मागच्या
शनिवारी दुपारी बाहेर निघालो असताना गेटच्या बाहेर पडलो अन समोर
हे एवढी मोठी गर्दी.
आपल्याकडे गणपतीत असते तशी किंवा
दिवाळीच्या खरेदीला असते तशी नाही
काही. पण इथल्या हिशोबाने
गर्दीच. ती गर्दी बघून
इथे नवीनच आल्यावरचा किस्सा आठवला.
इथे
नवीनच राहायला आल्यावर असच एके शनिवारी
फिरायला बाहेर पडलो होतो आणि
तर बाहेरच्या प्रचंड मोठ्या गर्दीने भांबावून गेलो. तसे आमच्या गेटच्या
उजव्या बाजूलाच एक छोटा बार
आणि रस्ता क्रॉस करून समोरच जरा
मोठा बार आहे. ह्या
दोन्ही बारच्या समोर मोठमोठे घोळके
करून लोक प्रचंड थंडीत
भयंकर थंड अशा बिअरचा
आस्वाद घेत होते. सगळ्या
वयोगटातले लोक दिसत होते.
लहान मुले सोबत असेलेले
लोक बारमध्ये न जाता आमच्या गेटसमोरून
पुढे जात होते. बाकी
आजोबा, पणजोबा, आज्जी, पणजी, काका, काकु वगैरे प्रकारचे
लोक बारसमोर निवांत टाईमपास करत होते. आमच्या
घराच्या जवळपास असलेले छोटे छोटे रेस्टारंट्स,बेकऱ्या गर्दीने अगदी फुलून गेले
होते.
इथे
आल्यावर आमच्या समोरच्या रस्त्यावर इतके लोक मी
पहिल्यांदाच पाहिल्यामुळे माझी वाचाच बसली.
सवय नाही हो गर्दी
वगैरे बघायची. सगळ्या ट्राम्स, बसेस आणि अंडरग्राउंड
ट्रेन्स मधून लोक एका
विशिष्ट दिशेला निघाले होते. सगळ्यांच्या पोशाखात एक खास निळ्या
रंगातील गोष्ट होती. टीशर्ट, स्कार्फ, किंवा टोपी ह्यातलं काहीतरी
त्या खास रंगाचं होत.
तशाच प्रकारचे झेंडे सुद्धा होते लोकांच्या हातात.
मला काहीच समजेना नक्की काय चाललंय ते.
वाटलं नक्कीच कुठल्या तरी नेत्याची सभा
आहे.
गर्दी
ज्या दिशेला चालली होती आम्ही पण
तिकडेच निघालो. हळुहळू प्रचंड मोठ्या प्रमाणात पोलीस बंदोबस्त दिसायला लागला. नक्की पन्नासेक गाड्या होत्या पोलिसांच्या. शेकडो पोलीस रस्त्यावर फिरत होते. दोन
चार ऍम्ब्युलन्स, एक दोन फायरब्रिगेडच्या
गाड्या. आता मात्र माझी
खात्रीच झाली कि सभाच आहे
म्हणून. तसं मी ह्यांना
बोलून पण दाखवलं. पण
म्हटलं सभा असेल तर
सगळीकडे प्रचंड प्रमाणात फ्लेक्स लावलेले हवे होते. सभेच्या
जागी नेत्यांचे कटाऊट्स वगैरे. म्हटलं छे! काय हे
लोक. एवढी गर्दी खेचण्याचे
सामर्थ्य असलेल्या नेत्याचा साधा एक फ्लेक्स
नाही. भारतीय मनाला पटतच नव्हतं ना!
आम्ही
आपलं गर्दी जाईल तिकडे चाललो
होतो. बरं एवढी गर्दी
होती पण ना गोंधळ,
ना गोंगाट, ना धक्काबुक्की, ना
किळसवाणे स्पर्श, ना अरेरावी. असं
कुठं असतंय होय? मला वाटलं
मी नक्कीच स्वप्न पाहतेय. पुढे गेल्यावर एक
मोठ्ठा साक्षात्कार झाला. स्टेडियम आहे हो इथे.
फुटबॉलची मॅच होती त्या
दिवशी! त्यामुळेच एवढी प्रचंड गर्दी,
एवढा पोलीस बंदोबस्त!
फुटबॉल
धर्म आहे इथला आणि
त्यात १८६० म्युनिच नावाच्या
टीमची मॅच म्हणजे काही
विचारायलाच नको. कोणत्या टीमसोबत
मॅच होती तेही कळलं
नाही कारण त्यांचे फॅन्स
नसल्यातच जमा. मॅच संपल्यावर
१८६० टीम जिंकली किंवा
हरली तरीही पोलिसांची गरज पडते इथे.
आम्ही अनुभवलं आहे. मॅच सम्पली
कि पुन्हा सगळी गर्दी आमच्या
आजूबाजूच्या रस्त्यांवर बिअरच्या बाटल्या घेऊन फिरत असते.
१८६० जिंकली असेल तर उत्साह
बघण्यासारखा असतो गर्दीचा. एखादा
घोळका मस्त गाणी म्हणतो.
कोणीतरी फ्लॅशमॉब सुरु करतात. रात्री
उशिरापर्यंत त्यांचं सेलिब्रेशन चालू असतं. एरवी
अगदी शिस्तीत वावरणारे लोक त्या गर्दीचा
हिस्सा झाले कि ट्राम्सच्या,
बसेसच्या समोरच फतकल मारून बसतात नाहीतर रस्त्यावर बाटल्या
फोडतात. पोलीस मग समज देऊन
लोकांना रस्त्यावरून बाजूला करतात. तोपर्यंत ट्राम किंवा बस जागची हालत
नाही त्यामुळे ट्रॅफिक जॅम. स्टेडियम आमच्या
घरापासून साधारण एखादा किलोमीटर असेल पण गोल
झाला कि तिथल्या जल्लोषाचा
आवाज थेट घरात येतो.
रात्रीच्या वेळी मॅच असेल
तर तिथले फ्लड लाईट्स दिसतात
घरातून.
असं
काही इथे होत असेल
ह्यावर विश्वासच बसत नव्हता. आम्हाला
हे सगळं बघून धक्क्यावर
धक्के बसत होते. ह्या
धक्क्यामुळे आमची अवस्था जाना
था जपान पोहोच गये
चीन झाली. जायचं होतं एका दुकानात
गेलो तिसऱ्याच दुकानात. घरी आलो तर
तोच गोंधळ. रात्री उशिरापर्यंत गाणे, गोंगाट चालू होता. जिथे
रात्री सात नंतर टाचणी
पडली तरी आवाज होऊन
शेजारच्या लोकांना त्याही आवाजाचा त्रास होईल असं वाटत
होतं तिथे असा गोंधळ
बघून जाम मजा वाटली.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ठिकठिकाणी बिअरच्या बाटल्यांचा खच पडलेला होता.
प्रचंड प्रमाणात सिगरेट्सची थोटकं सगळीकडे विखुरलेले होती.
पण ही मॅच अधूनमधून
असावीच असं वाटत राहतं
कारण उत्साहाने गर्दी करणारे लोक आजूबाजूला तेव्हाच
दिसतात आणि कसं का
होईना आपण माणसातच राहतो
ह्याची म्यूनिचमधे खात्री पटते!!
सौ.
राजश्री उपेंद्र पुराणिक
