खुन्नस

आज जवळच्या दुकानात गेले होते. बिलिंगच्या रांगेत दोन पंचाहत्तरीचे काका माझ्या पुढे. मला वाटलं ते मित्रच आहेत पण अचानक सगळ्यांत पुढे उभे असलेले काका माझ्या पुढे उभ्या असलेल्या काकांवर उचकले ना! जर्मनमधे त्यांनी शाब्दिक बाण सोडायला सुरुवात केली. 

एकदम पुढचे काका “अहो काय तुम्ही? काही सोशल डिस्टंसिंग वगैरे आहे की नाही हं? कोरोना का मेलाय का? लांब उभे रहा ना जरा. लस घेतली, मास्क लावला की संपलं का सगळं? अजुनही आहे सोशल डिस्टंसिंगचा नियम लागू! हे हे खाली बघा. दिड दिड मीटरवर पट्ट्या लावलेल्या आहेत ना.. असे कसे तुम्ही इतके पुढे  आलात!”

माझ्या पुढचे बिचारे काका त्यानी जे सामान घेतलंय त्यासाठी होणाऱ्या रकमेचे नाणे मोजत होते आणि त्या नादात चुकून थोडे पुढे गेले. एक एक सेंट मोजुन द्यायचा म्हणजे केवढं जोखमीचं काम! तरी मला शंका आली बरं, जर्मनकाका, तेही समोरच्याला उत्तर न देणारे? ये कैसे हो सकता है? एवढे शाब्दिक बाण सोसुनही स्थितप्रज्ञ! कमाल आहे! मला वाटलं त्यांची वाचा बसली की काय? का त्यांनी मुद्दाम दुर्लक्ष केलं दुसऱ्या काकांकडे? 

वाटलं, त्या सगळ्यांत पुढच्या काकांना आपणच सांगावं की जाऊद्याना काका कशापायी ताप करून घेताय? झालं तुमचं बिलिंग होईलच की आता. तुम्हीच व्हा की पुढं. इथं मी एव्हढं जड बास्केट घेऊन उभी आहे, त्यात हे काका नाणे मोजण्यात मग्न! मला भाजीपाला काउंटरवर ठेवायचा आहे. सोडा की आता! अब क्या काकाकी जान लोगे क्या? काउन खुन्नस देऊन राहिले?   

तेवढ्यात नाणे मोजणी पूर्ण झाल्याझाल्या माझ्या पुढचे काका कडाडले! “काय हो? तुम्हाला चष्मा लावुनही दिसतही नाही वाटतं मी इथे नाणी मोजतोय ते? त्यामुळे चुकून थोडं पुढे आलो असेल. त्यांत इतकी काय अडचण तुम्हांला? आणि मी काय कोरोनाग्रस्त आहे की काय हं? खोकलो का काय मी तुमच्यावर? मी लसही घेतलीये आणि व्यवस्थित मास्कही लावला आहे. तुम्ही हला की पुढे जरा. त्या बाईचं बिलिंग झालंय केव्हाच! मी खोळंबलोय, आवरा लवकर! तुम्हाला काय वाटलं मी काही बोलणारच नाही कि काय? मला काय खालच्या पट्ट्या दिसत नाहीत कि काय हं?“

अरारा खतरनाक! फराफरा आणि टराटरा!! 

एकदम पुढचे काका “जातोय ना मी! तुमच्यासारखा थोडीच आहे कोणालाही जाऊन चिकटणारा!”

बिलिंग काकू हैराण, मी परेशान! 

नाणे काका “हं निघा आता!” 

एवढं बोलुन ते थोडं पुढे सरकतील आणि मला बास्केट काउंटरवर रिकामी करता येईल असं वाटलं. पण छे! सगळ्यांत पुढच्या काकांचं बिलिंग होइपर्यंत नाणे काका एक नाही आणि दोन नाही. 

बाजूच्या काउंटरवर जावं म्हणलं तर एव्हाना त्या काउंटरवर ४-५ लोकांचं बिलिंग होऊन ते काउंटर बंदही झालं. हम जिस लाईन में खडे होते है.. तिथं गडबड झालीच पाहीजे! एकदाचं नाणे काका पुढे सरकले, त्यांनी पुन्हा दहावेळा नाणे मोजुन पैसे दिले. बिलिंग काकूनी हुश्श केलं आणि त्यांच्या चेहऱ्यावर भाव “कौन है ये लोग? कहांसे आते है ये लोग? और क्यूँ आते है ये लोग?”

मॅगी काकूंच्या वयाच्या आसपासची लोकं लैच डेंजर आहेत इथं...

ता.क. : कोणीतरी नाणेबंदी करा राव इथं! हे काका काकु लोक एक एक सेंट मोजुन पैसे देतात आणि आपण असे नाणे मोजुन पैसे द्यायचा विचार जरी केला तरी, रांगेतले आपल्या मागचे लोक खाऊ की गिळू नजरेने बघतात!!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी

काडी सिंघम

आज किराणा सामान आणायला भारतीय दुकानात निघाले होते. मेट्रोमध्ये दाराशीच उभी राहिले कारण पुढच्याच स्टेशनवर  उतरायचं होतं. मी आत गेले आणि मेट्रोचं दार लागायला सुरुवात झाली... 

तोच धाडकन एक पाय दोन्ही दारांच्या मध्ये आला.. (डरले ना मी) लगेच दोन हात दोन्ही दरवाजांना बाजूला सरकवत होते! “बाबो.. ये हो क्या रहा है भाई” असा विचार करून मी समोर बघितलं तर समोरच्या सीटवर बसलेल्या आजोबांचा चेहरा पांढरा फट्टक पडलेला! मनात विचार आला “आजोबा कानात फुंकर मारू का? घाबरू नका”. कानात फुंकर काय कानात फुंकर? तुझ्यासहीत आजूबाजूच्यांचे चेहरेही पांढरे फट्टक पडलेत! 

खरं सांगायचं तर लोकांना वाटलं कोणीतरी हल्लेखोर वगैरे दार बळजबरी उघडतोय! त्यात मी एकटीच दारात उभी होते त्यामुळे बाकीच्या लोकांना माझीच दया आली असणार. 

दरवाजांच्या वर लाल लाईट लकलक करत होता, दरवाजा लागतानाचा आवाज येत होता आणि त्यात जोरदार शक्ती लावून एक लेडी सिंघम ट्रेनमध्ये घुसायचा प्रयत्न करत होती!

वाटलं झालं आता अडकतीये सिंघम... बरं तिला आत ओढावं असा विचार केला पण तिचे दोन्ही हात दोन दरवाजांना शक्ती लावत होते! आजूबाजूचे सगळे लोक टरकले होते. शेवटी एक जोरदार हिसका देऊन लेडी सिंघमने दार उघडुन ट्रेनमध्ये प्रवेश केला! 

तिच्याकडे निरखून बघितलं तर कळलं की ही कसची लेडी सिंघम ही तर काडी सिंघमी! एकदम सुकडी, अगदी पाप्याचं पितर (हा शब्द कुठेतरी वापरायची फार इच्छा होती बघा!) नक्की काय खातेस ग बाई? असं विचारावं म्हटलं पण ती फारच भंजाळलेली होती. 

हं तर काडी सिंघम आत आली आणि दरवाजा लागला. मला वाटलं आता काडी सिंघम एखाद्या गुंडाला बुकलून काढेल किंवा तिला कोणीतरी आजुबाजुचे अद्वातद्वा बोलतील; गेलाबाजार ट्रेनचा ड्रायव्हर येऊन भांडेल; तेव्हढाच आपला टाईमपास! पण छ्या, तसं काहीच घडलं नाही आणि माझं स्टेशन आलं. 

नाईलाजास्तव काडी सिंघमकडे एक कटाक्ष टाकून मी जड पावलांनी तिथून निघाले तर ते पाप्याचं पितर बिडी वळत होतं! मनात म्हटलं पुढच्याच स्टेशनवर उतरायचं होतं त्यासाठी केवढा खटाटोप केला काडी सिंघमने! इथले लोक ट्रेनमध्ये #चैतन्यकांडी वळायला लागले की समजुन जायचं ”अगला स्टेशन इनका है!”

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी 

गजनी

“दाने दाने पर लिखा है खानेवाले का नाम” ही म्हण माझ्याबाबतीत तंतोतंत खरी ठरली आहे! 

तर त्याचं झालं असं की दीड दोन महिन्यापूर्वी भारतात जाणार हे नक्की केलं तेव्हा पुण्यातलं घर जरा राहतं करून घ्यावं असं ठरवलं! आता आम्ही म्युनिकमध्ये अन घर पुण्यात त्यामुळे घर राहतं करून घ्यायची जबाबदारी आपसूकच सासू सासरे आणि दीर जावांवर येऊन पडली. 

तिथे आमचं सगळं सामान आम्ही एका खोलीत ठेवलं होतं आणि बाकीच्या तीन खोल्या भाड्याने दिल्या होत्या खऱ्या पण भाडेकरूने करून ठेवलेल्या करामती कळल्या आणि दोन वर्षांपूर्वी त्या बाबाला म्हणलं सोड भाऊ घर! त्यानंतर घर बंदच.  

नमनालाच घडाभर तेल झालंय. तर, सहा सात वर्षांपुर्वी मी सगळं सामान बऱ्यापैकी व्यवस्थित बांधाबांध करून ठेवलं होतं.त्या दिवशी क्लिनींग सर्विसेसला बोलवलं म्हणुन आमची सपोर्ट सिस्टीम म्हणजेच सासू सासरे दीर आणि जावा हे सगळे त्या घरात बेसिक सामान काढुन घ्यायला गेले. 

स्वयंपाक घरात लागतील म्हणून सासूबाईंनी डबेडुबे काढायला सुरुवात केली. त्यांना एक डबा जरा जास्तच जड लागला पण त्यांना वाटलं आपल्या धन्य सुनेने डब्यात डबे ठेवलेले आहेत तर ह्या डब्यात पण डबे असतील. डबा उघडून बघतात तर तो डबा बासमती तांदळाने शिगोशीग भरलेला!

लगेच मला व्हिडीओ कॉल! एका डब्यात सहा सात वर्षांपूर्वीचे बासमती तांदुळ आहेत म्हणल्यावर माझ्या जीवाचा म्युनिकमध्ये “नुसता तांदुळ तांदुळ” झाला (जीवाचं पाणी पाणी होणे वगैरे!) आणि माझा गजनी!! आता ह्याबद्दल मला सगळे विचारायला लागले आणि इकडे मी ब्लँक! मला आठवायलाच तयार नाही मी असं काही केलंय. 

पण तुम्हाला सांगते मैत्रिणींनो आणि मित्रांनो (जे मित्र वर्षाचा तांदूळ भरून त्याचा जामानिमा करतात); तांदुळ जश्याला तस्सा होता बरं! एक म्हणुन कीडा लागला नाही!! आता तुम्हांला प्रश्न पडला असेल “हे कसं शक्य आहे?” हो ना? बाकी सगळ्यांना हाच प्रश्न पडला! मलाही तोच प्रश्न पडला ना! लॉन्ग टर्म मेमरी लॉसवाला गजनी झाला माझा. त्यात भंडावून सोडणारा प्रश्न चालूच होता ”असं कसं विसरलीस पण तु?” 

शेवटी अति हिंदी सिनेमे पहिल्याचा परिणाम म्हणुन माझी तांदुळ याददाश्त कशीतरी वापस आली आणि मला आठवलं की मी त्या तांदळाला एरंडेल तेल लावून ठेवलं होतं आणि म्हणूनच तो इतकी वर्ष टकाटक राहीला! खरं तर मला तो तेव्हाच म्युनिकला आणायचा होता पण सामानाची बांधाबांध करताना मी तो डबा तसाच कुठल्या तरी गोणीत बांधून टाकला! पण ह्यावेळी तो मी म्युनिकला घेऊनही आले आणि आत्ता त्याच अप्रतिम बासमतीचा भात केला होता. 

तर सांगायचं मुद्दा असा की साठवणीच्या धान्याला एरंडेल तेल लावलं तर कीड लागत नाही आणि सामानाची बांधाबांध करताना डबेडुबे नीट बघुन बांधा हो!! 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्यूनिक_डायरी व्हाया पुणे

जाब

 पंधरा दिवस झाले वैताग आलाय नुसता! आज ठरवलंच काहीही झालं तरी मॅगी काकूंना जाब विचारायचाच. ह्याला काय अर्थ आहे  राव; त्यांना काय तर म्हणे माझ्या घरातल्या दाराच्या आवाजाने झोप नाही आली आणि आम्ही त्यांच्या घरात चाललेल्या आवाजाच्या प्रदुषणावर साधा निषेधही नाही नोंदवायचा! ये ना चॉलबे. 

तुम्हांला वाटेल मॅगी काकु आणि ध्वनी प्रदुषण, कसं शक्यय! आहे; सगळं शक्य आहे! गेले पंधरा वीस दिवस आमच्या घरातला संवाद म्हणजे-

अगं ए आज (टर्र्र्रर्र्र्र ठाक)!

काय म्हण (ठाक ठाक ठाक) लास?

आज भा (धाडधाडधाड) जी कशाची ते (टर्रर्रर्रर्रर्रर्र)!! 

का (धाड ठाक टर्रर्रर्रर्र ) य?

डोकं बंद झालंय अक्षरशः! कशामुळे विचारताय! मॅगी काकुंनी त्यांच्या घराच्या नुतनीकरणाचं काम काढलंय!!

तर आज मी त्यांना पॅसेजमध्ये गाठलंच! सोडते की काय मी! काकु निगुतीने त्यांच्या दारासमोरचं पायपुसणं वगैरे काढुन स्वच्छता करत होत्या. 

मी: काय कश्या आहात काकु? खूप दिवस झाले भेटुन!

का: अगं हो ग! मी ह्या घराच्या कामातच आहे सध्या! तुम्ही  सगळे बरे आहात ना? (कोविड सुरु झाल्यापासुन काकु हा प्रश्न हमखास विचारतात!)

मी: हो हो ठीक आहोत!

आता मी प्रश्नांच्या फैरी झाडायला सुरूच करणार होते की “काय ताप आहे हा? किती तो आवाज! वर्क फ्रॉम होम वाल्यांना किती त्रासदायक आहे हे सगळं! आमची शुद्ध हरपायची तेव्हढी राहिली आहे! इकडच्या स्वारीच्या ऑफिसच्या मीटिंग्ज काय कमी होत्या का म्हणुन तुमच्या घरातल्या ड्रिलिंग मशीनचा आणि तोडफोडीचा आवाज सहन करायचा मी! आम्ही एकमेकांशी काय बोलतोय तेच कळत नाहीये; त्यामुळे काहीका असेना भांडणं मात्र कमी झालेत! नुसतेच थोबा.. चेहरे बघतो एकमेकांचे!! बरं नैनोकी भाषा समजायचं वयही राहिलं नाही... त्यात घराचं दार उघडलं की ह्ये एवढा मोठा पसारा. करायचं तरी काय आम्ही, हं? तुम्ही काम सुरु व्हायच्या आधीच सोसायटीला कळवलं; आता मी कम्प्लेंट करू तरी कुणाकडे?“ वगैरे वगैरे.. 

त्याआधीच 

काकु: किती भयानक आवाज आहेत ना! फारच त्रासदायक आहे हे सगळं आणि तुम्ही तर दोघे घरून काम करताय. फारच त्रास होतोय अगं मला! आणि हे बघ त्या लोकांनी काहीच स्वच्छ केलं नाहीये; मलाच करावं लागतंय! कसं सहन करावं काही कळत नाहीये बघ. तुला सांगते...

हे सगळं ऐकुन मलाच अपराधी वाटायला लागलं आणि असं वाटलं माझ्याच घरात काम चालु आहे ज्याचा त्यांना त्रास होतोय!!  त्यामुळे मी लगेच “हो हो खरंय तुमचं!” 

मनात म्हणलं “अरे ये हो क्या रहा है यार! खरंय काय खरंय? झाप की त्यांना बये."

मी: नाही म्हणजे फार त्रास होतोय आम्हाला पण!! (त्यांचं वय पाहुन मवाळच भाषा वापरली जाते; संस्कार... अन दुसरं काय!!)

हे ऐकून काकूंनी विषय ३६० अंशातून बदलला की हो!

का: तुम्ही लस घेतली का ग? कोणती घेतली?

मी: (अरेच्या)हो घेतली ना, दोन्ही डोस झाले आमचे! “ऍस्ट्रा”घेतली. 

माझं बोलणं ऐकताच काकुंच्या चेहऱ्यावरचे भाव म्हणजे ”तु जिवंत कशी अजून?” घाबरले ना मी!

काकु: अगं मी ऐकलंय भयंकर त्रास होतो त्याने. मी आपली बियॉंटेक घेतली बाई! आम्हाला आमच्या डॉक्टरने ऍस्ट्रा घेऊ नका म्हणुन सांगितलं. 

मी: (आता कल्टी मारलेलीच बरी, नाहीतर मी “ऍस्ट्रा” घेतलं म्हणुन मला गिल्ट यायचा!) बरं बरं! काळजी घ्या हं, भेटु पुन्हा. 

विचार अजून जाब मॅगी काकूंना.. विचार!!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#माझी_म्युनिक_डायरी

कृतकृत्य

महिन्याचं किराणा सामान मागवायला म्हणुन चायनमसालाची वेबसाईट उघडावी आणि अक्षरशः समोर खजिना दिसावा तसं झालं! “तिला” नजरेसमोर पाहुन तुम्ही जागच्या जागी टुणकन ऊडी मारल्यामुळे सोफ्याचा दुसऱ्या बाजुला बसलेले “हे" पण टुणकन उडावेत! (असं काहीही झालं नव्हतं, मी आपलं ऊगाच अतिशयोक्ती अलंकाराचा वापर केलं!). पटापट खजिन्यातल्या मिळतील तेव्हढ्या गोष्टी ऑर्डर केल्या आणि वाट पहात बसलो. 

आठवडाभर आतुरतेने वाट पाहिल्यावर, शेवटी काल आम्हाला “ती" मिळाली! खरं सांगायचं तर मला आणि लेकाला ईथे आल्यापासुन अगदी मनातुन ज्या गोष्टीची आस होती “ती”मिळालीच एकदाची. कुरिअर घरात आलं आणि आमच्या आनंदाला पारावार उरला नाही. तर त्याचं झालं असं की जर्मनीतल्या वास्त्यव्यात अगदी पहिल्यांदा “चितळ्यांची #आंबाबर्फी” मला मिळाली! तशी ही काजु #आंबाबर्फी आहे पण चालतंय की. चव महत्वाची. आपल्यासारख्या पामर, मर्त्य मानवासाठी कृतकृत्य वाटण्याचे हेच काही क्षण!

बाकीही बराच मालमसाला घेतलाय. त्या सगळ्याचा घरच्या ग्रुपवर फोटो टाकला. खरंतर ह्यावर लिहु की नको असं वाटत होतं पण मोठे दीर म्हणाले होऊन जाऊदे ब्लॉग लिखाण आणि सासरे म्हणाले की “तु या विषयावर लिहायला काहीच हरकत नाही. आपल्या जन्मभूमीतील तयार अन्नपदार्थ मिळणे हा किती परमानंद असतो ते लिहलं पाहिजे.” म्हणुन हा लेखनप्रपंच!

सहा वर्षांपुर्वी जिथे #चितळे_बाकरवडी मिळणेही दुरापास्त होते तिथे आज महाराष्ट्रातले बरेचसे पदार्थ विनासायास मिळत आहेत. राजेश ग्लोबलचे श्री व सौ बुकशेट ह्यांच्या प्रयत्नांमुळे  मागच्या १-२ महिन्यांत आम्हांला #हापुस आणि #केसर आंबाही खायला मिळाला. नाशिकचे द्राक्षही बऱ्याच वेळा ईथल्या दुकानांत मिळतात. ईतके दिवस कधीही न दिसलेली #कैरीही जवळच्या सुपरमार्केटमध्ये मिळतेय. 

आता एकदाचा आमच्या औरंगाबादचा आप्पा हलवाई ह्यांचा पेढा,आता एकदाचा आमच्या औरंगाबादचा आप्पा हलवाई ह्यांचा पेढा, गायत्रीची कचोरी- मुगवडे, क्रांती चौकातली पावभाजी, श्रीनाथवाल्याची भेळ, हॉटेल डार्लिंगजवळची पाणीपुरी, उत्तमची जिलबी इत्यादी पदार्थ म्युनिकमध्ये मिळाले की मी संन्यास घ्यायला

#माझी_म्युनिक_डायरी

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

कैरी

व्हेन जवळचं सुपरमार्केट गिव्हज यु ब्राझीलची #कैरी देन यु हॅव टू मेक.... 

तक्कु... 

कैरी म्हणलं की आधी तक्कूच.. असतंय ते! 

एक कैरी काय मिळाली मला; लगेच माझे “राजश्रीके हसीन सपने" सुरु झालं! 

मग मी कायरस(मेथ्याम्बा.. पण आमच्याकडे कायरस म्हणतात!) म्हणु नका,ऊन वाढलं की पन्हे म्हणु नका, चटकदार कांदा-कैरी चटणी म्हणु नका, मसालेदार सखुबद्धा म्हणु नका, कैरीचं चित्रान्न म्हणु नका आणि करकरीत कैऱ्या मिळाल्या की लोणचं घातलंच म्हणुन समजा! 

अरेच्या अजुन एक सगळ्यांत महत्वाचं राहिलंच की... 

भरपुर कैऱ्या आणुन, त्या पिकवुन, छानपैकी त्या आंब्यांचा रस करून मग कोयी आणि सालपट धुतलेल्या पाण्याचा फजिता बनवला की...

ईजारमध्ये बीएमडब्ल्यू नहाली! (म्युनिकमधल्या नदीचे नाव ईजार आहे आणि ईथे घोडे दिसलेच नाहीत कधी!)

महाराष्ट्रातल्या कैरी आणि आंब्याच्या रेशिप्या पाहून पाहून इतकं डिप्रेशन आलंय म्हणुन सांगू; एक दिवस फटाफटा सगळ्या पाककृती गृप्सवरून कल्टीच मारावी म्हणते! तरी बरं कैरी मिळाली नाहीतर.... असो!

तक्कु अगदी सोप्पाय. कैरी किसून घ्यायची, आवडीप्रमाणे लाल तिखट, मीठ आणि हळद टाकायची. तेलाच्या फोडणीत मोहरी, मेथ्या टाकायच्या. गॅस बंद करून जरा चढ हिंग टाकायचा. फोडणी थंड झाली की मिश्रणात टाकायची. तक्कु तयार. २-४ दिवसात संपवायचा. फ्रिजमधे ठेवु शकता! 

#ये_बेचारी_रेसिपीज_के_बोझकी_मारी 

#माझी_म्युनिक_डायरी

शतावरी पुराण

म्युनिकमध्ये मला कधी शतावरी मिळेल असा स्वप्नातसुद्धा विचार केला नव्हता! खरं सांगायचं झालं तर भारतात असतांना शतावरी कल्पच्या पुढे शतावरीचा विचारच केला नाही. आपल्याकडे शतावरी कल्पाचा लहानपणी बुद्धीवर्धक ते गरोदरपणात आणि बाळंतपणात उपयुक्त ते जेष्ठ वयात शक्तिवर्धक असा रंजक प्रवास आहे. लहानपणी आईने बळजबरी दुधात कल्प टाकून प्यायला लावल्याचं अजून लक्षात आहे. तरी ते कल्प बऱ्यापैकी चवदार होतं. पण शतावरीचे झाड कसे असेल असा विचार कधी केलाच नाही. आई म्हणाली ना की चांगलं असतं मग ते चांगलंच असतं; हो ना!

हे नमनाला घडाभर तेल यासाठी की मला चक्क म्युनिकमध्ये आल्यावर शतावरी खायला मिळाली. हो हो बरोबर, खायलाच मिळाली! तर, जर्मनीत एप्रिल ते जून असा "स्पार्गेल झाइट" म्हणजेच "शतावरीचा काळ" असतो. आपण महाराष्ट्रीयन लोक जसे आंब्याची चातकासारखी वाट बघतो, अगदी तशीच वाट जर्मन लोक स्पार्गेलची बघत असतात! नुसत्या काड्या खाण्यापासून ते प्रत्येक पदार्थात स्पार्गेल टाकण्यापर्यंत हे लोक वेडे आहेत. परवा स्पार्गेल टाकलेला पिझ्झा पहिला. कोणत्या तरी बर्गर हाऊसने स्पार्गेल बर्गर बनवला म्हणून जर्मन लोकांनी त्यावर टीका केली म्हणे! आता कशाला टिका करावी बरं? अरे तुम्हालाच आवडतो ना स्पार्गेल. मग केलं त्याचं बर्गर कोणी तर काय फरक पडतो! 

पांढरा स्पार्गेल अत्यंत प्रिय आहे इथे. त्याला तर इथे "White gold" किंवा "kings vegetable" किंवा "edible ivory" म्हणूनही ओळखतात! पण मला हिरवाच जास्त आवडला. ह्याच्या शेतीसाठी खास पूर्ण युरोपातून कामगार लोक जर्मनीत आणले जातात. प्रचंड प्रमाणात ह्याचे उत्पादन केले जाते कारण इथे दरडोई दिड किलो इतका आणि पूर्ण सीझनमध्ये १ लाख २५ हजार टन इतका स्पार्गेल खातात. जर्मनी हा युरोपातील सगळ्यात मोठा स्पार्गेल उत्पादक देश आहे आणि २४ जून हा दिवस सीझनचा शेवटचा दिवस असतो म्हणजे असतोच. २५ जूनला कोणी खाताना दिसलं तर काय करतात बापडे देवच जाणे! मी तर असंही ऐकलंय की हे स्पार्गेलवेडे यंटम लोक त्याची सौंदर्यस्पर्धा भरवतात म्हणे. जिथं गेलं तिथं स्पार्गेल. ट्रँका भरून नुसते स्पार्गेल! हे बघून मला लक्ष्मण देशपांडेच्या वऱ्हाडचा डायलॉग आठवलाच "कुणाचा जीव कशात तर ह्यांचा जीव च...!" असो. 

अरे कुठे नेऊन ठेवलाय आंबा आमचा! 
 
तर, शतावरीच्या छोट्या छोट्या काड्या असतात. साधारण शेवग्याच्या शेंगा असतात तश्या पण तेवढ्या मोठ्या नाही. शेवग्याच्या शेंगांसारखंच ह्याचाही शिरा काढाव्या लागतात. पांढरी शतावरी जरा कडसर लागते पण हिरवी फार आवडली मला.

जर्मन लोकांची स्पारगेलची पारंपरिक आणि अस्सल पाककृती म्हणजे; पांढऱ्या स्पार्गेलच्या शिरा काढुन, त्या कड्या थोड्या तेलावर वाफवून घ्यायच्या. २-३ बटाटे उकडून, त्याच्या चार फोडी करायच्या. एका पॅनमध्ये बटर टाकायचं, ते वितळलं की थोडे ब्रेडक्रम्स, मीठ आणि काळेमिरे पुड त्यात टाकायचे की झाला सॉस तयार. एका डिशमध्ये बटाटे, स्पार्गेल ठेवून त्यावर हा सॉस टाकायचा. ह्याबरोबर एखादी हॅमची स्लाईस असली की झालं ह्यांचं जेवण!  

मी शतावरीच्या काड्या स्वच्छ धुवून, त्याच्या व्यवस्थित शिरा काढून, तुकडे करून फक्त साजूक तुपावर थोड मीठ टाकून परतली. मस्त लोण्यासारखी चव लागते. पांढऱ्या काड्यांच्याच जास्त शिरा काढाव्या लागतात, हिरव्याला फार गरज नाही. मी तर ह्यावर चाट मसाला, लसणाचे लाल तिखट, खर्डा इत्यादी गोष्टी टाकून खाल्ले. सगळ्यांच सिझनिंगने छान लागली. एशियन लोक तेरियाकी सॉस टाकुन करतात, ते पण छान लागते. एकंदर काय तर खरंच चवदार आहे शतावरी!
 
"जैसा देस वैसा भेस" असं जरी म्हणत असले तरी प्रत्येक पदार्थाला खास भारतीय फोडणी नाही दिली तर मज्जा नाही राव! होय ना?

#spargelzeit #asparagus

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

वक्त वक्त की बात है

परवा आमच्या #नवटीनेजरने आमची विकेटच काढली! मला म्हणाला "आई मी माझ्या भूगोलाच्या शिक्षकांना एक विनंती केलीये; जरा विअर्ड आहे पण बघू ते काय म्हणतात ते! I hope he will understand!" 

हे ऐकुन जाम टेन्शन आलं; आधीच टीनएजर त्यांत होमस्कुलिंगने वैतागलेला! आणि हे वय म्हणजे "मला सगळ्यातलं सगळं कळतं!" ऍटिट्यूड!

मी: बापरे! काय म्हणालास त्यांना नक्की? 

नवटीनेजर: मी त्यांना एमएस टीम्सवर मेसेज टाकलाय की सध्या जो विषय भूगोलात चालू आहे तो जरा कंटाळवाणा होतोय तर मी एखादा नविन इंटरेस्टिंग विषय शोधून क्लासमध्ये त्यावर बोलू का? अर्थात तुमची परवानगी असेल तर!  कृपया परवानगी द्या. 

बाळबोधपणे शिक्षण घेतलेली मी: अरे मेरे लाल! तुझ्या आईने तरी असं कधी केलं होतं का? "कंटाळवाणा विषय" अर्रे असं म्हणतात का सरांना? यंटम! त्यांना सॉरी म्हण आधी आणि असा कोणता इंटरेस्टींग विषय आहे तुझ्याकडे? 

न: अगं आई चिल! He is very cool, you know! Just wait for his reply. मी सध्या मार्सबद्दल खूप विचार करतोय तर something related to that!

आश्चर्यचकीत मी: बाबो! पृथ्वीचा कंटाळा आलाय का तुला? 

न: पृथ्वी म्हणजे काय आता? 

भंजाळलेली मी: अबे, अ र थ...अर्थ म्हणजे पृथ्वी! (आणि ह्याची आई मराठी ब्लॉगर आहे म्हणे! )

थोड्याच वेळात #नवटीनेजर आनंदाने उड्या मारत मला सांगायला आला की त्याच्या शिक्षकांनी त्याला परवानगी दिलीये म्हणून! 

मी: अरे नक्की काय म्हणाले ते? रागावले नाही ना?

न: अजिबात नाही! he replied "heck yes buddy! what are you thinking about!" I told him the subject and he will tell me the date and time! 

त्याला म्हणाले आमच्यावेळेस मी जर माझ्या भूगोलाच्या शिक्षिकेला साधं एक वाक्य म्हणाले असते की "हे कंटाळवाणं होतंय" तर खाड्कन थोबाडीत बसली असती आणि सगळ्या वर्गासमोर पाणउतारा झाला असता तो वेगळाच. ह्या सगळ्या नंतर "वेगळा विषय शिकवा" वगैरे बोलायची प्राज्ञाच झाली नसती! आणि हे प्रकरण जर तीर्थरूपांपर्यंत पोहोचलं असतं तर मग धडगतच नसती माझी. 

पण खरोखर, इतिहासाच्या तासाला बऱ्याचवेळा वाटायचं की मॅडमना म्हणावं की कृपया नुसता धडा वाचू नका हो कंटाळा येतो. पण लगेच पीटीच्या शिक्षिकेचा चेहरा समोर यायचा आणि गप बसून ते धडावाचन ऐकून घ्यायचे! आमच्या पीटीच्या मॅडमच्या हातची थोबाडीत खाल्लेल्या पोरींचे चेहरे डोळ्यासमोर यायचे आणि डोळ्यासमोर तारे चमकायचे. धाकच इतका असायचा की त्यापुढे फार बोलायची सोया नसायची. 

हं, पण म्हणतात ना काळ बदलतो; ते अनुभवतेय! सध्या आपल्याकडे नक्की कसं वातावरण आहे माहित नाही पण इथे फरक जाणवलाच; शिक्षणातला आणि शिक्षकातला. Change is good. 

#शिक्षण_वही_सोच_नई 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

सापळा

तुम्हाला जर सतत डोळ्यांसमोर सापळा दिसत असेल तर तुम्ही काय कराल? नाही म्हणजे खरं खरं सांगा हं! सकाळी झोपेतुन उठलं आणि खिडकीचे पडदे सरकवले की समोर काय तर सापळा, गॅलरीत गेलं की सापळा, खिडकीतुन बाहेर पाहिलं की सापळा! 

तुम्ही मग गोगोसारखं म्हणालच मला “ये सापळा सापळा क्या है? सापळा सापळा!“ पण आता क्राईममास्टर गोगोचे दिवस नाही राहीले म्हणा! असो, आपण आपलं अराजकीयच लिहावं! उगं कश्याला घेणं ना देणं अन फुकटचं कंदील लावणं!

तर, विषय होता की सतत सापळा दिसत असेल तर काय? त्याचं काय आहे ना, आमच्या समोरच्या इमारतीतल्या ह्या खिडकीत हा जो सापळा आहे ना तो गेल्या हॅलोवीन पासून त्याच खिडकीत विराजमान आहे! 

काय यंटमपणा आहे राव? खिडकीत काय तर म्हणे सापळा! 

हॅलोवीनला तिथल्या लेकराने त्या सापळ्याला काहीतरी विचित्र कपडे घातले होते, मग क्रिसमसमध्ये त्याच्यापुढे फुलांचा गुच्छ आला! मी आपलं शून्याच्या खालच्या तापमानात त्या सापळ्याला ते लेकरू स्वेटर कधी घालतय त्याची वाट पाहत होते पण जानेवारीमध्ये सापळा बिचारा तसाच! नंतर फेब्रुवारीमध्ये कार्निव्हलमध्ये सापळ्याला टीशर्ट मिळाला थोडे दिवस आणि परवा गुड फ्रायडेला शर्ट होता चेक्सचा! 

लेकाला म्हणाले बघ त्या मुलाचं किती प्रेम आहे त्या सापळ्यावर! तर आमचा नवटीनेजर मला म्हणाला “आई तु जास्त हॉरर आणि कॉमेडी स्टोरीज एकत्र वाचत जाऊ नकोस प्लिज, मग तू असंच बोलतेस!” 

गुड फ्रायडेला ह्यांना म्हणाले “त्या सापळ्याचा चेक्सचा शर्ट छान आहे नाही का?” तर म्हणे “तुला खरंच विश्रांतीची गरज आहे, भारतात जाऊनच ये!“

पण एक मात्र अजूनही कळलं नाहीये की हा सापळा असा आमच्याकडेच तोंड करून, ह्याच खिडकीत, बारा महिने अठरा काळ का ठेवलाय? त्यात हे झाड हे असं, हिवाळ्यात सतत अंधार असायचा, पुन्हा मला धारपांच्या कादंबऱ्या आठवायच्या. तरी बरं रात्री तिथे कुठले लाईट इफेक्ट्स नसतात नाहीतर...हातभार फा&@ म्हणजे काय असते ते कळलं असतं! “जळी स्थळी काष्ठी पाषाणी” म्हणीचा अर्थ आता कळतोय, स्वप्नातही येऊन गेला!

एक मन वाटलं मॅगी काकुंच्या खिडकीतून असा सापळा दिसला असता तर त्यांनी काय केलं असतं? जाऊदे आपल्याला काय!

पण जर आता हा सापळा त्यांनी हलवला तर मला मात्र अजिबात करमणार नाही हे मात्र नक्की! 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

ऑफीस ऑफीस

बापरे! आज चक्क “पुर्ण एक वर्ष” झालंय हे घरून काम करत आहेत! आम्हांला दोघांनाही आश्चर्य वाटतंय की “हे वर्ष कसं गेलं ते कळलंच नाही!” असं म्हणायला वाव आहे. म्हणजे आम्ही एकमेकांना सलग २४ तास सहन करू शकतो आणि तेही एक वर्ष वगैरे ह्याचा साक्षात्कार झालाय! चला निवृत्तीनंतरची चिंता मिटली. 

चिरंजीवांची शाळा बऱ्यापैकी ऑनलाईनच होती त्यामुळे त्यातूनही सिद्ध होतंय की सगळे एकमेकांना समजुन उमजुन २४ तास एकत्र राहु शकतात! 

बाकी काहीही असो पण ऑफीस सुरु झालं तर अजिबात करमणार नाही मला! का म्हणजे काय.. सततच्या मिटींग्ज आणि त्यातले वैताग आणणारे शब्द!

There are two things... (मला नाही म्हणत कधी, नेहमी आपलं माझी एक गोष्ट ऐकत नाहीस!)

Honestly! (बाबो, इतकं खरं बोलत असतात का?)

I will get back to you! (मला तर नेहमी, सध्या वेळ नाहीये नन्तर बोलु म्हणुन कधीच बोलत

See, this is simple! (मला तर नेहमी “सगळं कॉम्प्लिकेटेड करून ठेवतेस!”)

You are on mute, please unmute! (आणि मला, थोडावेळ तोंड बंद ठेवायला काय घेशील?) 

It should have been done! (हो बरोबर आहे!)

बरं, हा कानांवरचा अन्याय एक दिवस नाही तर अख्ख एक वर्ष सहन करायचा म्हणजे काय! आणि हो, कोणत्याही खोलीत जा, लगेच  आपल्याला बाहेर हकललंच म्हणुन समजा! त्यात दोघांचेही परवलीचे शब्द ठरलेले,”आई प्लिज माझं लेक्चर चालु आहे!“ “अगं ए जरा बाहेर जा!”

जसं काही मी ह्यांच्या लेक्चर नाहीतर मीटींग्जच्या व्हिडीओ कॉलमध्ये जाऊन ह्यांच्या टीचर आणि कलिग्जला एखादं गाणं म्हणून आणि नाचुनच दाखवणार आहे! अरे काय हिरोपंती आहे राव! 

एक मात्र आहे ज्या दिवशी ऑफीस सुरु होईल त्या दिवशी, मी ह्याना ऑफीसला वाटी लावतांना, डोळ्याला पदर म्हणजे जॅकेटची बाही (हो, ईथे थंडी खुप आहे अजुन!) लावुन अगदी मनातुन म्हणेल “बायकोकी दुवाएं लेता जा। जा तुझको तेरा ऑफीस मिले। घरकी कभी ना याद आए, ऑफीस में इतना काम मिले।” जरा जास्तच झालंय नै! पण दुसरं काही सुचतच नाहीये “वर्षपुर्ती” निमित्त, करावं तरी काय माणसानं!

तर, माझे बरेच मित्रमैत्रिणी ह्या भयंकर परिस्थितीतुन जात आहेत, मला माहिती आहे! त्यामुळे कमेंट्समध्ये तुम्हीही परवलीचे शब्द, होमऑफीस, होमस्कुलिंगच्या गमती नक्की सांगा!