेली एक फार महत्वाची गोष्ट ट्रॅकवर पडली होती आणि त्या दादाचा जीव पार टांगणीला लागला होता. हि गोष्ट हातात नसेल तर माणूस सैरभैर होतो बिचारा, मग जर हि गोष्ट ट्रॅकवर पडली म्हटल्यावर त्या दादाची काय अवस्था झाली असेल खरंच.
हो हो.. बरोबर.. आलं तुमच्या लक्षात.. त्याचा मोबाईल.. नाही नाही.. त्याच्या गर्लफ्रेंडचा मोबाईल पडला होता ट्रॅकवर. तेच म्हंटल बिचाऱ्याला एवढं टेन्शन का आलं ते.
मुझे लगा अभी वो मर्द का बच्चा कुदके अपने जानेमनका मोबाईल लाके देगा.. पण कसचं काय. त्या दादाने दुसऱ्या बाजूच्या ट्रेन चालकाला विचारलं कि आता काय करावं. कारण जिकडे मोबाइल पडला होता तिथली ट्रेन यायला फक्त ९ मिनिट बाकी होते. आता तो दादा आणि त्याची GF ह्यांच्याबरोबर मलाही प्रचंड टेन्शन आलं. कसं होईल काय होईल? कोणत्या ब्रँडचा असेल बरं मोबाईल? मिळेल ना त्याला की जातोय ट्रेनखाली? हळूहळू घड्याळाचा काटा पुढे सरकत होता. एकीकडे वाटलं च्या$%% आपणच उडी मारून पटकन देऊ त्याला काढुन, ६ मिनिट आहेत की ट्रेन यायला. पण नाही.. रुलबुकप्रमाणे प्रोसेस फॉलो झालीच पाहिजे. जर्मनीत राहतेय ना मी. उडी मारली तर मोबाईल राहिला दूर, मलाच ट्रॅकवरून उचलायला पोलीस येतील.
आता माझी पण घालमेल वाढत होती. आता फिल्मी विचार यायला लागले. "क्या ईस स्टेशनपर ऐसा कोई माईका लाल नही है जो कुदके मोबाईल ना निकाल सके?" "अबे तुझ्या GF चा आहे ना मोबाईल मग मार की उडी लेका वाट कशाची बघतोस?" ह्या सगळ्या असंख्य विचारांमध्ये मला नक्की कुठल्या ट्रेनमध्ये जायचं आहे हेच लक्षात येईना. त्याची GF फुल्ल टेन्शनमध्ये असुन सुद्धा शांत उभी होती. मी असते तर जीव खाल्ला असता नवऱ्याचा. ते असोच.
त्या ट्रेन चालकाने नक्की काय करावं लागेल ते सांगितलं बहुतेक त्या दादाला. मग त्याने स्टेशनवरील SOS(Emergency call) कॉल केला आणि मिनिटभरात पोलीस वॅनचा आवाज यायला लागला. आयला.. आपली मॅगी पण २ मिनिटात बनत नाही.. पण ह्यांचे पोलीस कॉल केल्यावर मिनिटभरात आले पण. लगेच त्यांनी नक्की काय झालंय ते विचारलं. त्या दादाने सांगितलं कि मोबाईल पडलाय. त्यांनी पटकन कम्प्लेंट रजिस्टर केली. आता ट्रेन यायला फक्त ३ मिनिट उरले होते. माझाच जीव खालीवर होत होता. पण त्यांनी त्यांच्याजवळ असलेल्या चिमटासदृश्य वस्तूने मोबाईल वर काढला आणि त्या सैरभैर दादाला दिला. दादाच्या चेहऱ्यावरचा आनंद अवर्णनीय होता, बहुतेक उष्ट्या सफरचंद ब्रॅण्डचा असावा मोबाईल. जसं काही त्या दादाने उडी मारूनच मोबाईल काढून दिलाय, असा आनंद त्याच्या GF च्या चेहऱ्यावर होता आणि बाकी माझ्यासारख्या लोकांनी हुश्श केलं. आणि हे सगळं मोबाइलपुराण घडलं अवघ्या १० मिनिटात.
शेवटी मी माझा मोबाईल घट्ट पकडून मला कोणत्या ट्रेनमध्ये जायचं आहे ह्याचा विचार करायला लागले.
सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक
