इपितर

मी जेव्हा जेव्हा कुठे बाहेर जाते तेव्हा तेव्हा इथल्या मेट्रोमध्ये किंवा स्टेशनवर काहीतरी भन्नाट अनुभव येतात. 

मागच्या शनिवारी आम्ही दोघे कामानिमित्त बाहेर निघालो होतो. शनिवार असल्यामुळे स्टेशनवर जरा गर्दी होती. ट्रेनमध्येहि गर्दी असल्यामुळे आम्ही दाराजवळच उभे राहिलो कारण आम्हाला ३ स्टेशन्सनंतर उत्तरायचंच होतं. आमच्या स्टेशनच्या पुढचा स्टेशनवर एक ताई तिच्या लेकराला प्राममधे घेऊन दारातून आत आली रे आली की त्या दिवट्याने फटकन माझ्या हातावर फटका मारला ना! 

 अरेच्या! मला काही समजलंच नाही एक सेकंद. मागच्या जन्मी मी नक्कीच त्याचं काहीतरी घोडं मारलेलं असणार. कारण मी दिसले रे दिसले की त्या इपितरनं माझ्या हातावर फटका मारला!! एव्हाना मी सोडून आजूबाजूचे सगळे हसायला लागले होते.. हो हो, त्या हसणाऱ्यांमध्ये आमचे "हे" सुद्धा सामील होते बरं! मग काय? मी ही हसले, काय करणार? नक्की कोणते भाव चेहऱ्यावर दाखवावे हेच कळत नसल्यामुळे हसले मी. लेकिन ये मेरे साथ ही क्यूँ होता है? 

ती ताई बिचारी ओशाळली. त्या दिवट्याला जर्मनमध्ये रागवायला लागली, "अरे ती काही तुझी मावशी नाहीये, वेगळी बाई आहे! असं मारत असतात का? हं? घरी चल बघतेच तुला!" वगैरे वगैरे! तर ते इपितर माझ्याचकडे बघत होतं. मला वाटलं मारतय पुन्हा मला. मी त्या ताईचं बोलणं अगदी लक्ष देऊन ऐकत होते, नक्की काय म्हणतेय ती त्या लेकराला! तिला वाटायचं की ह्या बाईला जर्मन कळत नाही तर घ्या बोलुन.. पण नेमकं आम्हाला पुढच्या स्टेशनला उतरावं लागलं! ट्रेनच्या बाहेर पडलो तर हे म्हणाले "तु सोबत असलीस की वेळ मजेत जातो!!" अरे इनका ऑफिस शुरू करो रे जल्दी कोई!! वेळ मजेत जातो म्हणे! 

कालचा किस्सा तर कहर आहे! 

काल संध्याकाळी मैत्रिणीकडे गेले होते. येतांना वरच्या मेट्रोतुन उतरून, खाली अंडरग्राउंड मेट्रोच्या स्टेशनला आले. ट्रेन यायला ५ मिनिट होते. मी तिथल्या खुर्चीवर बसले. माझ्या बाजूला एक देसी बाबु पूर्णपणे मोबाईलमध्ये गुंग होता. नक्कीच गफ(गर्लफ्रेंड हो) बरोबर गप्पा चालू असणार किंवा फेबुवर किंवा इन्स्टावर.. जाऊदे आपल्याला काय करायचंय? उगी आपलं घेणं ना देणं अन फुकटचं कंदील लावणं! 

बरोब्बर ४ मिनिटांनी विरुद्ध दिशेला जाणारी ट्रेन मागच्या बाजूला आली. अचानक अंगात वारं शिरल्यागत देसी बाबु उठून त्या ट्रेनच्या दिशेने पळाला! मला वाटलं ह्या यन्टमला जायचं तिकडच्या ट्रेनमध्ये होतं आणि बसलं इकडच्या ट्रेनसमोर. तेव्हढ्यात माझीही ट्रेन आली म्हणुन मी आत गेले आणि बघते तर देसी बाबु तिकडच्या ट्रेनचं दार बंद होतांना त्या दाराच्या फटीतुन बाहेर येण्याचा प्रयत्न करत होता. कसबसं त्याला बाहेर पडता आलं आणि तो ह्या ट्रेनच्या दिशेने धावत सुटला... मनात म्हंटलं, अरे काय डोकं बिकं फिरलंय का काय लका? असं काहून भंजाळल्यागत करून ह्रायला रे भाऊ? 

हसू आवारेचना मला! अगदी ख्या ख्या ख्या. तरी बरं मास्क होता तोंडावर. 

आता माझ्या ट्रेनचं दार लागायला लागलं. मला वाटलं आता हे येडं त्या काडी सिंघम सारखं करतं का काय? पण त्याच्या नशिबाने त्याला ह्या ट्रेनमध्ये घुसता आलं! मी दारातच उभी होते. देसी बाबु हपापत माझ्या समोरच येऊन उभा राहिला. माझं अगदी मास्कशी आलं होतं की त्याला म्हणावं "अरे ईधर उधर क्या देख रहे हो? उधर ईधर देखों, उधर इधर !" (अंदाज अपना अपना अगणित वेळा बघितल्याचा परिणाम!) पण त्याची परिस्थिती बघुन मी मास्क आवरला! 

तेवढ्यात देसी बाबुचं लक्ष माझ्याकडे गेलं आणि त्याच्या लक्षात आलं की ह्या ताई पण देसीच असाव्यात. त्याच्या हेही लक्षात आलं की मला त्याचा हा "जाना था जापान पोहोंच गये चीन!" एपिसोड कळला आहे. मास्क आडून तो कसनुसं हसला असावा. एवढी स्वतःची फजिती होऊनही मला पाहिल्यावर त्याने ट्रेनच्या खिडकीच्या काचेत बघून स्वतःचे केस नीट केले आणि पुढच्या स्टेशनला मी उतरताना मला बाय सुद्धा म्हणाला.. #Men_will_be_men

काय इपितर लोक असतात राव एक एक!! 

#माझी_म्युनिक_डायरी 

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक