शुक्रवार, २२ जानेवारी, २०२१

युरोपिअन पदार्थ आणि मी

सध्या कोरोनाकृपेकरून चिरंजिवांची शाळा ऑनलाईन असल्यामुळे, शाळेतून चक्क वेगवेगळे पदार्थ करायला सामान पाठवत आहेत! जेवणाचे पैसे परत न करता त्यांनी हा पर्याय शोधलाय. भाज्या, फळे, तांदुळ, पास्ता, दही, बटर इत्यादी गोष्टी असतात. 

दर आठवड्यात करायच्या युरोपिअन आणि जर्मन पदार्थांची कृती शाळेच्या पोर्टलवर असते आणि त्यासाठी लागणारी एक ना एक जिन्नस शाळेच्याच ट्रान्सपोर्टने प्रत्यके विद्यार्थ्याच्या घरी पोहोचती केली जाते! सगळे बसचालक जेष्ठ नागरीक आहेत. काल जे काका हे सामान घेऊन आले होते त्यांना पाहुन तर वाटलं की नक्की पंचाहत्तरीचे असतील. 

खरंतर ही संकल्पना फार आवडलीये आम्हाला कारण शाळेच्या ट्रान्सपोर्ट स्टाफला पण काम मिळतंय आणि कुकींग स्टाफला पण! आपल्यामुळे ह्या भयंकर #कोरोना परिस्थितीत कोणाला तरी थोडीशी का होईना मदत होतेय याचा आनंद वाटतोय! 

असे काही एक एक युरोपिअन पदार्थ आणि कृती असते की ज्यांची नावं सुद्धा आपण जन्मात ऐकलेली नसतात, तर ते पदार्थ करण्याचा आणि खाण्याचा प्रश्नच येत नाही! त्यामुळे जे काही सामान येतं त्यात मी भारतीयच पदार्थ करते बऱ्याचदा. पण कृती वाचुन जर वाटलं की हा पदार्थ आपण आणि घरातले खाऊ शकतो तरच तो युरोपिअन पदार्थ करते. पास्ता आता छानच जमायला लागलाय! 

तशी कृती फार अवघड नसते पण आपल्याला एखाद्या पदार्थाची चव आधी माहितीच नसेल तर आपण उगीच संभ्रमात असतो. त्यात ईथल्या बऱ्याच पदार्थांमध्ये दूध आणि मीठ एकत्र वापरायला सांगतात जे मला अजिबातच पटत नाही. असो. 

एकदा तर कोको पावडर मिश्रित रवा आला होता आणि म्हणे पॉरिज करा ह्याची. त्या रव्याची चॉकलेट खीर भन्नाट झाली होती. एकदा इतक्या मोठ्या मोठ्या सिमला मिरच्या आल्या होत्या की आठवडाभर रोज त्याचं काही ना काही करत होते. 

भाज्या तर इतक्या मोठ्या असतात की संपता संपत नाहीत. अक्षरशः एका मोठ्या बटाट्याची भाजी आम्ही तिघे सकाळ संध्याकाळच्या जेवणात खाऊनही संपत नाही. मग काय उचलली भाजी आणि घातली थालीपिठात! हाय काय अन नाय काय! भाज्या संपवण्याचा एकमेव मार्ग! 

कालच्या सामानात भलं मोठ्ठ बीट आलं होतं! एवढ्या मोठ्या बीटाची कोशिंबीर मला एकटीलाच आठवडाभर खावी लागली असती म्हणुन केला त्याचा हलवा. काही पदार्थ दिसायलाच इतके आकर्षक असतात की पटकन एक घास तोंडात टाकावा वाटतो, हा हलवा अगदी तसाच झालाय. 

दुसरं म्हणजे दोन मोठ्ठे लीक, २ भलेमोठे बटाटे सुद्धा आले आहेत! त्यातल्या फक्त अर्धा बटाटा आणि चतकोर लिकचं सुप आम्हाला पुरलं! लीक नामक भाजी ईथे आल्यावरच पाहिली! कांद्याच्या पातीचा फार मोठ्ठा भाऊ म्हणजे लीक, पण चव पातीएवढी उग्र नसते. सूप चांगलं झालं होतं. 

असे एक एक पदार्थ केले की एकमन वाटतं की जरा चव म्हणुन मॅगी काकुंना देऊनच यावा एखादा पदार्थ, पण मग लगेच विचार येतो की उगीच हात दाखवुन अवलक्षण कशाला! नाही का! म्युनिकमध्ये आधीच घर मिळायची मारामार आहे, मी दिलेला पदार्थ खाऊन काकुंनी घरच सोडायला लावलं तर कुठे जाणार!


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक




शुक्रवार, १५ जानेवारी, २०२१

ना मैने सिग्नल देखा ना तुने सिग्नल देखा

 तो: हॅलो काय चाललंय?

ती: बाहेर आहे, काय झालं?

तो: अगं तू सिग्नलवर आहेस का?

ती: नाही. का रे?

तो: का म्हणजे काय? सिग्नलवर ये ना! मी पण आहे आता!

ती: मी कशाला येऊ आत्ता सिग्नलवर? 

तो: कशाला म्हणजे काय? सगळेच येत आहेत! 

ती: सगळे आले म्हणुन मी कशाला येऊ? 

तो: अगं बाई तुला तुझ्या प्रायव्हसीची काही काळजी आहे की नाही!

ती: ए, बाई कोणाला म्हणतो रे,हं! मुलगी आहे मी मु ल गी! समजलं ना! 

तो: बरं बाई, मुलगी तर मुलगी!

ती: बाई नाही मुलगी म्हणाले ना मी!

तो: (ईथे परिस्थिती काय आहे आणि ही बाई डोकं खातेय!) अगं माझी मुलगी.. म्हणजे अगं माझी राणी, मी काय बोलतोय आणि तुझं काय तिसरंच चाललंय! 

ती: बाई कशाला म्हणतोस मग!

तो: बरं नाही म्हणत. तु एकदाची सिग्नलवर ये म्हणजे झालं! 

ती: मी तुला आधीच सांगितलं की मला नाही यायचं सिग्नलवर! आधीच गर्दीने वैतागले आहे मी!

तो: पण मी आहे ना! आणि आता सगळेच येत आहेत म्हणल्यावर गर्दी होणारच ना! गर्दीचं सोड, प्रायव्हसीचं बघ जरा!

ती: तू काय डोक्यावर पडला आहेस का? सिग्नलवर प्रायव्हसी म्हणे! 

तो: काय फालतुपणा लावला आहेस ग! मी नीट सांगतोय की सिग्नलवर ये तर डोक्यावर पडलाय म्हणे! 

ती: मी फालतू! बरं! मला बोलायचंच नाहीये ना तुझ्याशी! 

तो: मी तुला नीट समजावून सांगतोय तर तु ऐकशील तर ना! मी आहे सिग्नलवर, तुला यायचं तर ये नाहीतर राहुदे. तुला तुझ्या डेटाची काळजीच नाहीये तर मी तरी काय करणार! 

ती: डेटा कशाचा डोंबल्याचा! आधीच ट्रॅफिकमध्ये वाट लागलीये आणि म्हणे सिग्नलवर ये! म्हणजे तिथे येऊन अजून अर्धा तास ट्रॅफिकमध्ये अडका! इतक्या तुफान गर्दीत प्रायव्हसी मिळेल म्हणे! धन्य आहेस तू! आता तू म्हणतोच आहेस तर येते मी सिग्नलवर, तू आहेस का तिथे? भेटु मग! 

तो: अगं ए यंटम, ट्रॅफिक सिग्नल नाही ग बाई..... सिग्नल ऍप!

ती: पुन्हा बाई म्हणालास ना!

फोन कट!


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

गुरुवार, ३१ डिसेंबर, २०२०

तो राजहंस एक

असं म्हणतात की राजहंस जेव्हा जोडीदार निवडतात तेव्हा ते अगदी आयुष्याच्या अंतापर्यंत सोबत राहतात! अश्याच एका राजहंसाच्या जोडीविषयी काल एक बातमी वाचली आणि त्याविषयी लिहावं वाटलं. हे वर्ष संपताना विचार केला तर जाणवलं की आपण या वर्षभरात किती संमिश्र भावना अनुभवल्या आणि काल ही बातमी एका जर्मन वर्तमानपत्रात वाचून उगाचच भरून आलं! 

आज जास्त थंडी नसल्यामुळे कुठेतरी दूरवर ऊडत जायचं, काहीतरी नवीन पहायचं आणि हो, पिल्लांसाठी काहीतरी खायला न्यायचं म्हणून ते दोघे ऊडत उडत एका रेल्वेलाईन जवळ येतात! दोन राजहंस, जिवाभावाचे, प्रेमाचे जोडीदार! 

उडता उडत अचानक एकजण रल्वेसाठीच्या ओव्हरहेड वायरमधे अडकतो आणि विजेचा जोरदार झटका बसून जागीच गतप्राण होतो! दुसरा एव्हाना जरा पुढे गेलेला असतो. परंतु त्याच्या लक्षात येतं की आपला जोडीदार कुठे दिसत नाहीये, म्हणून तो पुन्हा रेल्वेलाइनच्या जवळ येतो आणि आपल्या जोडीदाराला असं मरून  पडलेलं पाहुन त्याच्या जवळ येऊन बसतो. त्याच्या जोडीदाराच्या मृत्युमुळे तोही कोलमडून जातो. 

हे सगळं रेल्वेचे कर्मचारी बघतात. त्या राजहंसाला तिथून हलवण्यासाठी थोडा प्रयत्न करतात पण तो अजिबात त्याच्या जोडीदाराच्या कलेवरापासून दूर जात नाही. त्याची स्वतःच्या जोडीदाराविषयी असलेली भावना त्या कर्मचाऱ्यांना कळते आणि ते सुद्धा तब्ब्ल ५० मिनिट त्याला त्याच्या मृत जोडीदारासोबत तसंच बसू देतात. 

त्या राजहंसाच्या शोकासाठी २३ रेल्वेना उशीर होतो पण तरीही हे कर्मचारी त्याला तिथून हलवायची घाई करत नाहीत!  साधारण पन्नास एक मिनिटांनी अग्निशमन दलाचे लोक हळूच त्या राजहंसाना तिथून उचलतात आणि रेल्वेची रहदारी सुरळीत होते!

प्रेमाची ही एक वेगळीच भाषा आपल्याला कळते! 


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

शुक्रवार, ११ डिसेंबर, २०२०

प्रयत्ने वाळूचे कण रगडीता

एक साधारण पंचाहत्तर ऐंशी वर्षे वयाचे आजोबा पहाटेचा गजर ऐकून उठतात. एकटेच राहत असतात. घरातल्या कुठल्या तरी कोपऱ्यात ठेवलेलं जडच्या जड डंबेल दोन्ही हातांनी उचलायचा प्रयत्न करतात, पण छे! अवघड असतं त्यांच्यासाठी ते. 

दुसऱ्या दिवशी पण अगदी हाच कार्यक्रम! रोज त्यांचे प्रयत्न सुरूच असतात. एके सकाळी कसंतरी ते डंबेल आजोबा दोन्ही हातांनी ओढत घराबाहेरील बागेत घेऊन येतात. एवढं केल्यानेही ते थकून तिथेच बसतात. 

मग दुसऱ्या दिवशीपासून रोजच पहाटे बागेतच ते उचलायचा प्रयत्न! आजुबाजूला राहणाऱ्या लोकांसाठी चर्चेचा आणि आश्चर्याचा विषय होतो हा! बाजूलाच राहणारी म्हातारी खोचकपणे बघत असते. 

रोज लोक त्यांना बघत असतात. कोणी हसतं, कोणाला त्यांची काळजी वाटते तर कोणाला अजुन काही. पण आजोबा सगळ्यांकडे सोयीस्करपणे दुर्लक्ष्य करून स्वतःचे लक्ष्य हळुहळू साध्य करत असतात!

आजोबांचा अविरत डंबेल उचलायचा प्रकार पाहून एक दिवस शेजारची म्हातारी काळजीपोटी त्यांच्या मुलीला कळवते. मुलगी लगेचच येऊन बघते. तिला कळतच नाही की या वयात आपले वडील असं का वागत आहेत. ती वडीलांना समजवायचा प्रयत्न करते. पण ते काही मागे हटायला तयार नसतात! त्यांचे प्रयत्न ते सोडत नाहीत कारण इतके दिवस जे डंबेल त्यांना उचलता पण येत नव्हतं ते आता त्यांना त्यांच्या छातीपर्यंत बऱ्यापैकी उचलता यायला लागतं. 

असं करता करता एक दिवस आजोबा ते डंबेल दोन्ही हातांनी व्यवस्थित त्यांच्या डोक्याच्या वर उचलून धरतात! काय खुश होतात म्हणून सांगू! अगदी लहान मुलांसारखी ऊडी मारून आनंद व्यक्त करतात! हे पाहुन आजुबाजूच्या शेजारांच्या चेहऱ्यावरही आनंद दिसतो! तेच शेजारी जे इतके दिवस आजोबांकडे विचित्र नजरेने पाहत असतात. खोचक म्हातारी पण आनंदी दिसते. 

मग तो दिवस उजाडतो! आजोबा मुलीच्या घरी नाताळसाठी जातात. सात आठ वर्षांच्या नातीसाठी छानशी भेटवस्तु नेतात. आजोबांना बघुन नात खुश होऊन त्यांच्याजवळ जाते. म्हातारे आजोबा नातीला पटकन उचलुन घेऊन, नाताळसाठी सजवलेल्या उंच झाडाजवळ नेतात आणि नातीला सफाईदारपणे स्वतःच्या डोक्याच्या उंच उचलतात आणि त्यांची नात त्या झाडाच्या टोकावर सुंदरशी चांदणी लावते! आजोबांच्या डोळ्यांत अश्रूंच्या चांदण्या चमकतात!

ते पाहुन आजोबांच्या लेकीला इतके दिवस पडलेल्या कोड्याची उकल होते की आपले म्हातारे वडील इतके दिवस इतकं जड डंबेल कशासाठी उचलत होते ते आणि तिच्याही डोळ्यांत अश्रु येतात!

प्रयत्नांती परमेश्वर म्हणतात ते काही खोटं नाहीये, हो ना!

(वरील वर्णन एका जर्मन भाषेतल्या सुंदर जाहिरातीचं आहे!)


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

शुक्रवार, ४ डिसेंबर, २०२०

कौन है ये लोग?

 म्युनिकमधल्या कुटुंबांचा आणि खरेदी विक्रीचा अश्या दोन वेगळ्या समूहात (गृप्स) तुम्ही टेलेग्राम नामक ऍपवर सामिल होता. सामिल झाल्या झाल्या नोटिफिकेशन्सचा जीव घ्यायला तुम्ही अजिबात विसरत नाही. फुकटची टिणटिण! 

मग टाळेबंदी (लॉकडाऊन) सुरु होते आणि काय आश्चर्य! एवढा नोटिफिकेशन्सचा जीव घेऊनही तुम्हाला दिवसाला २-४ टिणटिण दिसायला आणि ऐकायला येतात! 

अमुक तमुक जॉईन्ड टेलेग्राम! टिणटिण

अमुक ढमुक जॉईन्ड टेलेग्राम! टिणटिण

तमुक तमुक जॉईन्ड टेलेग्राम! टिणटिण

अरे ये हो क्या रहा है? कुठं नेऊन ठेवलंय व्हॅट्सऍप माझं!

तुमच्या संपर्कयादीतील (कॉन्टॅक्ट्स) कोणती व्यक्ती कधी टेलेग्रामवर आली ह्याची इथंभूत माहिती एकेका टीणटीणने तुम्हाला मिळत असते! काही नोटिफिकेशन बघुन कळतं की अरेच्या ही/हा/हे चक्क आपल्या सम्पर्कयादीत आहेत? बरं ह्या नोटिफिकेशनचा जीवही घेता येत नसतो!

त्यात एक दिवस एक नवटेलेग्रामवासी मैत्रीण चुकून “सीक्रेट कॉन्व्हर्सेशन” सुरु करते आणि नेमकं चिरंजीव तेव्हा गेम खेळत असतात आणि ते नोटिफिकेशन बघून तुमचं डोकं खातात! 

ह्या सगळ्या प्रकाराला वैतागुन तुम्ही टेलेग्रामचाच जीव घ्यायचा असं ठरवता! तोच तुमच्या फोनमध्ये एक अगम्य नोटीफिकेशन येऊन धडकतं जे पाहुन तुम्हांला एकदम “याचसाठी केला होता अट्टहास!” “क्या मैं सपना देख रही हूँ?” सारखं काहीबाही सुचतं! कारण ते नोटीफिकेशन म्हणजे 

“सासूबाई जॉईन्ड टेलेग्राम” असं असतं! 

ते वाचून पूर्वी लोकांना तार आल्यावर वाटायचं तसंच काहीसं तुम्हाला वाटतं! तुम्ही लगेचच ऑफिसबंदमुळे घराचं ऑफिस केलेल्या आणि मिटिंग मध्ये व्यग्र असलेल्या ह्यांना अगदी मिटिंग मध्ये म्यूट करायला लावून तुम्ही सांगता “अरे सासूबाई जॉईन्ड टेलेग्राम” असं नोटीफिकेश आलंय मला! 

त्यांची प्रतिक्रीया ऐकून तुम्हांला “कौन है ये लोग? काहांसे आते है ये लोग?“ हा डायलॉग लिहिणाऱ्याचं फार कौतुक वाटतं कारण हे म्हणतात “टेलेग्राम म्हणजे? आणि हे सांगायला तू मला म्यूट करायला लावलंस!” 

२०२० मध्ये, लॉकडाऊनमधे,“टेलेग्राम म्हणजे काय?“ असं विचारणाऱ्या माणसावर तुम्ही फक्त एक कटाक्ष टाकता आणि मनात म्हणता “मुझे पता है ये लोग, मेरे घरमें ही है ये लोग!” 

पुढे जास्त विचार न करता सासूबाईंना टेलेग्रामवर मेसेज करायला घेता! मेसेज करायला म्हणुन विवक्षित ठिकाणी गेल्यावर तुमची अवस्था DCH मधल्या आकाश सारखी होते, तो बोलत असतो शालिनीशी आणि त्याचं थोडं लक्ष विचलित झाल्यावर शालिनीच्या जागी रोहीत अवतरतो! कारण जिथे सासूबाईंचा फोटो दिसायला पाहीजे तिथे उत्तरभारतीय नवविवाहित तरुणीचा फोटो दिसतो!

तुम्ही अगदी आकाश सारखंच ”अरे! तुम कौन हो?” असं त्या तरुणीला मेसेज करणार ईतक्यात टेलेग्राम म्हणजे काय हे माहीत नसलेला माणुस मिटिंग संपवून म्हणतो “एकदा नंबर चेक करून घे, आईचा जुना नंबर असायचा आणि तु वेंधळ्यासारखी दुसऱ्याच कोणाला तरी मेसेज करायचीस!”

ह्या पॉईंटच्या मुद्द्यामुळे तुमच्या डोक्यात प्रकाश पडतो की आपण आईंचा जुना नंबर डिलीटच केला नाहीये! टेलेग्रामवर दिसणाऱ्या नोटिफिकेशनमध्ये तोच नंबर दिसतो आणि तुम्ही सासूबाईंचा जुना नंबर डिलीट करता!

आणि वाद घालायला नवीन विषय मिळाल्यामुळे तुम्ही लगेच तुमचा मोर्चा ह्यांच्याकडे वळवता आणि म्हणता “तुला टेलेग्राम म्हणजे काय हे खरंच माहीत नाहीये?“


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

रविवार, २९ नोव्हेंबर, २०२०

मी, दिवाळी आणि मॅगी काकू

तर झालं असं की, दिवाळीच्या दिवशी दुपारी मी दारात रांगोळी काढत होते आणि तेव्हढ्यात मॅगी काकू बाहेरून आल्या! नेहमीप्रमाणे काय कशी आहेस वगैरे बोलणं झाल्यावर त्यांनी मोर्चा रांगोळीकडे वळवला! 

मला म्हणाल्या, “मी मागचे २-३ दिवस तुझ्या दारात हे सिम्बॉल्स बघतेय, काय आहे नक्की? आणि तू का काढलेस?“ मला वाटलं आता रांगोळीची पण त्यांना काही अडचण आहे की काय! जरा जपूनच मी म्हणाले “सध्या आमच्याकडे दिवाळी आहे ना म्हणून आम्ही हि एक प्रकारच्या सॅण्डने दारात वेगवेगळे डिझाइन्स  काढतो, हिला रांगोळी म्हणतात!” काकूंनी रांगोळी म्हणायचा फार प्रयत्न केला, पण छे बुआ, जमेल तर शपथ! म्हणाल्या “जाऊदे मला म्हणता येत नाही! पण ही तू हाताने काढलीस का? फार सुंदर!” हे ऐकून मी स्वप्न वगैरे तर पहात नाहीये ना ह्याची मनोमन खात्री करून घेतली!

मग त्यांनी विचारलं “दिवाळी म्हणजे काय?” गेले कित्येक वर्षांची  कुठल्या तरी परदेशी माणसाला दिवाळी काय असते हे सांगायची माझी ईच्छा आज पूर्ण होणार ह्या विचारानेच मला फराळाने चढलं नसेल त्यापेक्षा जरा मोठ्या मूठभर मांस चढलं! मी अगदी साग्रसंगीत त्यांना समजावून सांगितलं दिवाळीविषयी आणि मुख्य म्हणजे काकू सुद्धा मन लावून ऐकत होत्या! 

त्यांचा आनंदी चेहरा पाहुन ठरवलंच की यावर्षी त्यांना घरात नेऊन एक बेसनाचा लाडू खाऊच घालू! हाय काय अन नाय काय! दरवर्षी काय नाही म्हणतात! 

 खरंतर इतके वर्षात दरवर्षी दिवाळीत मॅगी काकूंची भेट होतेच. दरवेळी भेटल्या की मी अगत्याने त्यांना घरात या म्हणते पण फारच मानभावी आहेत त्या, मूड नाही म्हणतात! 

मी पुन्हा त्यांना घरात या म्हंटले पण इतकं दिवाळीचं आणि फराळाचं महत्व सांगूनही काकूंनी नवीन बहाणा सांगितला, “अगं मला लगेच बाहेर जायचं आहे ग! पुढच्यावेळी येते हं नक्की!” त्यांच्या उत्तराने माझा चेहरा खर्रकन उतरला! त्यांच्या लक्षात आलं बहुतेक म्हणून अगदी हसून म्हणाल्या “आम्ही जसं मेरी क्रिसमस म्हणतो तसं मी तुला तुझ्या फेस्टिव्हल साठी कसं विश करू?”

मनात म्हंटल “दिवाळी आणि रांगोळी मधलं ळ म्हणूनच दाखवा आता, एवढं दरवर्षी दिवाळीत घरात बोलवते तर येत नाही ना तुम्ही!” पण मग विचार केला खाली पिली दिवाळीमें कायको पंगा लेनेका! नाहीका?

मी म्हणाले “ शुभ दीपावली म्हणा!“ काकूंनी कसबसं शुभ दिपावली म्हणलं आणि पटकन घरात निघून गेल्या! कदाचित त्यांनाही “ळ” ची भीती वाटली असेल! 


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

शनिवार, ७ नोव्हेंबर, २०२०

लोणी

आज जरा कुठे थोडे लोण्याचे पॅकेट्स आणायला गेले दुकानात तर बिलिंग काकु अश्या काही टकामका बघायला लागल्या की विचारूच नका! असं कुठं असतंय होय? काकूंचे डोळेच बोलत होते-

“कौन है ये लोग इतने बटर लेने वाले?”

“काय बाई आहे! इतके बटर.. हं म्हणूनच गोलगोल दिसतेय!“

“कमाल आहे, कशी खात असेल ही बाई इतके बटर!“ 

“इतके बटर नेतेय तर हिला ब्रेड किती लागतील!“ 

“माझ्या अख्ख्या बिलिंग करिअरमध्ये इतके बटर नेणारी पहिल्यांदाच पहिली!” इत्यादी इत्यादी... 

मीही माझ्या डोळ्यांतून सांगायचा प्रयत्न केला 

“अहो काय सांगु काकु तुम्हांला! आता दिवाळी तोंडावर आलीये, फराळाचं करायचं आहे. पुन्हा तुमच्या इथली थंडी मी म्हणतेय त्यामुळे थंडीचा खाऊ करायचा आहे. त्यात घरातलं तूपही संपत आलंय तेही करावंच लागेल किनई! इतकं तूप करायला लोणी लागणार ना!“

त्यांना माझ्या डोळ्यातलं $&@$ काही कळलं नाही आणि त्या तश्याच अनिमिष नेत्रांनी माझ्याकडे आणि मी घेतलेल्या १०-१५ लोण्याच्या पॅकेट्सकडे बघत बसल्या! म्हणुन मी आपलं गपगुमान त्या पॅकेट्सचे पैसे देऊन तिथुन काढता पाय घेतला. न जाणो भुसकून मॅगी काकू ह्याच दुकानात आल्या तर बिलिंग काकू आणि मॅगी काकू मिळुन माझी आरतीच करतील! 


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

शनिवार, ३१ ऑक्टोबर, २०२०

पोपट

शनिवारचा जरा गडबडीचा दिवस. रविवारी बाजार बंदमुळे दोन चार दुकानांमध्ये जाऊन सामान आणणे वगैरे कामं दुपारपर्यंत आटपून, तुम्ही जरा वामकुक्षी घेऊया असा विचार करतच असता की तो इमेल येऊन धडकतो. जो वाचुन तुम्हाला कळतं की आज वामकुक्षीच काय रात्रीची झोपही दुरापास्त होणार आहे. काही नाही, एका प्रोजेक्टची डेडलाईन रविवारीच आहे असं लिहिलेलं असतं त्यात त्यामुळे तुम्ही वामकुक्षीला पुढे ढकलून लॅपटॉपला जवळ घेता. 

तुम्ही पटापट एकेक काम लॅपटॉपवेगळं करत असता .. ते नाही का हातावेगळं म्हणतात तसं! तुमचे हे थोड्या वेळाने तुमच्या बाजूला सोफ्यावर येऊन बसतात आणि अगदी प्रेमाने विचारतात "टीव्ही लावु का ग?"  तुमच्या मनात येतं "नेकी और पुछ पुछ!"  पण तसं काहीही न दाखवता तुम्ही शांतपणे "हो" म्हणता. तुम्हाला वाटतं आता डेडलाईनच आहे प्रोजेक्टची तर उगी कशाला एखादा डायलॉग मारुन आ बैल मुझे मार करावं, हो किनई? कारण "एक डायलॉग नवरा बायकोको भांडकुदळ बना सकता है." 

टीव्ही चालु होतो. आयपीएल, राजकारण, बातम्या इत्यादी गोष्टींमध्ये फिरुन फिरुन गाडी शेवटी युट्युबवर खानपानाच्या चॅनलवर येते. तुम्ही कामात मग्न असूनही तुमचं अधूनमधून लक्ष टीव्हीकडे असतंच बरं! एव्हाना संध्याकाळ होत आलेली असते आणि तुमच्या डोक्यात संध्याकाळच्या स्वयंपाकाचं काय करावं?असं डोक्यात येतं म्हणुन तुम्ही ह्यांच्याकडे बघता तर हे "मेरे पिया गये रंगून" म्हणजे हे अगदी मन लावून टीव्हीवर "बटाटेवड्याची कृती" बघत असतात. मग तुम्ही पण त्यांची "मेरे रंग में रंगनेवाली" होऊन अगदी मन लावून "वरुण इनामदारला" बघत असता. तो नाही का हँडसम शेफ! असो. 

तर, ती चवदार बटाट्याची भाजी, त्या भाजीचे वडे करण्यासाठी त्यासाठी बनवलेलं बेसनाचं पीठ, हिरवीगार पुदिन्याची आणि लालचुटुक चिंचेची चटणी. अहाहा! त्यात वरुणची बोलायची स्टाईल. क्या बात है! आता तुमच्या डोक्यात काम सोडून, बस्स बटाटेवडे आणि वरुण! तुम्हाला वाटायला लागतं की हा व्हिडीओ संपला की हे उठून कुकरला बटाटे लावणार आणि पुढच्या एक दीड तासात तुमच्या हातात गरमागरम बटाटेवडे, हिरवीगार पुदिन्याची आणि लालचुटुक चिंचेची चटणी असलेली डिश येणार. भलंमोठं काम आणि आयता बटाटेवडा, और क्या चाहिये? 

वामकुशीला पुढे ढकलल्यामुळे असं गरमागरम बटाटेवड्याचं दिवास्वप्न तुम्ही टीव्हीसमोर बसुन बघायला लागता! कृती संपवून, वरुण तुमचा निरोप घेतो, तुम्ही जड अंतकरणाने त्याला बाय करता आणि तुम्हाला वाटतं की आता तुमचं बटाटेवडा स्वप्न प्रत्यक्षात येणार तोच.... 

हे घड्याळाकडे बघतात आणि तुम्हाला म्हणतात, "अगं साडेसहा होत आलेत, तुला खूपच काम आहे तर मी खिचडी टाकू का?"

हे ऐकुन तुमच्या स्वप्नातल्या हिरवीगार पुदिन्याची आणि लालचुटुक चिंचेच्या चटणीचा पोपट होऊन त्या गरमागरम बटाटेवड्याला घेऊन उडून जातो!


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

सोमवार, १२ ऑक्टोबर, २०२०

झबले_टोपडे

जेव्हा अख्ख्या होल मेट्रोच्या डब्यात काळे, पांढरे आणि ग्रे शेड्सच्या झबले, टोपडे आणि मास्कमध्ये ... म्हणजे जॅकेट्स, टोप्यांमध्ये तुमचे जॅकेट, टोपी रंगीबेरंगी आणि मास्क चक्क कोयरीच्या डिझाईनचा आणि रंगीत असेल तो समझ लेना भारतीय हो तुम!

कधीकधी वाटतं की इथले लोक फक्त दोनच रंगात जगतात, काळा आणि पांढरा! उन्हाळ्यात तरी जरा रंग दिसतात लोकांच्या कपड्यांमध्ये पण शरद ऋतू सुरु झाला की आधीच उदास असलेल्या वातावरणात ही लोकं त्यापेक्षा उदास कपडे घालतात! मग ट्रेनमध्ये आपल्यासारखे भारतीय लोक म्हणजे “बेगानी शादीमें अब्दुल्ला दिवाना” दिसतात. आजूबाजूचे लोकही “कौन है ये लोग” वाला लूक देतात आपल्याला.  

यावर्षी शरद ऋतूमधेच इथे इतकी थंडी पडलीये ना! नाकातोंडातून वाफा बाहेर पडतायेत आणि लगेच झबले, टोपडे आणि मोजे घालावे लागत आहेत. जॅकेट आणि टोपीचं नाव झबलं आणि टोपडं ठेवलय मी. 

घराबाहेर पडणं म्हणजे वैताग असतो नुसता! इतका जामानिमा करून जाणं म्हणजे एक मोठं काम वाटतं. त्यात आता मास्कची भर पडलीये. मला लेकाचं कौतुकच वाटतं; जेव्हा तो शाळेत जातांना टोपी, मास्क आणि चष्म्याची व्यवस्थीत सांगड घालतो, तेही सकाळी ट्रेन पकडायच्या गडबडीत!

मी आज टोपी आणि मास्कची सांगड घालायचा अयशस्वी प्रयोग करत होते ट्रेनमध्ये तर मला पाहुन एक आज्जी इतक्या वैतागल्या की चिडुन जर्मनीमध्ये म्हणाल्या “अगं ए मुली, ती टोपी काढुनच टाक ना एकदाची!” मला मॅगी काकूंची इतकी आठवण आली म्हणुन सांगु, त्या असत्या तर अश्याच रागावल्या असत्या नई! मी सांगितलं आज्जीना की मला थंडी वाजते हो तर पुन्हा त्यांनी ”कहांसे आते है ये लोग” वाला लूक दिला कारण ३ डिग्री सेल्सिअसमध्ये इथले आजी आजोबा सुद्धा टोपडे घालत नाहीत! पुढे आज्जी मला निरुत्तर करत म्हणाल्याच “तरीच तू बर्फात घालायचं झबलं घातलं आहेस!” 

ईथे प्रत्येक थंडीत घालायचे झबले, टोपडे वेगवेगळे असतात. आपलं म्हणजे थंडी पडली की एक दणकट झबलं अंगावर चढवायचं की झालं काम! आपल्याला पावसाची थंडी, उन्हातली थंडी आणि बर्फातली थंडी असं काही म्हणजे काही कळत नसतं त्यामुळे सगळ्या थंड्या सारख्याच! 

एक मात्र आहे बरं, अशात मला रोजचा हवामानाचा अंदाज आणि त्यानुसार खेटरं कोणते घालावेत ह्याचं तंत्र अवगत झालंय! कसं काय विचारताय, मॅगी काकूंमुळे हो! घराबाहेर पडायच्या आधी त्यांच्या दरवाज्याच्या बाहेर त्यांनी ठेवलेले त्यांचे पादत्राणं बघून घ्यायचे आणि निर्धास्त व्हायचं! त्यांनी पावसात घालायचे बुट्स बाहेर ठेवलेत त्या दिवशी काय बिशाद त्या पावसाची न पडण्याची!

रोजचे त्यांचे पादत्राणे बघूनच जीव इतका हैराण झालाय की त्यांचे झबले, टोपडे बघायच्या फंदातच पडत नाही मी, उगी हार्टवर प्रेशर वगैरे यायचं! 


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक

गुरुवार, १० सप्टेंबर, २०२०

बाल की खाल

परवा युट्युबवर केसांच्या समस्यांवर करायच्या उपायांचे व्हिडीओ बघत होते. युट्युबचा फण्डा तर तुम्हालाच माहितीच आहे, आपण एखाद्या विषयावरचा एक जरी व्हिडीओ पहिला तरी पुढच्या क्षणाला त्याच विषयाच्या व्हिडीओजचा भडीमार होतो आपल्यावर. 

 मी आपला पहिला व्हिडीओ खोबऱ्याच्या तेलाचा पहिला आणि नंतर मला , तीळ म्हणू नका, बदाम म्हणू नका, ऑलिव्ह म्हणू नका, एरंडेल म्हणू नका... 

तेल हो.. तेल आणि त्यांचे व्हिडीओज. असे विविध तेलांचे उपाय रेशमी केसांसाठी सुचवले गेले. 

त्यानंतर .. तेलात काय काय घालू शकता त्यासाठी.. 

आवळा म्हणू नका, माका म्हणू नका, जास्वन्द म्हणू नका, ब्राह्मी म्हणू नका, वडाच्या पारंब्या म्हणू नका, मेथी दाणे म्हणू नका.. 

अश्या पावडरी तेलात घाला म्हणे हो! केस इतके वाढतील की विंचरुन विंचरुन कंटाळा येईल म्हणे!

त्यानंतर अंडं म्हणू नका, दही म्हणू नका, अमकं, ढमकं, तमकं लावा म्हणे हो केसांना! केसांना पोषण मिळेल म्हणे. 

मग ह्यानेही काही फरक पडला नाही तर अजून व्हिडीओ की डोक्याला ... कांदा म्हणु नका, लसूण म्हणु नका, आलं म्हणजे अद्रक(नाहीतर म्हणाल कोण आलं?), कोथिंबीर ह्यांचे रस हो...  रस लावा म्हणे डोक्याला!! कोणी म्हणे ह्यांचे तेलं करून लावा लांबलचक, घनदाट केसांसाठी!

अमका लेप,  ढमका लेप... 

एवढं सगळं पाहिल्यावर मी आता फक्त एकाच व्हिडिओची वाट पाहतेय.... 




कोणीतरी तरी सांगेल की डोक्याला चांगली चर्रर्रर्रर्रर्रर्र करुन बसणारी हिंगाची फोडणी द्या म्हणून! 


सगळ्याच समस्यांमधून मुक्तता मिळेल मग... केसांच्या हो! कसं?


#अरे_कुठे_नेऊन_ठेवलाय_विग_माझा?




सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 


वाचकांना आवडलेले काही