द लेक हाऊस

कीआनु रिव्ह्ज आणि सॅन्ड्रा बुलक ह्यांच्या नितांतसुंदर अभिनयाने नटलेली एक तरल प्रेमकथा असलेला चित्रपट. एकमेकांपासून खुप लांब असणारे दोन जीव. म्हणलं तर खूप लांब नाहीतर खूप जवळ. एक रहस्यमयी पत्रपेटी, जी तर्कशास्त्राच्या तत्वांवरचा आपला विश्वास उडवते. दोन वेगळ्या प्रतलांवरचे नाते.

नेटफ्लिक्सवर हा चित्रपट पहिला. अप्रतिम रहस्यमयी प्रेमकथा. एका तळ्यात बांधलेले छोटेसे टुमदार घर. तिच्या नवीन नोकरीमुळे, तिला हे अत्यंत आवडलेले घर तिच्या मनाविरुद्ध सोडावे लागतेय. जड अंतःकरणाने ती सगळं आवरुन घराबाहेर पडते, पण तिचा कुत्रा तिथून निघायलाच तयार नाहीये. निघताना तिथल्या पत्रपेटीत ती एक पत्र ठेवते आणि त्या सुंदर घराला अखेरचं नजरेत साठवुन तिथून निघून जाते. ती जाते तेव्हा शिशिर ऋतू असतो. तो हिवाळ्यात त्याच तळ्यातल्या घरी रहायला येतो. ती डॉक्टर असल्यामुळे तिला शिकागोला एके मोठ्या हॉस्पिटलमध्ये नोकरी मिळालीये. तो आर्किटेक्ट आहे आणि तो सुद्धा शिकागोमध्येच त्याच्या एका मोठ्या प्रकल्पावर काम करतोय. तो रात्री घरी येतो आणि त्याला पत्रपेटीत तिचं पत्र सापडतं. तिने लिहिलंय की "ह्या सुंदर घरात नविन भाडेकरूचे स्वागत. मला हे घर जितकं आवडलं तितकंच तुलाही आवडेल अशी आशा करते. कृपया मला आलेले कोणतेही पत्र खालील पत्त्यावर पाठवणे. आणि हो दारातल्या कुत्र्याच्या पंजाबद्दल क्षमस्व. वरच्या छोट्या खोलीत एक बॉक्स आहे तोही मी यायच्याआधीपासून तिथे होता. धन्यवाद." ते पत्र वाचून तो दारात कुत्र्याचे पंजे दिसत आहेत का बघतो आणि वरच्या खोलीत बॉक्स आहे की नाही ह्याचाही शोध घेतो. पण त्याला कुठेच ती म्हणतेय तसं काही सापडत नाही. तो दुसऱ्या दिवशी घराची स्वच्छता करताना एक कुत्रा तिथे येतो जो की तिचाच आहे. पहिला आश्चर्याचा धक्का आपल्याला इथे बसतो. एका भयंकर अपघातामुळे ती खूप अस्वस्थ आहे कारण तिच्या डोळ्यांदेखत एका व्यक्तीचा जीव जातो पण डॉक्टर असुनही ती त्याला वाचवु शकत नाही. ह्या मानसिक धक्क्यामुळे ती सगळ्या कोलाहलापासुन दूर जाण्यासाठी पुन्हा त्या तळ्यातल्या घरापाशी येते. तिच्यासोबत तिचा कुत्रा आहे. जो कि त्याचाही कुत्रा आहे. घर अजुनही रिकामं आहे हे पाहुन तिला आश्चर्य वाटतं. निघताना ती पत्रपेटी उघडते आणि तिला त्याचं पत्र मिळतं. त्याने लिहिलंय की "हे घर बऱ्याच वर्षांपासून रिकामं आहे, इथे कोणीही रहात नव्हतं त्यामुळे तुम्ही नक्की कोणत्या बॉक्सविषयी म्हणत आहात मला समजलं नाही. कदाचित तुम्ही दुसऱ्या कोणत्या तरी लेक हाऊस मध्ये राहिला असाल आणि तुमचा त्यामुळे गैरसमज झाला असेल. कुत्र्याचे पंजे म्हणत असाल तर त्याबाबत मलाही कुतूहल वाटतं आहे." ती लगेच त्याला उत्तर लिहिते "मी ह्याच लेक हाऊस मध्ये राहिली आहे आणि मला पूर्ण खात्री आहे कि तिथे एक बॉक्स आहे. आणि हो, हे २००६ आहे." स्वतःचा पत्ताही त्यात लिहिते. ती ते पत्र पत्रपेटीत ठेऊन निघून जाते. रात्री तिचे पत्र पाहुन तो बुचकळ्यात पडतो आणि विचार करतो की " २००६ कसं काय म्हणतेय ती?" शिकागोला गेल्यावर तो तिचा पत्ता शोधून तिच्याशी बोलायचं ठरवतो. तो तिने दिलेल्या पत्त्यावर जातो तेव्हा तिथे त्या इमारतीचे बांधकाम सुरु असतं. त्याच्यासाठीही हि गोष्ट धक्कादायक असते. तो लगेच तिच्यासाठी पत्र लिहितो की मी तूम्ही दिलेल्या पत्त्यावर जाऊन आलो आणि तिथे बांधकाम चालू आहे जे कि पुढच्या दोन वर्षात पूर्ण होईल आणि तुम्ही मला तारीख चूक सांगता आहात कारण हे २००४ साल आहे. २००६ नाही." हा दुसरा आश्चर्याचा धक्का आपल्याला बसतो.

असा त्यांचा वेगळ्या प्रतलांवरचा पत्रांचा सिलसिला सुरु होतो. आपण पूर्णपणे त्यात गुंतत जातो. त्यांची शिकागोमधली एकत्र भ्रमंति, तिने झाडं आवडतात लिहील्यावर त्याने तिच्यासाठी लावलेले झाड, तो खरंच अस्तित्वात आहे कि नाही हे पाहण्यासाठी तिने भूतकाळातल्या एका तारखेला त्याला तिच्यासाठी करायला सांगितलेली एक गोष्ट, तिच्या नकळत आणि त्याला माहित असताना त्यांची झालेली अवचित भेट, त्या दोघांना जेव्हा जाणीव होते की ते दोघे वेगळ्या प्रतलांवर आहेत आणि प्रेमात पडले आहेत, एकमेकांना भेटायची उत्कटता, भविष्यातल्या एका तारखेला भेटायचे ठरवून न झालेली त्यांची भेट, पत्राद्वारे होणाऱ्या त्यांच्या गप्पा, काळाच्या अनिश्चिततेमुळे तिचं त्याला नाही म्हणणे, ती पत्रपेटी आणि तो कुत्रा. एक एक अप्रतिम प्रसंग आहेत जे आपल्याला खिळवून ठेवतात. हळुहळु आपल्या लक्षात येत जाणारे संदर्भ, हे सगळं शब्दात मांडणं कठीणच. किआनू आणि सॅन्ड्राने ज्या उत्कटतेने हे प्रसंग रंगवले आहेत त्याला तोड नाही.

दोन्ही कलाकारांचा अभिनय उत्तम. ह्या ना त्या कारणाने ती पत्रपेटी आपल्याला सम्पूर्ण चित्रपटात दिसत राहते आणि आपण अस्वस्थ होत राहतोआणि शेवटच्या क्षणापर्यंत ताणलेली उत्सुकता एखाद्या थ्रिलर चित्रपटाचा अनुभव देते. मरगळलेल्या, प्रेमावरचा विश्वास उडालेल्या मनाला उभारी देणारा एक अविस्मरणीय अनुभव. ते म्हणतात ना कुठेतरी एक समांतर विश्व अस्तित्वात आहे आणि तिथे तुमच्या सगळ्या इच्छाआकांक्षा पूर्ण झालेल्या आहेत. असाच काहीसा अनुभव ह्या चित्रपटाने दिला.
शांत आणि तरल चित्रपट पाहण्याची आवड असेल तर नेटफ्लिक्सवर जरूर पहा "द लेक हाऊस". सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक #Netflix #thelakehaouse

Pic Credit Google

चुना

गुलाबी थंडी, मस्त हवा आणि सुट्टी, और क्या चाहिये? तुम्ही अगदी उत्साहात घरच्यांबरोबर दिवस कसा मस्त घालवता येईल याची योजना आखता. चक्क सगळेजण या योजनेला पसंती दर्शवतात त्यामुळे तुमचा उत्साह दुणावतो. ठरल्याप्रमाणे पटापट आवरुन तुम्ही योजनेबरहुकूम शनिवारवाड्याच्या प्रवेशद्वारापाशी पोहोचता. लेकाने आताच "पानिपत" पाहिल्यामुळे, शनिवारवाडा पाहायचा हट्ट धरलेला असतो आणि तुम्ही सुट्टीचा मुहूर्त साधुन तो हट्ट पूर्ण करायचा असं ठरवलेलं असतं.  

तर, प्रवेशद्वारी पोहोचताच तुम्ही अजूनच उत्साहाने जाहीर करता की "तुम्ही सगळे थांबा. मीच तिकीट काढणार." तरी तुमचे हे म्हणतात "अगं तू थांब इथे आईसोबत, मी काढतो तिकीट." पण नाही, तुमचा उत्साह आज तुम्हाला "आज मैं ऊपर" सुचवत असतो त्यामुळे तुम्ही "आसमाँ नीचे"  म्हणत तिकीट काढायला प्रवेशद्वाराच्या आत प्रवेश करता. 

आत गेल्यागेल्या "इतना अंधेरा क्यूँ है भाई?" असं तुम्हाला समोरच्या सद्गृहस्थाला विचारावं वाटतं. पण तुमच्या लक्षात येत की अति उत्साहाच्या भरात तुम्ही गॉगल काढलेलाच नाहीये. म्हणून तुम्ही गॉगल काढता आणि पर्समध्ये ठेवता. तेवढ्यात समोरचे सद?गृहस्थ हातावर तंबाखू घेऊन चुन्याच्या पुडीतुन चुना हातावर घेण्याचा प्रयत्न करत असतात. चुना काही पटकन त्यांच्या तंबाखुवर पडत नसतो म्हणून ते चुन्याच्या पुडीला जोरदार हिसका देतात आणि चुन्याचा एक चुकार मोठ्ठा थेंब उत्साहाने भरलेल्या तुमच्या डोळ्यात जातो. 

हा अनपेक्षित धक्का तुम्हाला सहन न झाल्याने तुम्ही डोळा चोळायला लागता आणि एक सणसणीत शिवी तुमच्या डोळ्यातुन ओठांवर येते, तीच द्यायला तुमची चुनाभरली नजर त्या तंबाखूगृहस्थाला शोधायला लागते. त्याला त्याच्या चुन्यानी केलेली चुक लक्षात आल्यामुळे तो गायब झालेला असतो. त्याच्या चुन्याला माफी नाही! चुकीला, चुकीला. आता तुम्ही, तुमचा डोळा आणि चुना. हेच काय ते राहिलेलं असतं. उत्साहाची जागा केव्हाच चुन्याने काबीज केलेली असते. 

ह्या सगळ्या गोंधळात रांग पुढे सरकलेली असते आणि तिकीटखिडकीवरचे काका तुम्ही बोलण्याची वाट पहात असतात. तुम्ही इतक्या चुनामय झालेला असता की काकांना म्हणता " ५ चुना द्या." हे ऐकुन त्यांचा चेहरा चुन्यासारखा पांढरा पडलाय असं तुम्हाला वाटतं पण तसं काही नसुन तुमची नजरच चुनामय झालीये हे तुम्हाला कळतं. 

कसं तरी तिकीट घेऊन तुम्ही बाहेर येता आणि जेव्हा ह्यांना सांगता की तुमच्या डोळ्यांत चुना गेलाय तेव्हा त्यांनी म्हणलेलं "काय?चुना? असा कसा तुझ्याच डोळ्यांत गेला? " ह्यावर फक्त "गेलाय ना चुना आता!" एवढंच उत्तर देऊन तुम्ही डोळा चोळता. आता हात लावला की डोळ्यांतून चुना येत असतो आणि भयंकर आग होत असते. एव्हाना सगळे उत्साहात शनिवारवाडा बघण्यात दंग झालेले असतात आणि तुम्ही त्या तंबाखू चुनावाल्याच्या खानदानाचा उद्धार करून, त्याचाच चुना त्याच्याच डोळ्यांत घालु म्हणून त्याला शोधत असता. पण तो काही सापडत नाही आणि त्याचा चुना तुमची मात्र वाट लावतो. सगळ्या दिवस चुन्यात जातो. 

पुढचे तीन दिवस हे चुना प्रकरण तुमच्या डोळ्याला पुरतं आणि पुन्हा "चुना डोळ्यांत जाईल अश्या ठिकाणी तू कशाला गेली होतीस?" अश्या प्रकारच्या प्रश्नांचा भडीमार तुमच्यावर होतो तो वेगळाच. गॉगल काढल्यामुळे इतका मोठा चुना तुम्हाला लागलेला असतो. 

एकंदर काय तर व्यसन हे वाईटच, स्वतःसाठी आणि दुसऱ्यांसाठीही! त्यामुळे कधीही तंबाखु खाणाऱ्याच्या आजूबाजूला सुद्धा फिरकु नका बरं!!


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक 

#myfriends_experince 

शांतता

इथला मेट्रोचा प्रवास कधी कधी फारच थरारक होतो. खरंतर थरारक शब्द आपल्यासाठी म्हणजेच भारतीयांसाठी योग्य ठरणार नाही कारण असे प्रसंग आपल्यासाठी नवीन नाहीत पण जर्मन लोकांच्या दृष्टीकोणातुन हा प्रसंग थरारकच म्हणावा लागेल कारण जर्मन लोक (आताशा) स्वभावतः फारच शांत आहेत. 

तर एकदम शांत असा मेट्रोचा डबा. कोणत्याही प्रवाश्याचा आवाज नाही. प्रत्येकजण एकतर फोनमध्ये व्यस्त नाहीतर शांततेचा आवाज ऐकण्यात गुंग आणि तुम्ही "आता नक्की काय बोलावं?" असा विचार करण्यात दंग. अचानक पुढच्या स्टेशनवर ह्या असह्य शांततेला तडा जातो. चार पाच टिनेजर मुलांचा घोळका डब्यात शिरतो. 

वयानुसार त्यांचा गलका चालू असतो. त्यांना बघुन तुम्हाला मस्त वाटतं. त्या डब्यात चैतन्य आल्याचा भास होतो. त्यांचे जोरजोरात बोलण्याचे आवाज, एकमेकांची खिल्ली उडवल्यावर होणारा हास्यकल्लोळ हे सगळं बघून तुमचं भारी मनोरंजन होतं, तुम्ही गालातल्या गालात हसता आणि तेव्हाच तुमचं लक्ष्य आजूबाजूच्या जर्मन्स कडे जातं. त्यांच्या चेहऱ्यावरचे भाव बघुन तुम्हाला वाटतं कि ते तुमच्याकडे बघुन "कौन है ये लोग? कहाँ से आते है लोग?" विचार करत आहेत कि काय? बऱ्याच लोकांना ह्या मुलांच्या गोंधळाची चीड येते. एक जर्मन काका तर त्या मुलांना शांतपणे जाऊन सांगतात कि आवाज करू नका वगैरे. पण मुलंच ती, त्यांना काडीचाही फरक पडत नाही. 

पुढच्या स्टेशनवर एक आज्जी डब्यात शिरतात. आजी तुमच्या समोरच्या सीटवर बसतात. मुलांचा गलका आता वाढलेला असतो. त्यात भर म्हणून एका मुलाकडे काहीतरी अशी गोष्ट असते कि तिचा आवाज त्या शांत डब्याध्ये अचानक घुमत असतो. त्या गलक्याला कंटाळून आजी त्या मुलांना जाऊन सांगतात कि आवाज करू नका. पण याही वेळी मुलांच्या गलक्यात एक टक्काही फरक पडत नाही. 

आता आजींची जरा चलबिचल व्हायला लागते. ते बघून तुम्हाला उगाचच आजींची काळजी वाटायला लागते. त्या पुन्हा मुलांना सांगतात कि गप्प बसा रे. पण काहीही उपयोग होत नाही. आता मुलांचा गलका प्रचंड वाढलेला असतो आणि ते काहीतरी वाजवत असतात. आणि अचानक फुगा फुटल्या सारखा आवाज येतो. तो ऐकून तुमच्यासहित सगळेच दचकतात, ते बघून मुलांचा घोळका पुढच्या स्टेशनवर पसार होतो. 

मुलं निघून गेले म्हणून डब्यातले सगळेच सुटकेचा निश्वास टाकतात. तुमचं आणि आजींच्या बाजूला बसलेल्या ताईचे लक्ष आजींकडे जातं, त्या आवाजामुळे आजी जास्त सैरभैर झालेल्या दिसतात. खूपच अस्वस्थ आहेत असं दिसतं. तुम्ही आणि ती ताई आजींना विचारता "काय होतंय?" पण आजी उत्तर द्यायच्या अवस्थेतच नसतात. त्यांना काहीच सुचत नसतं. त्या फक्त अस्वस्थ हालचाली करत असतात. कोणालाच कळत नसतं त्यांना काय होतंय ते. 

ते बघून कदाचित डब्यातले कोणीतरी MVG(म्युनिच ट्रान्सपोर्ट) किंवा इमर्जन्सीला कॉल करतं आणि पुढच्याच स्टेशनला एक-दोन MVGचे अधिकारी बरोबर  तुमच्याच डब्याच्या समोरच्या दारात हजर असतात आणि ती ताई तत्परतेने त्या आजींना घेऊन त्यांच्या बरोबर जाते. आजींना वेळेत मदत मिळलेली असते. ते बघून तुमच्यासहित सगळ्यांना हायसं वाटतं. 

फोन केल्याकेल्या दोन ते तीन मिनिटांत, बरोब्बर ज्या डब्यात आजी आहेत त्याच डब्याच्या समोर येऊन, एक नाहीतर दोन लोकांनी थांबणे म्हणजे फारच झालं. 
मी जर माझ्या ह्यांना आत्ता म्हणाले की "कुकरच्या चार शिट्ट्या झाल्यावर, तेव्हढा गॅस बंद करा" तर हे उद्या मला विचारतील "तु काल काहीतरी म्हणत होतीस ना?" हे ऐकुन त्यांना अंदाज अपना अपना स्टाईलने सांगावंसं वाटतं की "चाय में शक्कर डालनेका टाईम कल था, आज नहीं" आणि त्यावरही ते म्हणतील "अच्छा चहातच साखर टाकायची होती ना? मग ठीक आहे." 

पण त्या आजींना पाहुन राहुन राहुन एक प्रश्न मनात येतोय, "ह्या आजी मॅगी काकुंच्या नातेवाईक तर नाहीत ना?" नाही म्हणलं, आजींनाही आवाजाचं वावडं, मॅगी काकूंनाही कुरकुरणाऱ्या दारांचं वावडं!


सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक