गेले कित्येक दिवस एक नाव नुसतं डोक्यात घोळतंय! बरं आपलं डोकं म्हणजे यन्टमपणाचा कळस असतं! कितीही ठरवलं की “ते”नाव एका कानाने ऐकून दुसऱ्या कानाने सोडुन द्यायचं तरी जमत नाहीच. “असं कसं नाव रे?” असं विचारावं का नाही? हा एकच प्रश्न सतावतोय. कारण “साला एक प्रश्न भांडण के लिए कारणीभुत हो सकता है!“ हिंदी मराठी घ्या समजून आता.. नावंच तसं आहे ते!
आधीच होम ऑफीस वाले बारा महिने अठरा काळच्या मीटिंग्जमुळे वैतागलेले असतात त्यात तुम्हाला त्यांच्या कलिग्जची नावं पाठ आहेत आणि त्यातल्या एकाचं नाव तुमच्या डोक्यात घोळतंय असं जर त्यांना कळलं तर काय होऊ शकतं ह्याचा अंदाज तुम्हाला आलाच असेल! असो.
एकतर ते नाव पहिल्यांदा ऐकल्यावर हसून हसून वेड लागायची वेळ आली होती. त्यात पुन्हा सतत तेच नाव कानावर पडतंय! किती म्हणून आवरायचं स्वतःला?
पण आता पाणी डोक्यावरून गेलंय! म्हणुन आज ठरवलंच की काहीही झालं तरी चालेल, कितीही भांडण झालं तरी नाव विचारायचं म्हणजे विचारायचंच! असं कुठं नाव असतंय होय? का तुच चुकीचं नाव घेतो आहेस? फ्लोरियन ठीक आहे, स्टेफानी बरंय, एकवेळ तातियाना पण चालेल...
.
.
.
.
.
पण “माईका लाल”? हे कुठल्या देशातलं नाव आहे? सारखं सारखं काय “माईका लाल, माईका लाल”?
.
.
.
.
.
तर उत्तरादाखल “अगं ए यन्टम माईका लाल काय माईका लाल! मायकल अल असं नाव आहे ते! काय आहे? मायकल अ ल! म्हण बरं मायकल अल”.
मी “माईका लाल!” (गडगडाटी हास्य) “हैं साला, है कोई माईका लाल जो ये नाम ठिकसे बोल सके?”
#कानपुर_में_हड़ताल
सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा