गर्दी

मागच्या शनिवारी दुपारी बाहेर निघालो असताना गेटच्या बाहेर पडलो अन समोर हे एवढी मोठी गर्दी. आपल्याकडे गणपतीत असते तशी किंवा दिवाळीच्या खरेदीला असते तशी नाही काही. पण इथल्या हिशोबाने गर्दीच. ती गर्दी बघून इथे नवीनच आल्यावरचा किस्सा आठवला.

इथे नवीनच राहायला आल्यावर असच एके शनिवारी फिरायला बाहेर पडलो होतो आणि तर बाहेरच्या प्रचंड मोठ्या गर्दीने भांबावून गेलो. तसे आमच्या गेटच्या उजव्या बाजूलाच एक छोटा बार आणि रस्ता क्रॉस करून समोरच जरा मोठा बार आहे. ह्या दोन्ही बारच्या समोर मोठमोठे घोळके करून लोक प्रचंड थंडीत भयंकर थंड अशा बिअरचा आस्वाद घेत होते. सगळ्या वयोगटातले लोक दिसत होते. लहान मुले सोबत असेलेले लोक बारमध्ये न जाता आमच्या गेटसमोरून पुढे जात होते. बाकी आजोबा, पणजोबा, आज्जी, पणजी, काका, काकु वगैरे प्रकारचे लोक बारसमोर निवांत टाईमपास करत होते. आमच्या घराच्या जवळपास असलेले छोटे छोटे रेस्टारंट्स,बेकऱ्या गर्दीने अगदी फुलून गेले होते.

इथे आल्यावर आमच्या समोरच्या रस्त्यावर इतके लोक मी पहिल्यांदाच पाहिल्यामुळे माझी वाचाच बसली. सवय नाही हो गर्दी वगैरे बघायची. सगळ्या ट्राम्स, बसेस आणि अंडरग्राउंड ट्रेन्स मधून लोक एका विशिष्ट दिशेला निघाले होते. सगळ्यांच्या पोशाखात एक खास निळ्या रंगातील गोष्ट होती. टीशर्ट, स्कार्फ, किंवा टोपी ह्यातलं काहीतरी त्या खास रंगाचं होत. तशाच प्रकारचे झेंडे सुद्धा होते लोकांच्या हातात. मला काहीच समजेना नक्की काय चाललंय ते. वाटलं नक्कीच कुठल्या तरी नेत्याची सभा आहे.

गर्दी ज्या दिशेला चालली होती आम्ही पण तिकडेच निघालो. हळुहळू प्रचंड मोठ्या प्रमाणात पोलीस बंदोबस्त दिसायला लागला. नक्की पन्नासेक गाड्या होत्या पोलिसांच्या. शेकडो पोलीस रस्त्यावर फिरत होते. दोन चार ऍम्ब्युलन्स, एक दोन फायरब्रिगेडच्या गाड्या. आता मात्र माझी खात्रीच झाली कि सभाच आहे म्हणून. तसं मी ह्यांना बोलून पण दाखवलं. पण म्हटलं सभा असेल तर सगळीकडे प्रचंड प्रमाणात फ्लेक्स लावलेले हवे होते. सभेच्या जागी नेत्यांचे कटाऊट्स वगैरे. म्हटलं छे! काय हे लोक. एवढी गर्दी खेचण्याचे सामर्थ्य असलेल्या नेत्याचा साधा एक फ्लेक्स नाही. भारतीय मनाला पटतच नव्हतं ना!

आम्ही आपलं गर्दी जाईल तिकडे चाललो होतो. बरं एवढी गर्दी होती पण ना गोंधळ, ना गोंगाट, ना धक्काबुक्की, ना किळसवाणे स्पर्श, ना अरेरावी. असं कुठं असतंय होय? मला वाटलं मी नक्कीच स्वप्न पाहतेय. पुढे गेल्यावर एक मोठ्ठा साक्षात्कार झाला. स्टेडियम आहे हो इथे. फुटबॉलची मॅच होती त्या दिवशी! त्यामुळेच एवढी प्रचंड गर्दी, एवढा पोलीस बंदोबस्त!

फुटबॉल धर्म आहे इथला आणि त्यात १८६० म्युनिच नावाच्या टीमची मॅच म्हणजे काही विचारायलाच नको. कोणत्या टीमसोबत मॅच होती तेही कळलं नाही कारण त्यांचे फॅन्स नसल्यातच जमा. मॅच संपल्यावर १८६० टीम जिंकली किंवा हरली तरीही पोलिसांची गरज पडते इथे. आम्ही अनुभवलं आहे. मॅच सम्पली कि पुन्हा सगळी गर्दी आमच्या आजूबाजूच्या रस्त्यांवर बिअरच्या बाटल्या घेऊन फिरत असते. १८६० जिंकली असेल तर उत्साह बघण्यासारखा असतो गर्दीचा. एखादा घोळका मस्त गाणी म्हणतो. कोणीतरी फ्लॅशमॉब सुरु करतात. रात्री उशिरापर्यंत त्यांचं सेलिब्रेशन चालू असतं. एरवी अगदी शिस्तीत वावरणारे लोक त्या गर्दीचा हिस्सा झाले कि ट्राम्सच्या, बसेसच्या समोरच फतकल मारून बसतात नाहीतर रस्त्यावर बाटल्या फोडतात. पोलीस मग समज देऊन लोकांना रस्त्यावरून बाजूला करतात. तोपर्यंत ट्राम किंवा बस जागची हालत नाही त्यामुळे ट्रॅफिक जॅम. स्टेडियम आमच्या घरापासून साधारण एखादा किलोमीटर असेल पण गोल झाला कि तिथल्या जल्लोषाचा आवाज थेट घरात येतो. रात्रीच्या वेळी मॅच असेल तर तिथले फ्लड लाईट्स दिसतात घरातून.

असं काही इथे होत असेल ह्यावर विश्वासच बसत नव्हता. आम्हाला हे सगळं बघून धक्क्यावर धक्के बसत होते. ह्या धक्क्यामुळे आमची अवस्था जाना था जपान पोहोच गये चीन झाली. जायचं होतं एका दुकानात गेलो तिसऱ्याच दुकानात. घरी आलो तर तोच गोंधळ. रात्री उशिरापर्यंत गाणे, गोंगाट चालू होता. जिथे रात्री सात नंतर टाचणी पडली तरी आवाज होऊन शेजारच्या लोकांना त्याही आवाजाचा त्रास होईल असं वाटत होतं तिथे असा गोंधळ बघून जाम मजा वाटली. दुसऱ्या दिवशी सकाळी ठिकठिकाणी बिअरच्या बाटल्यांचा खच पडलेला होता. प्रचंड प्रमाणात सिगरेट्सची थोटकं सगळीकडे विखुरलेले होती.  

पण ही मॅच अधूनमधून असावीच असं वाटत राहतं कारण उत्साहाने गर्दी करणारे लोक आजूबाजूला तेव्हाच दिसतात आणि कसं का होईना आपण माणसातच राहतो ह्याची म्यूनिचमधे खात्री पटते!!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

PC Google

वेड सिरीजचे

तिच्या मोबाईलच्या गॅलरीत सापडलेला एक फोटो पाहुन...

तो: (अतीच भीषण काहीतरी बघितल्यासारखा चेहरा करून) हा फोटो कुठून डाउनलोड केलास आणि कशासाठी?

ती: (चित्रविचित्र जोक्समध्ये आलेले फोटोज आपण नक्की डिलीट केले आहेत ना? असा विचार करून) कोणता रे?

तो: (काय आहे हे?हिचं नक्की काय चाललंय? चेहरा) डिलीट करतोय मी. btw तु सांगितलंच नाहीस, कुठून डाउनलोड केलास आणि कशासाठी?

ती: (आमच्या तीर्थरुपांनी आम्हाला कधी विचारलं नाही आणि हा काय तोंड वर करून विचारतोय?) कुठून का करेना... तुला काय करायचं आहे? मला आवडला मी केला. अजिबात डिलीट करायचा नाही सांगून ठेवते.

तो: (तीर्थरूप मोड मध्ये ) अगं खरच... this is not good. असे फोटो ठेवणं बरोबर नाही.

ती: (आता बास झालं.. जास्त डोक्यात जाऊ नकोस मोड) अरे पण तु कशाला लक्ष देत आहेस? relax... काहीही होत नसतं अश्या फोटोमुळे आणि मला आवडतो तो.

तो: (तीर्थरुपांचे तीर्थरूप मोड) पण हे अजिबात बरोबर नाहीये.. एखाद्या गोष्टीमध्ये इतकं involve होणं. चांगलं नसत ते. मी डिलीट करणारच आता.

ती: (अपनी माँ से बहस करता है?) तू जर हा फोटो डिलीट केलास ना तर तुला माझा मोबाईल यापुढे गेम खेळायला अजिबात मिळणार नाही लक्षात ठेव!

तो: (ईसका कुछ नही हो सकता.. चेहरा ) अगं पण आई... you are impossible!

इतका वेळ शांतपणे आई-लेकराचा प्रेमळ सुसंवाद ऐकत असलेला ..

बाबा तो: (विजयी हास्य करून) करून टाक रे डिलीट!

ती: देवा काय दिवस आलेत रे? (पुन्हा एकदा जॉन स्नो चा बळी घेताय. लक्षात ठेवीन मी! )

बाबा तो: (इथे लोक मुलांवर संस्कार कसे करावे, त्यांच्याशी टीनएज मध्ये कसे वागावे इत्यादींवर पुस्तकं लिहीत आहेत.. आणि ही ... असो.आपलीच बायको अन आपलाच लेक!) हे सगळं मनातच बरं!

ती: (आता फोटो पुन्हा शोधावा लागेल..) मनातच!

PC Google

#GOT गेम ऑफ थ्रोन्स 

मन तळ्यात...

मागचे चार पाच महीने कसे गेले कळलंच नाही. दोन्ही आई बाबा सोबतचा वेळ कापरासारखा पटकन उडुन गेला. आमचे चिरंजीव तर "सातवे आसमान में" म्हणतात तसे वागत होते. दोन्ही आजी आजोबांसोबत त्याने मस्त वन डे ट्रिप्स एंजॉय केल्या.

आम्ही जर्मनीच्या ज्या भागात राहतो तो म्हणजे बायर्न; ज्याला निसर्गसौंदर्याचं वरदान लाभलेलं आहे. इथल्या लोकांनी ज्या आत्मीयतेने हा निसर्ग सांभाळला आहे त्याला तोड नाही!

कुठेही कागदाचा कपटाही नजरेस पडत नाही. स्वच्छ, सुंदर, रमणीय निसर्ग. वसंत ऋतु सुरु झाला की झाडांना नवीन पालवी फुटते, वेगवेगळ्या झाडांवर रंगीबेरंगी फुलं आणि फुलपाखरं बागडायला लागतात. जिथे जाऊ तिथे हिरवीगार झाडे, निळेशार आणि नितळ तलाव आणि जवळच एखादा किल्ला किंवा चर्च. रेल्वेतून जाताना दिसणारी टुमदार युरोपिअन शैलीची घरे असणारी गावं, बाजूने वाहणारी नितळ नदी. स्वप्नवत प्रवास असतो सगळा. कितीही लांबचे अंतर असले तरी आपण हरखुन गेलेलो असतो बाहेर बघताना.

म्युनिच पासून २-४ तासाच्या अंतरावर २-३ भुईकोट किल्ले, ७-८ मोठे मोठे तलाव, जर्मनीमधील सर्वात उंच शिखर असे बरेचसे सुंदर ठिकाणं आहेत जे आपण एका दिवसात फिरून येऊ शकतो. ह्या सगळ्यात माझं सर्वात आवडतं ठिकाण म्हणजे" किंग्ज लेक" जर्मन मध्ये ह्याला konigsee असं म्हणतात. म्युनिचहुन ह्या लेकला जाणे म्हणजे तसा जरा द्रविडीप्राणायामच आहे. इथून एका ट्रेन ने दीड तास अंतरावरच्या एका स्टेशनला जा तिथून दुसरी छोटी ट्रेन पकडून एका बर्चटेसगाडेन नावाच्या स्टेशनवर उतरा आणि पुन्हा तिथून बस पकडुन किंग्ज लेकला जा. हा जो छोट्या ट्रेनचा प्रवास आहे ना त्यात इतकी सुंदर गावं दिसतात कि वाटतं इथेच उतरावं! आजूबाजूला मोठी मोठी कुरणं आणि त्यात चरणार्या गायी, छोटे छोटे हिरवेगार डोंगर, टुमदार घरं; त्या घरांच्या गॅलरीत असलेली बहुरंगी मनमोहक फुले आणि खळाळत वाहणारी नितळ नदी. अहाहा!

पुढे बसमधून उतरल्यावर आजूबाजूला फक्त डोंगर दिसतात. इवले इवले पांढरे ढग त्यांच्यावर उतरलेले असतात. स्वच्छ सूर्यप्रकाशात डोंगराचे कडे चमकत असतात. कुठे कुठे अजूनही न वितळलेला चुकार बर्फ डोंगरांच्या कडांवर, शिखरावर अधिराज्य गाजवत असतो. एक नागमोडी रस्ता आपल्याला त्या तळ्याच्या काठी घेऊन जातो आणि समोर तळ्याचा छोटासा भाग दिसत असतो आणि आजूबाजूला डोंगर असतात. वाटतं अरेच्या फक्त हेच आहे का तळं? पण ते इंग्लिश मध्ये म्हणतात ना.. wait for it. तसं काहीसं बोटीतुन तळ्याची सफर करताना वाटतं.

त्या शंभर वर्ष जुन्या बोटीतून एका बेटापर्यंत जाताना पाण्याचा रंग नक्की कसा आहे हा विचार करत असताना आजूबाजूच्या डोंगरांमध्ये असलेली झाडं आणि धबधबा लक्ष वेधून घेतात. बोटीतून प्रवास करताना ह्या लोकांनी एक अप्रतिम जागा शोधलीये जिथे बोट आली की डोंगराच्या जरा जवळ थांबते आणि बोट चालवणाऱ्या काकांचे सहकारी काका दरवाज्यात उभे राहून अप्रतिम ट्रम्पेट वाजवायला सुरुवात करतात. आपण विचार करत राहतो ते छान वाजवत आहेत कि त्या सुरवटींचा डोंगरातून येणार प्रतिध्वनी जास्त छान आह? पाच ते दहा मिनिटांचा हा सुरांचा सोहळा सम्पुच नये वाटतं!

बोट दोन डोंगरांच्यामधून प्रवास करत असते आणि समोर दिसणाऱ्या निसर्गाच्या अविष्कारावरून नजर हटत नाही. डोंगराच्या कुशीत वसलेले छोटेसे बेट त्यावर असलेलं चर्च, हिरवीगार झाडे आणि निळे, हिरवे नितळ पाणी असलेले तळे. बोट हळुहळु त्या बेटाच्या किनाऱ्याला पोहोचते. तिथे उतरल्यावर मनाला लाभलेली प्रसन्नता काही वेगळीच असते. Serenity म्हणतात ना तेच.

चर्चला वळसा घालून पुढे गेलं की देखणा किनारा आहे. त्या किनाऱ्यावर शांतपणे बसून समोर दिसणारं निळंशार आकाश, हिरवनिळं पाणी आणि त्यात असणारी बदकं, ये जा करणाऱ्या बोटी, किनाऱ्यालगतची जंगलात जाणारी पांढरीशुभ्र पायवाट, त्या पायवाटेला लागून पसरलेली हिरवळ हे सगळं डोळ्यातून मनात झिरपत जातं! ह्यावेळी रोजामधलं गाणं हमखास आठवतं -

ये हँसी वादियाँ
ये खुला आसमां

आपण हे सगळं मनात साठवत असताना वेळेचं भानच राहत नाही आणि तिथून निघायची वेळ येते. जड पावलांनी आपण त्या मोहक जागेचा निरोप घेतो. शेकडो फोटोज काढून सुद्धा कुठल्याच फोटोमधुन तो स्वर्गीय अनुभव पुन्हा घेता येतच नाही!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

माणुसकी

(माझ्या वडिलांचा अनुभव माझ्या शब्दात!)

आज गजर व्हायच्या आधीच जाग आली. तशी रात्रभर शांत झोप लागलीच नाही म्हणा. लांबचा प्रवास करायचा म्हणजे असं होतंच. त्यात नातवाला सोडून निघताना मनाची घालमेल होतेच. लेक-जावयाच्या घरून निघायची वेळ झाली!

आता पुन्हा सगळ्या विमानतळांवरचे सगळे सोपस्कार करा. सगळं व्यवस्थित पार पडलं म्हणजे मिळवलं. त्यात आज काय म्हणे तर हरितालिका. "हिला" मधुमेह आहे तरीही उपवास करायचाच म्हणतेय. पोरगी, सुन सांगत आहेत हिला नको करू आज उपवास. काही बिघडत नाही, नाही केला तर. पण हिचं काहीच सांगता येत नाही, ह्यांना हो हो म्हणतेय पण उपवास रेटूनच नेईल ती. ऐकेल ती बायको कुठची. विमानात ठीक आहे फळं, ज्यूस मिळतात पण अबूधाबीच्या विमानतळावर काही मिळेल का नाही काय माहित. त्यात तिथे किती वेळ मिळेल तेही माहित नाही. पुन्हा लोकांचे विमानाचे आणि विमानतळांवरचे ऐकलेले चित्रविचित्र अनुभव डोक्यातून जात नाहीत.

असे एक ना अनेक विचार मनात घोळतच होते तेवढयात आमची मेट्रो म्युनिच विमानतळावर पोहोचली. तिथले सगळे सोपस्कार पार पाडून आणि लेकीने सोबत आणलेला नाश्ता; अर्थातच उपासाचे थालीपीठ खाऊन आम्ही सिक्युरिटी चेक साठी लेक जावयाचा निरोप घेऊन निघालो.

विमानप्रवास सुखद होता अबुधाबी पर्यंत. पण "सौनी" हरितालिकेला अजिबात न दुखावल्यामुळे त्यांच्या खाण्याची काळजी होतीच! विमानातून उतरून पुन्हा सगळे सोपस्कार करून पुण्याला जाणाऱ्या विमानाचा गेट नंबर शोधून एकदाचे त्या गेटजवळ विसावलो. पण माझ्या डोक्यात हिच्यासाठी काहीतरी खायला आणायचे विचार घोळतच होते. आजूबाजूला पहिले ;चहाकॉफीच्या दुकानांव्यतिरिक्त काही दिसले नाही. म्हणून हिला तिथे बसवून मी एखादे फळांचे दुकान तरी दिसते का ते शोधत निघालो. एक दुकान कसंबसं सापडलं. जिवात जीव आला. वेळ जास्त नव्हता ना हातात!

अरबन फूड कि काय नाव होते दुकानाचे. तिथल्या मुलीला इंग्रजी नीट कळत नव्हती आणि मला तिची अरबी भाषा. मी आपलं एक सफरचंद घेतलं आणि तिला "मनी?" असं विचारलं. तिने काहीतरी अरबी मध्ये सांगितलं पण मला काही हिशोब लागला नाही. मी माझ्याजवळ असलेले युरो तिला दाखवले ती नाही म्हणाली . मग मी रुपये दाखवले त्यालाही ती नाहीच म्हणाली. आता आली का पंचाईत? ती मुलगी अरब करन्सीच मागत होती. विमान सुटण्याची वेळ जवळ येत होती, हिला भूक लागली होती. मधुमेह असल्यामुळे तिला काहीतरी खाणे गरजेचे होते. जवळ कुठे करन्सी बदल करण्याचे ऑफिस दिसत नव्हते.

माझ्या चेहऱ्यावर माझ्या मनातली चलबिचल स्पष्ट दिसत असणार. मी त्या मुलीला विनंती करत होतो की तू जास्त युरो घे पण सफरचंद दे पण ती "लिराच" पाहिजे म्हणुन अडून बसली. तिथे बसलेला एक तिशीतला प्रवाशी आमच्यातला संवाद शांतपणे ऐकत होता. मग तो उठून माझ्याजवळ आला आणि त्या मुलीला त्याने अरबी भाषेत विचारले "किती झाले?" तिने पैसे सांगितले तर त्याने लगेच तिला सहा लिरा दिले आणि माझ्याकडे बघून आश्वासक हसला. माझ्या चेहऱ्यावर पसरलेला आनंद त्याच्याही चेहऱ्यावर दिसला!

मी त्याला माझ्याजवळचे युरो दिले. त्याने अगदी अदबीने पैसे नाकारले आणि म्हणाला, "आप मेरे अब्बा के उम्रके हो! आपसे कैसे पैसे ले सकता हूँ मैं?"  त्याच्या ह्या उत्तराने तर मला वाटलं कि "देवासारखा धावून आला पोरगा!" वेळेअभावी तिथून निघताना मी त्याला अगदी मनातून धन्यवाद देऊन छोटी गळाभेट घेतली त्याची आणि आणि त्याचा निरोप घेतला. पण अचानक लक्षात आलं कि आपण साधं नावही नाही विचारलं पोराला. मागे वळून मी त्याला विचारलं  "नाम क्या है बेटा तुम्हारा?"

निखळ हसत तो उत्तरला " मोहम्मद!"

जगात असणाऱ्या माणुसकीवरचा माझा विश्वास अजूनच दृढ झाला त्या दिवशी!



सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

गंगेत घोडं नहालं

आई बाबा येऊन महिना दीड महिना झालाय पण त्यांना त्यांचं दर्शनच होत नव्हतं. रोज वाटायचं आज तरी भेटतील किंवा दिसतील पण कसचं काय. आमच्या आणि त्यांच्या बाहेर पडायच्या वेळा वेगवेगळ्या असल्यामुळे भेटीचा योग जुळतच नव्हता. तरीही एक दीड महिन्यात एकदाही दर्शन होऊ नये म्हणजे फार झालं. भारतातून बहिणीचा फोन आला तर तिलाही चिंता लागून राहिली होती की मावशीला अजून चक्क त्याचं दर्शन नाही!

 आपण अंदाज घेऊन त्या बाहेर पडत आहेत असं वाटुन पटकन दार उघडावं तर लिफ्टचा दरवाजा लागत असायचा आणि त्या गायब. घरात होणारी हळहळ तर वेगळीच. "अरेरे थोडक्यात भेट हुकली."  म्हणजे एकंदर लोकांना शंका यायला लागली होती की इतक्या दिवस हि पोस्ट लिहितेय ह्यांच्यावर ते काय एखादं काल्पनिक पात्र आहे कि काय? माझा उगीचच स्वतःवरचा विश्वास डळमळीत व्हायला लागला ना! मेल्याहून मेल्यासारखे होणे म्हणजे काय हे कळायला लागलं. म्हटलं फेबुवर लोकांना कळलं तर पोस्ट टाकायचे वांदे होतील.

  पण नाही.. देवालाच डोळे हो! एक दिवस माझा विश्वास सार्थ ठरला आणि मला एक आयडियाची कल्पना सुचली. ते फुल न फुलाची पाकळी सारखं भेट नाहीतर दर्शन तरी म्हणून आईला म्हटलं "अगं काकू बाहेर निघाल्या आहेत बहुतेक. पटकन गॅलरित जा. सायकल घेऊन जात असतील तर दिसतील." बिचारी आई देवाचा जप सोडून गॅलरीत हजर झाली. काकूंनी सायकल काढताना वर कटाक्ष टाकला आणि आईला "हॅलो" म्हटले एकदाचे आणि माझा जीव भांड्यात पडला. म्हटलं म्युनिचला बोलावून मॅगी काकूंना नाही भेटवलं तर भारतात तोंड दाखवायला जागा नाही राहणार आणि लोक म्हणायचे "हॅट तेरी जिंदगानीपें!"

आणि मनाला शांती तेव्हा लाभली जेव्हा काकू समक्ष आईला भेटल्या.

 उपवास म्हटलं कि साबुदाणा वडे करण्याचा शिरस्ता फार जुना आहे. काल रात्री वडे तळल्यामुळे स्मोक डिटेक्टेर कोकलू नये म्हणून रात्री जरा वेळ दार उघडं ठेवलं आणि तेवढ्यात काय आश्चर्य काकू बाहेरून आल्या! माझ्याशी बोलायला थांबल्या आणि म्हणाल्या "अगं तुझ्या घरातलं ते हे", बापरे केवढा मोठा गोळा आला पोटात! आता कशाचा आवाज येतोय ह्यांना? कोणी "ते हे" म्हणाले कि भीतीच वाटते आणि मॅगी काकू असं बोलल्या म्हणजे नक्की काय असेल देव जाणे. शेवटी त्यांना आठवलं "ते हे" म्हणजे इंटरकॉम. पोटातला भीतीचा गोळा गायब! मी पटकन सांगून टाकलं " इंटरकॉम नीट चालू आहे." हे " ते हे" प्रकरण जागतिक आहे एकंदर.

  आईला बाहेर बोलावून काकुंशी रीतसर ओळख करून दिली. काकूंचे जर्मन मिश्रित इंग्लिश आणि आईचे मराठी मिश्रित इंग्लिश असा त्यांचा मनोरंजनात्मक संवाद ऐकून मला माझ्या मराठी, इंग्लिश आणि जर्मन ज्ञानाविषयी जरा शंका आलीच आणि मी आता ह्या दोघींमध्ये नक्की कोणत्या भाषेत बोलावे हा मोठा प्रश्न पडला! शेवटी गुड नाईट म्हणून त्या दोघीनी एकमेकींचा आरोप घेतला.

  काल रात्री "गंगेत घोडं नहालं" म्हणीची प्रचिती आल्यामुळे फार निवांत झोप लागली!


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

सौजन्यदिन

ज्या ज्या दिवशी बाहेरूंन येताना किंवा बाहेर जाताना मॅगी काकु (माझी जर्मन शेजारीण) भेटतात त्या त्या दिवशी मला त्यांचा धाक वाटला नाही असं कधीच होतच  नाही. बाहेरून येताना त्या दिसल्या कि माझे पाय जागीच थबकतात.

काल असंच बाहेरून येत होते तर मला लांबुनच दिसलं कि मॅगी काकु बिल्डिंगचं दार उघडत आहेत. मी आपली एका जागीच थांबले म्हटलं त्यांना वर जाऊ देऊ आधी आणि मगच आपण जाऊ. पुन्हा काहीतरी कारण काढून शाळा घेतील माझी. त्या आपलं किल्लीने दार उघडत होत्या, काहीतरी सामान आत ठेवत होत्या, बराच वेळ त्यांचं हे काम चालू होतं. शेवटी मी हळुहळु घाबरतच दाराकडे निघाले. मी त्यांच्याजवळ पोहोचायला आणि त्यांनी मागे वळून पाहायला एकच गाठ पडली आणि काकू भूत बघितल्यासारख्या  किंचाळल्या ना! खरंतर इथे माणसंच दिसत नाहीत; भुतं तर दूरची गोष्ट. मला पाहून इतकं कोणी घाबरेल हे आयुष्यात कधी वाटलं नव्हतं.. "कोणी" मध्ये नवऱ्याला धरू नये!

मी पण मग घाबरून त्यांना सॉरी म्हटलं आणि अगदी मावाळ आवाजात " माझा तुम्हाला घाबरवण्याचा कोणताही उद्देश नव्हता कृपया गैरसमज करून घेऊ नका."  असं बोलून टाकलं. उगी पुन्हा हि बाई मला घाबरवते म्हणून माझी कम्प्लेंट करायच्या. त्यांना बाय करून तिथून निघाले तर काकू हसल्या ना चक्क! म्हणाल्या "अगं असं  काही नाही. मी माझ्याच गडबडीत होते. तू कशी आहेस?"  मी बरी आहे म्हणून पुन्हा बाय केलं तर काकू गप्पांच्या मूड मध्ये होत्या. काकूंचे एक एक प्रश्न चालू होते आणि मला प्रत्येक प्रश्नागणिक आश्चर्याचे धक्के बसत होते.

"तुझ्या सासू सासर्यांना म्युनिच आवडलं का? त्यांना हे दाखवलं का ते दाखवलं का?  तुझा मुलगा खुश असेल ना एकदम आजी आजोबा आलेत तर.. वगैरे वगैरे".
मला वाटलं मी स्वप्नच पाहतेय कारण शेवटचं वाक्य जे बोलल्या त्याने तर मी उडालेच. "तुझा ड्रेस खूपच छान आहे."  काकुंच्या अश्या एकानंतर एक सौजन्यपूर्ण वाक्यांनी  माझा माझ्या कानांवर विश्वासच बसेना म्हणून मग एक बारीक चिमटा काढूनच पहिला स्वतःला आणि बावळटसारखं त्यांच्याकडे पाहतच राहिले.

ह्या नक्की मॅगी काकूच आहेत ना, असा एक विचार मनात चमकुन गेला कारण मागच्या वेळी भेटल्या तेव्हा सुद्धा त्या त्यांना रात्रीच्या वेळी ऐकू येणाऱ्या वेगवेगळ्या आवाजांविषयीच बोलत होत्या पण माझ्या नशिबाने ते आवाज माझ्या घरातल्या दाराचे नव्हते!

त्यांनी पुन्हा मला विचारलं "तुझा ड्रेस खूपच छान आहे. समरमध्ये असे कॉटनचे कपडे छानच वाटतात. तू कुठे घेतलास?" भारतीय पेहरावाचं इतकं कौतुक! तेही मॅगी काकूंच्या तोंडून ऐकून धन्य झाले मी. मी सांगितलं भारतातुनच मागवला तर काकू म्हणाल्या पुढच्या वेळी माझ्यासाठी पण मागाव आणि बाय करून निघून गेल्या.

ह्या सौजन्याच्या कहरामुळे काल काही लिहायला सुचलंच नाही. जर्मन कॅलेंडर बघावं लागेल खरं.. जर्मन सौजन्यदिन होता कि काय काल!


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक                 

भाषा

दोन वेगवेगळे देश, त्यांच्या वेगळ्या भाषा आणि दोन अगदी टोकाचे अनुभव!

मी इथे आल्यापासुन पाहतेय सगळीकडे जर्मन भाषेशिवाय पर्याय नाहीये फारसा. थोड्याफार प्रमाणात जर्मन समजणे आणि बोलणे इथे अनिवार्य आहे नाहीतर आपल्याला प्रचंड त्रास होतो. बऱ्याच लोकांना इंग्रजी कळत नाही; आणि कळत असेल तर ते तसं दाखवत नाहीत. आपल्याशी जर्मन मधेच बोलतात. दुकानदार, डॉक्टर, तिकीट चेकर, शिक्षक, अशा ज्या ज्या लोकांशी बोलावे लागते त्यांच्यापैकी फक्त १-२% लोकांना इंग्रजी समजते पण त्यांना बोलता येत नाही. माझ्या लेकाच्या शाळेच्या मुख्याध्यापक बाईंना इंग्रजी फारशी समजत नाही.

ह्यांचे धोरण सरळ आहे. तुम्ही आमची भाषा शिका; आम्ही तुम्हाला नोकरी देतो, तुमच्या मुलांना फुकट शिक्षण देतो. आमची भाषा शिकायची नसेल तर तुमचं आमच्या देशात अवघड आहे. खरोखर हे असंच आहे; आम्ही ह्या गोष्टीचा अनुभव घेतो आहोत. मुलाच्या शाळेविषयी विचार करत असताना ह्या गोष्टीची प्रखरतेने जाणीव झाली. इथल्या शासकीय शाळांमध्ये पूर्णपणे विनामूल्य शिक्षण आहे आणि इथल्या इंग्रजी माध्यमाच्या आंतराष्ट्रीय शाळेच्या (International School) एका वर्षाच्या शुल्कामध्ये(fees) कदाचित भारतात एक घर घेऊ शकतो आपण. त्यामुळे आंतरराष्ट्रिय शाळेचा विचार जास्त्त कोणी करत नाही. जर मुलाना दुसरी शाळा सोडून शासकीय शाळेत जायचे असेल तर त्यांच्यासाठी चवथीमध्येच पूर्वपरीक्षा घेतात. ही परीक्षा बऱ्यापैकी अवघड असते. जर्मन भाषा त्यांच्या अपक्षेप्रमाणे आलीच पाहजे नाहीतर ह्या परीक्षेत उत्तीर्ण होणे तसे कठीणच आहे. तसेच वैद्यकीय आणि अभियांत्रिकीचे शिक्षण पूर्णपणे जर्मन भाषेत आहे. किंवा इथलं सगळं शिक्षणच मातृभाषेत आहे असं म्हणणं योग्य ठरेल. ठिकठिकाणी मोठमोठी वाचनालयं आहेत जिथे १८ वर्षांपर्यन्तच्या मुलांना विनामूल्य सुविधा आहेत. तिथे प्रत्येक विषयावरची सगळी पुस्तके उपलब्ध आहेत. मला १ टक्का सुद्धा इंग्रजी पुस्तके दिसली नाहीत तिथे.

एकंदर काय तर इथे दुसऱ्या कोणत्याही भाषेला फारसा वाव नाही आणि जर्मन भाषा शिकायची नसेल तर तुम्ही तुमच्या देशात परत जाणे हाच एक पर्याय आहे. हा झाला माझा अनुभव.

ह्याच्या अगदी विरुद्ध अनुभव माझ्या मैत्रिणीचा. आपल्या देशातला, महाराष्ट्रातला, पुण्यातला.

माझ्या एका मैत्रिणीने शिक्षणाची पंढरी समजल्या जाणाऱ्या पुणे शहरात एका प्रतिथयश शाळेत एका जागेसाठी अर्ज केला. १०-१२ वर्षांचा तगडा अनुभव, मराठी आणि इंग्रजी भाषांवर प्रभुत्व आणि अत्यंत हुशार असलेल्या तिला अर्ज केल्यावर २ दिवसात काहीही उत्तर आले नाही त्यामुळे तिला जरा आश्चर्यच वाटले तरी तिने विचार केला आपण अजुन १-२ दिवस वाट पाहु. तरीही कोणतेही उत्तर न आल्याने तिने त्या शाळेतील ओळखीच्यांना फोन करुन परिस्थिती सांगितली आणि जरा चौकशी करतात का म्हणून विचारले. त्या गृहस्थांनी लगेच माहिती काढली की "या व्यक्तीचा Resume मिळाला का? असेल तर त्यांना मुलाखतीसाठी का नाही बोलावले? वगैरे वगैरे". तर शाळेकडून जी माहिती मिळाली ते ऐकून तर मैत्रिणीला धक्काच बसला. धक्का बसण्यासारखीच गोष्ट घडली होती. शाळा सांगत होती की "त्यांचा Resume फार छान आहे, पण त्यांचे शिक्षण मराठी माध्यमातुन झालेले असल्यामुळे आम्ही त्यांचा Resume रिजेक्ट केला." ही माहिती शाळेच्या व्यक्तीने मराठीतच सांगितली बरंका! तिथे असलेले बरेचसे लोक मराठीतच बोलत होते.

आपण आपल्याच देशात, आपल्याच राज्यात आपल्याच मातृभाषेत शिक्षण घेतलं असेल तर आपल्याला लोक चक्क नोकरीसाठी नाकारतात. हे मराठीसाठी कोणतं धोरण आहे आपल्याकडे खरंच? इंग्रजीवर प्रभुत्व असुन सुद्धा फक्त मराठी माध्यमातून शिक्षण घेतले म्हणून इंग्रजी माध्यमाच्या शाळेत नोकरी का मिळु नये?



सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक                                                #rajashrismunichdiaries 

स्वप्नातली "ती"

नविन वर्ष सुरु होताना इतकं छान वाटतंय म्हणून सांगु! उद्या "ती" येणार आहे. किती दिवस झाले खरंच. खरंतर २-४ वर्षच झाले आहेत पण असं वाटतंय की युगे लोटलीत भेट होऊन. कसं आणि काय करावं; काही म्हणून सुचत नाहीये. पाडवा आहे म्हणुन पुरण तर घालणार आहेच मी पण अजून काय विशेष करावं बरं? तसं आधी गुलाबजामूनच करायचा बेत होता. पण "ती" येणार आहे असं कळाल्यावर बिनधास्त पुरणाचा घाट घालणार आहे मी.

इथे आल्यापासून नुसती वाटच पाहणे चालू आहे "तिची". "ती" कधी इथे येईल असं वाटलंच नव्हतं; पण अगदी उद्या येतीये म्हणजे दुधात साखरच जणु! माझ्या आनंदाला तर पारावारच नाही उरला. कधी एकदा उद्याचा दिवस उजाडतोय आणि "ती" येतेय असं झालंय. वेळ अगदी मुंगीच्या पावलाने पुढे सरकतोय असं वाटतं आहे. मनाला एक प्रकारची शांती मिळतेय "ती" येणार म्हटलं की. नाचावसं वाटतंय, पंख लावून उडावसं वाटतंय. अहाहा "ती" येतीये!

इतकं भारी वाटत आहे ना! मैत्रिणीला भारतात फोन करून ही आनंदाची बातमी सांगिलीच मी. तिला वाटलं मला हर्षवायुच झालाय. पण शेवटी तिलाही माझ्या भावना कळल्याच कारण तीही कधी ना कधी तरी अशा परिस्थितीतून गेलीये ना. आम्ही खूप गप्पा मारल्या मग तिच्याविषयी. हा तर नेहमीचा जिव्हाळ्याचा विषयच आहे म्हणा!

माझा एकंदर नुर पाहुन नवऱ्याला काळजी वाटतेय. पण त्याला काय कळणार; मला किती निवांत वाटतं आहे ते. तो सारखा म्हणतोय "तु बरी आहेस ना गं?"  मी सांगितलं त्याला "अरे "ती" येतीये ना त्यामुळे मला कीनई फार भारी वाटतंय रे." तर म्हणे " माझी पण इतकी वाट पाहत नाहीस कधी!" आता त्याला काय सांगणार फरक. असो. माझ्या मनात उकळ्या फुटत आहेत हे कसं समजवणार त्याला. कोणी काहीही म्हणो पण ती आली की फेसबुकवर पोस्टच टाकणार आहे मी "फिलिंग व्हेरी हॅप्पी किंवा फिलिंग रिलॅक्सड किंवा फिलिंग फेस्टिव्ह विथ ती. "

एकदाचा पाडव्याचा दिवस उजाडला. सगळं पटकन आवरून, पुरणावरणाचा स्वयंपाक करुन, मस्तपैकी जेवण उरकुन मी आपली तिची वाट पाहत बसले आणि कधी डुलकी लागली ते कळलंच नाही. आनंदाच्या भरात झोपेतही अचानक कुठून तरी मंद संगीताचे सूर ऐकू यायला लागले. पण हळुहळू आवाज खूपच वाढायला लागला, मला वाटलं दारावरची बेल वाजली. तीच आली असेल. धडपडत उठले, वाटलं पटकन दार उघडु आणि पाहते तर.....

आजूबाजूला सगळी शांतता होती आणि माझ्या फोनमधला अलार्म वाजत होता.
.
.
.
.

हाय रे कर्मा! म्हणजे ती स्वप्नात सुद्धा माझ्या इथल्या घरी आलीच नाही? म्हणजे सगळे पुरणाच्या स्वयंपाकाचे भांडे मलाच घासावे लागणार??



सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक                    

अजबच आहे खरं!

काहीकाही लोकांचं खरंच फार आश्चर्य वाटतं कधीकधी! अजब प्रकार असतात एकंदर.

आता माझी शेजारीण मॅगी काकुचेच बघा ना; त्या कुठून बाहेरून येत असतील आणि मी बाहेर निघाले असेल आणि आमची जिन्यात अथवा लिफ्ट मध्ये भेट झाली तर इतकं हसून आणि प्रेमानी बोलतील की बास. जसं  काही जन्मल्यापासुन मी ह्यांच्याच शेजारी राहतेय! त्याच मॅगी काकु त्यांच्या घरातुन बाहेत पडायच्या तयारीत असतील आणि मी माझ्या घरातून बाहेर पडुन त्यांच्या घरात डोकावत त्यांच्याशी बोलायचा प्रयत्न केला तर चक्क तोंडावर दार लावतात. तू कोण अन मी कोण? असं कुठं असतय होय? इथे आपण आपल्या घराबाहेर शेजारी उभे असतील तर पटकन घरात बोलवतो. एक दिवस बळजबरी त्यांच्या घरात घुसावच  म्हणतेय. कळेल तरी काय खजिना दडवून ठेवलाय ते. 

मी रोज ज्या वेळेला स्टेशनला जाते त्याच वेळेला तिथे तिकीट मशीनच्या आसपास एक इसम फिरत असतो. चांगला तरणाताठा आहे. पण तरीही लोकांना तिकिटासाठी पैसे मागत फिरत असतो. बरेच लोक पैसे देतात; त्या लोकांना ओरडून सांगावंसं वाटतं "अहो नका देऊ पैसे, बिअर पितंय ते येडं तुमच्या पैशात". कारण मी लेकाला घेऊन येताना पाहते तर स्टेशनवरच्याच दुकानात बिअर घेत असतो. त्याच स्टेशनवर एक आजोबा हातात पुस्तक उंचावून सलग उभे असतात कारण त्याचं पुस्तक विकलं जावं म्हणून. मी जातानाही ते उभेच असतात आणि येतानाही. किती हा विरोधाभास.

दुसऱ्या एका स्टेशनवर एक आज्जी, आज्जीच बरंका; एकदम सुकड्या, हवा आली तरी पडतील अश्या आणि अविर्भाव एखाद्या बॉडीबिल्डरचा. एका हातात सिगरेट आणि दुसऱ्या हातात बिअरची बाटली घेऊन अक्षरशः झुलत असतात रोज. एवढ्या झुलतात तर गपगुमान लिफ्टने यावं ना स्टेशनवर; पण नाही त्या पायऱ्यांनींच येतात. दोन पायऱ्या चढतात एक उतरतात पुन्हा दोन चढतात एक उतरतात; वाटतं पडतेय आता ही बाई दाणकन पण नाही त्या असं करत वर पोहोचतात. बरं कोणी मदत करायला गेलं तर त्या माणसाला शिव्यांची लाखोली अगदी ठरलेली. मी खाल्या आहेत एकदा शिव्या. जर्मन भाषेतील बऱ्याच शिव्या कळायला त्यांच्यामुळे फार मदत झाली मला. सिगरेट पितच ट्रेनमध्ये चढतात आणि मग इतर प्रवाश्यांवर आरडाओरड करतात. मग ट्रेनचालक येऊन त्यांना समज देतो तेव्हा कुठे सिगरेट बाहेर फेकतात आणि मग एकदाची ट्रेन निघते.

जवळच्या सुपरमार्केटमध्ये एक आजोबा अधूनमधून दिसतात. "ह्या ह्या ह्या ह्या" हसत असतात; तेही जोरजोरात. बिलींच्या रांगेत त्यांच्या पुढे मागे असणाऱ्या लोकांचे सामान स्वतःचं म्हणून घेऊन टाकतात आणि पुन्हा " ह्या ह्या ह्या ह्या". आपण पुन्हा लेकाला पिटाळायचं सामान आणायला. आज आम्हाला विचारलं "तुम्ही इंडियन आहेत का? फारच छान देश आहे. मी इंग्लडला असताना गेलो होतो." पुन्हा " ह्या ह्या ह्या ह्या". भारताला गरीब न म्हणता चांगला म्हणणारा परदेशी माणुस; हा तर चमत्कारच म्हणायचा! मग लक्षात आलं की आजोबांच्या डोक्यावर  परिणाम झालाय.

मुलाला मस्त सरप्राईज देऊ वगैरे विचार डोक्यात ठेवुन, आई खूप दिवसांनी उत्साहाने शाळेत जाते त्याला घायला. आईला पाहुन "काय यार आई; तु कशाला आलीस मला घ्यायला? मी येतोय ना माझा माझा" असं म्हणणारा लेक! फार म्हणजे फारच गंमत वाटते बुआ.


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक                         

महिलादिन वगैरे

आज घराबाहेर पडले आणि गेटच्या बाहेर गेले तर समोर एक इतकी गोंडस मुलगी प्रॅममध्ये होती जसं काही बाहुलीच आणि तिची आई पण एकदम गोड हसली माझ्याकडे पाहुन. त्या सुरेख बाहुलीला बाय करून सुपरमार्केटमध्ये गेले तर बिलिंग काउंटरला त्याच पिअर्सड काकु; मस्त स्माईल दिली त्यांनी निघताना.

कपड्यांच्या दुकानात गेले तर तिथल्या काकु एकदम टापटीप आणि वेल ड्रेस्ड. पुढे एका बेकरीत गेले तर तिथल्या दोघी जणी हसतमुख चेहऱ्याने प्रत्येकाला जे जे पाहिजे ते पटापट देत होत्या. अंडरग्राउंड ट्रेनमध्ये बसले आणि पुढच्या स्टेशनची अनाउन्समेंट ऐकली तर एका काकूंचा आवाज आला; अरेवा म्हणजे ट्रेन काकू चालवत होत्या.

काय मस्त योगायोग होतो ना कधीकधी! सगळीकडच्या ह्या स्त्रिया आणि त्यांचा आत्मविश्वास बघुन मलाही एक वेगळाच आत्मविश्वास आला. त्यात पुन्हा चिरंजीवांनी भेटल्याभेटल्या "अग आई तुला Happy Women's Day! मला शाळेत कळालं आज Women's Day आहे."  घरी आलो आणि फ्रिजमध्ये ठेवलेलं चॉकलेट दिलं मला; भेट म्हणुन. मी काहीच न सांगता स्वतःचं सगळं नीट आवरलं आणि मला प्रश्न विचारला..

.
.
.
.

"आई आज रात्री जेवायला काय करणार आहेस?"


#जागतिक_महिला_दिनाच्या हार्दिक शुभेच्छा. जरा उशीरच झालाय.. पण तरीही.



सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक                       

पुनश्च मोबाइलपुराण

आज दुपारी स्टेशनवर आले तेव्हा अचानक आजूबाजूला जरा गोंधळ सुरु झाला. लोक ट्रेन ट्रॅककडे बघुन काहीतरी बोलत होते. मला काहीच कळेना. मी आपलं वाकुन बघायचा प्रयत्न केला पण काय झालंय ते कळायला काही मार्गच नव्हता. उगाच मनात विचार आला, काही काम वगैरे तर नाही चालु ना? नाही कारण आपल्याकडे असं काही काम चालू असलं कि बघणारे दहा टाळके असतात ना.

आधी वाटलं कोणाचं कुत्रं तर पडलं नाहीये ना ट्रॅकवर? नाही काही सांगता येत नाही.. इथल्या लोकांसोबत लहान मुले क्वचित दिसतात पण कुत्रे हमखास असतात. पण मग लक्षात आलं की आजकाल जीवापाड जपलेली एक फार महत्वाची गोष्ट ट्रॅकवर पडली होती आणि त्या दादाचा जीव पार टांगणीला लागला होता. हि गोष्ट हातात नसेल तर माणूस सैरभैर होतो बिचारा, मग जर हि गोष्ट ट्रॅकवर पडली म्हटल्यावर त्या दादाची काय अवस्था झाली असेल खरंच.

हो हो.. बरोबर.. आलं तुमच्या लक्षात.. त्याचा मोबाईल.. नाही नाही.. त्याच्या गर्लफ्रेंडचा मोबाईल पडला होता ट्रॅकवर. तेच म्हंटल बिचाऱ्याला एवढं टेन्शन का आलं ते.

मुझे लगा अभी वो मर्द का बच्चा कुदके अपने जानेमनका मोबाईल लाके देगा.. पण कसचं काय. त्या दादाने दुसऱ्या बाजूच्या ट्रेन चालकाला विचारलं कि आता काय करावं. कारण जिकडे मोबाइल पडला होता तिथली ट्रेन यायला फक्त ९ मिनिट बाकी होते. आता तो दादा आणि त्याची GF ह्यांच्याबरोबर मलाही प्रचंड टेन्शन आलं. कसं होईल काय होईल? कोणत्या ब्रँडचा असेल बरं मोबाईल? मिळेल ना त्याला की जातोय ट्रेनखाली? हळूहळू घड्याळाचा काटा पुढे सरकत होता. एकीकडे वाटलं च्या$%% आपणच उडी मारून पटकन देऊ त्याला काढुन, ६ मिनिट आहेत की ट्रेन यायला. पण नाही.. रुलबुकप्रमाणे प्रोसेस फॉलो झालीच पाहिजे. जर्मनीत राहतेय ना मी. उडी मारली तर मोबाईल राहिला दूर, मलाच ट्रॅकवरून उचलायला पोलीस येतील.

आता माझी पण घालमेल वाढत होती. आता फिल्मी विचार यायला लागले. "क्या ईस स्टेशनपर ऐसा कोई माईका लाल नही है जो कुदके मोबाईल ना निकाल सके?" "अबे तुझ्या GF चा आहे ना मोबाईल मग मार की उडी लेका वाट कशाची बघतोस?" ह्या सगळ्या असंख्य विचारांमध्ये मला नक्की कुठल्या ट्रेनमध्ये जायचं आहे हेच लक्षात येईना. त्याची GF फुल्ल टेन्शनमध्ये असुन सुद्धा शांत उभी होती. मी असते तर जीव खाल्ला असता नवऱ्याचा. ते असोच.

त्या ट्रेन चालकाने नक्की काय करावं लागेल ते सांगितलं बहुतेक त्या दादाला. मग त्याने स्टेशनवरील SOS(Emergency call) कॉल केला आणि मिनिटभरात पोलीस वॅनचा आवाज यायला लागला. आयला.. आपली मॅगी पण २ मिनिटात बनत नाही.. पण ह्यांचे पोलीस कॉल केल्यावर मिनिटभरात आले पण. लगेच त्यांनी नक्की काय झालंय ते विचारलं. त्या दादाने सांगितलं कि मोबाईल पडलाय. त्यांनी पटकन कम्प्लेंट रजिस्टर केली. आता ट्रेन यायला फक्त ३ मिनिट उरले होते. माझाच जीव खालीवर होत होता. पण त्यांनी त्यांच्याजवळ असलेल्या चिमटासदृश्य वस्तूने मोबाईल वर काढला आणि त्या सैरभैर दादाला दिला. दादाच्या चेहऱ्यावरचा आनंद अवर्णनीय होता, बहुतेक उष्ट्या सफरचंद ब्रॅण्डचा असावा मोबाईल. जसं काही त्या दादाने उडी मारूनच मोबाईल काढून दिलाय, असा आनंद त्याच्या GF च्या चेहऱ्यावर होता आणि बाकी माझ्यासारख्या लोकांनी हुश्श केलं. आणि हे सगळं मोबाइलपुराण घडलं अवघ्या १० मिनिटात.

शेवटी मी माझा मोबाईल घट्ट पकडून मला कोणत्या ट्रेनमध्ये जायचं आहे ह्याचा विचार करायला लागले.

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

अनपेक्षित

   परवा बाहेरून घरी येत होते, स्टेशनमधुन वर आले आणि घराच्या दिशेने चालायला सुरुवात केली. अगदी वाहता रस्ता आहे. पण २-३ वर्षात एकदाही पोलीस कार आणि ऍम्ब्युलन्स शिवाय एकाही गाडीच्या हॉर्नचा आवाज नाही ऐकला कधी! वेगवेगळ्या आवाजांसाठी वेळा ठरलेल्या आहेत कदाचित इथल्या रुलबुकमध्ये कारण एकदा सकाळी पावणे सात वाजता आम्ही बस पकडायला स्टॉपकडे पळत चाललो होतो. आमच्या पायांच्या आवाजामुळे जवळच असलेल्या बेकरीमधले आजोबा बाहेर आले वसक्कन वसकलेच आमच्यावर, "इथे सकाळी सातच्या आत पायांचा आवाज नाही करायचा, एवढं माहिती नाही तुम्हाला! पळू नका चालत जा." हे ऐकुन लेक तर टरकलाच बिचारा. तेव्हापासून भर दिवसाही पळायची भीती बसलीये.

  

   पण "अगा जे घडलेची नाही" असं काहीसं झालं. अचानक ४-५ गाड्यांचे हॉर्न ऐकु यायला लागले; तेही अगदी जोरात आणि तालासुरात.जवळच्या सगळ्या दुकानांमधून लोक बाहेर आले नक्की काय चाललंय ते पाहायला. माझ्या सहित आजूबाजूचे सगळे लोक गाड्या येत होत्या त्या दिशेने बघायला लागले. मी पण जागीच थबकले आणि "आँ" असे भाव चेहऱ्यावर आले. बाकीच्या लोकांच्या चेहऱ्यावर "काय कटकट आहे" तत्सम भाव. त्याला कारणही तसेच होते. ती लग्नाची वरात होती!! मला गंमतच वाटली. वरात जर्मन लोकांची नव्हती पण, तुर्कीश होती. "परवानगी बरी मिळाली त्यांना" असा बालिश विचार मनात आला. जसं काही लेकाच्या मुंजीची वरात काढायची परवानगीच नाकारलीये मला. 

  असाच अजून एक विलक्षण अनुभव आला. मागच्या आठवड्यात आम्हाला फोन आला की घरात नवीन "स्मोक डिटेक्टर्स" बसवायचे आहे. तुमचा वेळ सांगा त्यावेळी आमचे लोक बसवून जातील. आम्ही वेळ सांगितली. शुक्रवारी संध्याकाळी बरोबर ५ वाजता बेल वाजली. मला वाटलं एखादा मनुष्य असेल पण दार उघडल्यावर अक्षरशः धक्काच बसला. वयवर्षे ७० ते ७५ च्या आसपासचे आजी-आजोबा दारात उभे होते. माझ्या चेहऱ्यावरचं आश्चर्य त्यांना कळलं बहुतेक कारण आजोबा जर्मन मध्ये म्हणाले " हो आम्हीच बसवणार आहोत स्मोक डिटेक्टर्स." 

  दोघेही घरात आले, मला आणि लेकाला प्रेमाने ग्रीट केलं आणि कामाला लागले. आजी सगळं पेपरवर्क तपासत होत्या आणि आजोबांनी डिवाइस लावायची तयारी सुरु केली. आजोबानी खुर्ची घेतली आणि चढायला लागले, तर लेक पटकन म्हणाला " मी मदत करतो तुम्हाला." आजोबा म्हणतात कसे " अरेवा हुशार आहेस तु. पण धन्यवाद. मी एकदम फिट अँड फाईन आहे." आजोबानी पटापट तिन्ही स्मोक डिटेक्टर्स लावून टाकले आणि आज्जीनी माझी सही घेतली. मी विचारलं कॉफी घेता का दोघे? तर मला नम्रपणे नकार दिला त्यांनी आणि म्हणाले "आम्हाला अजुन तीन ठिकाणी जायचं आहे. तुमचा मुलगा खूपच काईन्ड आहे. गॉड ब्लेस हिम!" आणि निरोप घेऊन निघून गेले. अशा अनपेक्षित गोष्टी घडल्या की फार मस्त वाटतं!!

सकाळी आपल्या आधी उठुन, नवऱ्याने विचारलेला "चहा टाकु का?" हा प्रश्न मात्र अनपेक्षितच्या लिस्टमध्ये नेहमीच पहिला असेल. 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक                             

मिरची

 आज भाजीपाला, फळे वगैरे आणायला जवळच्या दुकानात गेले होते. दुकान म्हणताच नाही येत खरंतर कारण बऱ्यापैकी मोठं दुकान आहे, मॉलच म्हणुया. सगळ्या गरजेच्या वस्तु एकाच छताखाली. एकतर इथे सुट्टी असली की एकुणएक दुकानं बंद असतात. रविवारला जोडुन एखादी सुट्टी असेल तर त्याआधीच दुध इत्यादी गोष्टी आठवणीने आणून ठेवाव्या लागतात. रविवारी किंवा सुट्टीच्या दिवशी दुकानं बंद असण्याची आपल्याला सवयच नाहीये. पण इथे आल्यापासून असल्या भयंकर गोष्टींची सवय होतीये हळुहळु!

    शनिवार, रविवार सुट्टी असल्यामुळे आज बरीच गर्दी होती. मी आपलं माझं बास्केट घेऊन पेमेन्टच्या रांगेत उभी होते. हम जिस लाईनमें खडे होते है वो लाईन हमेशा... मुंगीच्या पावलाने पुढे सरकते! बिलिंग काउंटरला एक टॅटूड काकु होत्या. चेहरा सोडुन, काकुंच्या गळ्यावर, मानेवर, हातावर टॅटूवाल्याकडचे सगळे टॅटु होते बहुतेक. फक्त नाक आणि कान टोचलेले असतात अशा गैरसमजात लहानाची मोठी झालेल्या मला काकुंना बघुन कळले की नाक आणि कान न टोचता गाल, ओठ आणि भुवई टोचतात म्हणजे पिअर्सिंग की काय ते! काकुंच्या दोन्ही गालावर आणि ओठात मोरण्या होत्या आणि भुवयांना छोट्या रिंग्ज.

  रांगेतील सगळ्यात पुढे असलेल्या नव्वद वर्षीय आज्जींचे काकूंसोबत काहीतरी वाद चालले होते. त्यांना कुठलीतरी वस्तू परत करायची होती आणि काकु नाही म्हणत होती. असे नव्वदीचे आजी-आजोबा एकएकटे किंवा जोडीने हमखास दिसतात खरेदी करताना. वॉकर घेऊन चालतात. त्यांच्याकडे बघून नेहमी दोन टोकाचे विचार माझ्या मनात येतात. एक, बापरे या वयातही स्वतःचं सगळं किती व्यवस्थित करतात आणि दोन, आईगं या वयात यांना एकटंच सगळं करावं लागतं! असो.

  तर आजी-काकूंचा वाद सुटला एकदाचा आणि रांग थोडी पुढे सरकली. माझं  हे सगळं निरीक्षण चालू होतं त्यामुळे माझ्या समोर उभ्या असलेल्या ताईच्या सामानाकडे अजिबात लक्ष गेलं नाही. ती माझ्या समोरच असल्यामुळे तिच्या सामानाचं जेव्हा बिलिंग सुरु झालं तेव्हाच मी पाहिलं. ताई पिशवी घेऊन उभी होती आणि बिल झालेली एकेक गोष्ट पिशवीत टाकत होती. तिच्या सगळ्या वस्तूंचं बिलिंग काकू इतक्या शांतपणे करत होत्या की जसंकाही त्या बरेच वर्ष हिमालयात तपश्चर्या करून आल्या आहेत किंवा सहनशक्तीच बाळकडु त्यांच्या आईने घुटीमध्येच त्यांना दिलंय कारण ताईचं सामान बघुन मला बिलिंगवल्या काकूंचे चरणस्पर्श करावे वाटले!

  ताईच्या सामानात प्रत्येकी फक्त एक नग खालील गोष्टी होत्या - सफरचंद,बटाटा, टमाटा, कांदा, लसूण, काकडी, संत्री, लिंबू, गाजर, बेबीकॉर्न, प्लम, केळी, ब्रेड, छोटसं चॉकलेट, कांद्याची पात आणि सरतेशेवटी एकच छोटीशी हिरवी मिरची. त्या छोट्या मिरचीचेही व्यवस्थित वजन वगैरे करून काकुंनी बिल लावलं. किती सेण्टला एक मिरची पडली हो? असा प्रश्न ओठांपर्यंत आलेला मागे घेतला मी आणि उगाचच आपलं ताईचं बास्केट आणि बिलिंग काउंटर पुन्हा चेक केलं म्हटलं एखादं पालकचं पान किंवा कोथिंबिरीची दांडी विसरलेली असायची. तर खरंच  बेसिलची एक दांडी राहिली होती. ती दांडीही यथोचित सोपस्कार होऊन ताईच्या पिशवीत दिमाखात विराजमान झाली आणि बिल काकूंच्या कम्प्युटरवर पोहोचले. एवढं सगळं झाल्यावर बिलाचे पैसेही ताईने एक एक सेंट मोजुन दिले अक्षरशः आणि काकूंनीही हसतमुखाने बिलाचे पैसे घेऊन ताईला "बाय हॅव अ नाईस डे" विश केलं. हे सगळं बघुन एक विचार माझ्या मनात चमकुन गेला की असं काही पाहिल्यावर डोळे मिटायला मोकळी वगैरे बोलुन तर बसले नाहीये ना मी? उगी जीव वगैरे द्यावा लागायचा!!

   या धक्क्यातून कसबसं सावरून बिलिंगला सुरुवात झाल्यावर मात्र वाटलं की माझ्याजवळ असलेल्या चार लिटर दूध, २ किलो बटाटे, २ किलो कांदे, एक किलो टमाटे, अर्धा डझन केळी, २ मोठ्या कॅडबऱ्या आणि असं बरच काही सहित धरणीमातेने मला पोटात घ्यावे!!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक                                   #rajashrismunichdiaries