ऐका लॅपटॉपा तुमची कहाणी.
एक राजश्री नावाची स्त्री म्यूनिचमध्ये रहात असते जिला भारतात जाऊन २-३ वर्ष झालेले असतात म्हणून ती ठरवते की सगळ्यांना आश्चर्याचा धक्का देऊ पण तिलाच नंतर एक प्रचंड धक्का बसतो. वाचा हि कहाणी तिच्याच शब्दात.
"आम्हाला अजिबात जमणार नाही कार्यक्रमाला यायला, काय करणार लेकाच्या शाळेला सुट्या नाही मिळत ना अधेमधे." असं सारखं सारखं सांगुन, तुम्ही सगळ्यांना अंधारात ठेवलेलं असतं. ऐन कार्यक्रमाच्या आदल्या दिवशी सकाळीच म्युनिचहुन उड्डाण करुन तुम्ही संध्याकाळी पुण्यात घराच्या दारात उभे राहून सगळ्यांना आश्चर्याचा सुखद धक्का देता आणि तेव्हा तुम्हाला कळतं की "सुख म्हणजे नक्की काय असतं?"
सगळ्या जिवलगांसोबत घालवलेले पंधरा दिवस पंधरा मिनीटांसारखे भासतात, दिवस कापरासारखे भुर्रकन उडून जातात आणि तुमची परत निघायची वेळ येते. जड मनानी तुम्ही बॅगा भरता आणि सगळ्यांचा निरोप घेऊन,जड पावलांनी मुंबईला जाणाऱ्या टॅक्सित बसता. विमानतळावर पोहोचेपर्यंत अधूनमधून डोळ्यात अश्रु येतच राहतात. विमानतळावर यथावकाश उतरून सगळ्या बॅगा चेक करून तुमची स्वारी चेकइनच्या दिशेने निघते. लेक मोठा झालाय असं तुम्हाला वाटत असल्यामुळे त्याची बॅग त्यालाच सांभाळायला दिलेली असते आणि तुमच्याकडे एक बॅग, तुमची पर्स आणि अधुनमधून लॅपटॉप नामक लेकराची बॅग असते. ते लेकरू तुमची एक अमूल्य गोष्ट सांभाळत असतं, काय सांगा बरं? तुमचा डेटा हो. डेटा ही जगातली सगळ्यांत अमूल्य गोष्ट आहे आजघडीला.
तुमची पुणे ट्रिप खुप छान झालेली असल्यामुळे तुम्ही आनंदाच्या हिंदोळ्यावरच तुमच्या बॅगा, पर्स, लेकरं सांभाळत विमानात बसता. लेकाच्या बडबडीत, अबुधाबी येतं. तुम्हाला आधीच ताकीद मिळालेली असते की आपल्याकडे ट्रान्झिट मध्ये फक्त एक तास आहे, मंडळी पाय उचला. एका विमानातून उतरून दुसऱ्या विमानात बसण्यासाठी तुम्हाला आधी सिक्युरिटी चेक करून मग साधारणपणे १-२ किलोमीटरचा पल्ला बॅगा आणि लेकरं घेऊन पळत पार पाडायचा असतो.
अबूधाबीचे सिक्युरिटी चेक म्हणजे आपल्याकडची जत्रा असते अक्षरशः. बराचश्या देशांचे ट्रान्झिट इथे आहेत. त्यामुळे सिक्युरिटी चेक साठी एका वेळी नक्की पाचशे ते हजार लोक रांगेत उभे असतात. नेमके सिक्युरिटी चेकला तुम्ही, लेक आणि हे वेगवेगळ्या रांगेत जातात त्यामुळे तुमचं लक्ष लेक एकटाच ज्या रांगेत गेलाय तिथे असतं. त्यात तिथला अधिकारी तुम्हाला तुमच्या सोन्याच्या बांगड्या सुद्धा ट्रे मध्ये ठेवायला सांगतात.
आता तुमच्या जीवाची घालमेल सुरु होते, पुढच्या विमानाला फक्त अर्धा तास उरलेले असतो, लेक एकटाच वेगळ्या रांगेत असतो, तुमच्या सोन्याच्या बांगड्या नीट आहेत कि नाही? तुमच्या पर्समध्ये चुकून एखादी औषधी गोळी तर राहिली नाहीये ना? अश्या असंख्य चिंता तुम्हाला सतावत असतात. कसंतरी सिक्युरिटी चेक पार पाडुन, सगळं सामान घेऊन तुम्ही सगळे म्युनिचच्या विमानाच्या गेटकडे पळत सुटता. कारण विमान निघायला आता फक्त २० मिनिट उरलेले असतात.
म्यूनिचमध्ये ट्रेन, बस किंवा ट्राम पकडायला पळण्याचं सार्थक झालेलं असतं कारण तुम्ही अबुधाबीला लेक आणि ह्यांच्या बरोबरीने त्या गेटवर पोहोचता. सगळे सोपस्कार पार पाडुन, गर्दीतुन वाट काढत, बॅगा बोडख्यावरच्या कप्प्यात ठेवून तुम्ही एकदाचं स्थानापन्न होता. टांगणीला लागलेला जीव विमानात पडलेला असतो. तुमच्या बाजूला एक धिप्पाड जर्मन काकू असतात आणि कमी लेगस्पेसमुळे बिचाऱ्या अवघडुन बसलेल्या असतात. तुम्हाला त्यांच्याविषयी करुणा दाटुन येते आणि एअरलाईन वाल्यांचा राग येतो. काही दिवसांनी लेगस्पेस इतकी कमी होईल की उड्या मारूनच सीटवर बसावं लागेल. असे काहीबाही विचार करत तुम्हाला झोप लागते.
म्युनिचला विमान उतरतं, तुम्ही सामान घेऊन इमिग्रेशनच्या रांगेत उभे राहता, तुम्ही सगळे खूप खुश असता, तुमच्या छान गप्पा चालू असतात आणि लेक तूम्हाला विचारतो "आई लॅपटॉपची बॅग कुठे?" तुम्ही मनात "लॅपटॉपची बॅग? हे काय नवीन? अशी कोणती बॅग माझ्याजवळ होती का? अर्रर्रर्रर्रर्र लॅपटॉपची बॅग... हो.. ती माझ्याजवळच होती. कधी होती? मुंबईला? की अबूधाबीला? ते लेकरू. तो अमूल्य डेटा.. बाबो कुठे हरवली मी? विमानातच ठेवली कि काय?" तुमचा चेहरा हसरा ते रडवेला होतो. तुम्ही लॅपटॉप हरवला आहे ह्याची तुम्हाला तीव्र जाणीव होते आणि तुमच्या पोटात खड्डा पडतो. तुमच्या सगळ्या प्रोजेक्ट्सचा डेटा, तुमचे नवीन प्रोजेक्ट्स आणि सगळा पर्सनल डेटा घेऊन हे लेकरू हरवलेलं असतं.
इतका वेळ हास्यविनोद करणारे तुमचे कुटुंब अचानक तणावग्रस्त होते. आजूबाजूचे लोक संशयाने तुमच्याकडे पहायला लागतात. शक्य तितका शान्त चेहरा ठेवून तुम्ही इमिग्रेशनच्या चौकशीला सामोरे जाता. तिथून बाहेर पडल्यावर तुमच्यावर लेक आणि हे मिळून प्रश्नांचा भडीमार करतात आणि तुम्हाला लक्षात येतं कि अबूधाबीला लेकाच्या आणि सोन्याच्या बांगड्यांच्या नादात तुम्ही लॅपटॉप नामक लेकराकडे साफ दुर्लक्ष्य केलेलं असतं त्यामुळे ते लेकरू तिथल्या सिक्युरिटी चेकच्या ट्रे मधुन बाहेरच येत नाही. तिथेच रुसुन बसतं.
अश्या प्रकारे एका अत्यंत सुखद प्रवासाचा अंत, तुमच्याच चुकीमुळे दुःखद झालेला असतो. पंधरा दिवसांचा आनन्द एका क्षणात नाहीसा झालेला असतो. त्यानंतर घरी येऊन आधी तुम्ही वेगवेगळे पर्याय शोधता कि लॅपटॉपचा शोध नक्की कसा घ्यायचा? अबूधाबीलाच आहे कि अजून कुठे? वेगवेगळे प्रयत्न, फोन, इमेल्स करुन तुम्हाला कळत कि लॅपटॉप अबूधाबीच्या एअरपोर्टवरच आहे आणि सुरक्षित आहे. थोडी जीवाला शांतता मिळते. मग त्या लेकराला घरी कसं आणायचे, ह्याचे प्रयत्न सुरु होतात. पण यश काही येत नाही.
खूप प्रयत्न, बरेचसे पैसे आणि प्रचंड मनस्तापानंतर तो लॅपटॉप सहा महिन्यांनी म्हणजे मागच्या आठवड्यात तुम्हाला मिळतो.
उतु नका मातु नका, घेतला लॅपटॉप विसरू नका. ही साठा उत्तराची लॅपटॉपची कहाणी पाचा उत्तरी सुफळ सम्पुर्ण.
सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक
एक राजश्री नावाची स्त्री म्यूनिचमध्ये रहात असते जिला भारतात जाऊन २-३ वर्ष झालेले असतात म्हणून ती ठरवते की सगळ्यांना आश्चर्याचा धक्का देऊ पण तिलाच नंतर एक प्रचंड धक्का बसतो. वाचा हि कहाणी तिच्याच शब्दात.
"आम्हाला अजिबात जमणार नाही कार्यक्रमाला यायला, काय करणार लेकाच्या शाळेला सुट्या नाही मिळत ना अधेमधे." असं सारखं सारखं सांगुन, तुम्ही सगळ्यांना अंधारात ठेवलेलं असतं. ऐन कार्यक्रमाच्या आदल्या दिवशी सकाळीच म्युनिचहुन उड्डाण करुन तुम्ही संध्याकाळी पुण्यात घराच्या दारात उभे राहून सगळ्यांना आश्चर्याचा सुखद धक्का देता आणि तेव्हा तुम्हाला कळतं की "सुख म्हणजे नक्की काय असतं?"
सगळ्या जिवलगांसोबत घालवलेले पंधरा दिवस पंधरा मिनीटांसारखे भासतात, दिवस कापरासारखे भुर्रकन उडून जातात आणि तुमची परत निघायची वेळ येते. जड मनानी तुम्ही बॅगा भरता आणि सगळ्यांचा निरोप घेऊन,जड पावलांनी मुंबईला जाणाऱ्या टॅक्सित बसता. विमानतळावर पोहोचेपर्यंत अधूनमधून डोळ्यात अश्रु येतच राहतात. विमानतळावर यथावकाश उतरून सगळ्या बॅगा चेक करून तुमची स्वारी चेकइनच्या दिशेने निघते. लेक मोठा झालाय असं तुम्हाला वाटत असल्यामुळे त्याची बॅग त्यालाच सांभाळायला दिलेली असते आणि तुमच्याकडे एक बॅग, तुमची पर्स आणि अधुनमधून लॅपटॉप नामक लेकराची बॅग असते. ते लेकरू तुमची एक अमूल्य गोष्ट सांभाळत असतं, काय सांगा बरं? तुमचा डेटा हो. डेटा ही जगातली सगळ्यांत अमूल्य गोष्ट आहे आजघडीला.
तुमची पुणे ट्रिप खुप छान झालेली असल्यामुळे तुम्ही आनंदाच्या हिंदोळ्यावरच तुमच्या बॅगा, पर्स, लेकरं सांभाळत विमानात बसता. लेकाच्या बडबडीत, अबुधाबी येतं. तुम्हाला आधीच ताकीद मिळालेली असते की आपल्याकडे ट्रान्झिट मध्ये फक्त एक तास आहे, मंडळी पाय उचला. एका विमानातून उतरून दुसऱ्या विमानात बसण्यासाठी तुम्हाला आधी सिक्युरिटी चेक करून मग साधारणपणे १-२ किलोमीटरचा पल्ला बॅगा आणि लेकरं घेऊन पळत पार पाडायचा असतो.
अबूधाबीचे सिक्युरिटी चेक म्हणजे आपल्याकडची जत्रा असते अक्षरशः. बराचश्या देशांचे ट्रान्झिट इथे आहेत. त्यामुळे सिक्युरिटी चेक साठी एका वेळी नक्की पाचशे ते हजार लोक रांगेत उभे असतात. नेमके सिक्युरिटी चेकला तुम्ही, लेक आणि हे वेगवेगळ्या रांगेत जातात त्यामुळे तुमचं लक्ष लेक एकटाच ज्या रांगेत गेलाय तिथे असतं. त्यात तिथला अधिकारी तुम्हाला तुमच्या सोन्याच्या बांगड्या सुद्धा ट्रे मध्ये ठेवायला सांगतात.
आता तुमच्या जीवाची घालमेल सुरु होते, पुढच्या विमानाला फक्त अर्धा तास उरलेले असतो, लेक एकटाच वेगळ्या रांगेत असतो, तुमच्या सोन्याच्या बांगड्या नीट आहेत कि नाही? तुमच्या पर्समध्ये चुकून एखादी औषधी गोळी तर राहिली नाहीये ना? अश्या असंख्य चिंता तुम्हाला सतावत असतात. कसंतरी सिक्युरिटी चेक पार पाडुन, सगळं सामान घेऊन तुम्ही सगळे म्युनिचच्या विमानाच्या गेटकडे पळत सुटता. कारण विमान निघायला आता फक्त २० मिनिट उरलेले असतात.
म्यूनिचमध्ये ट्रेन, बस किंवा ट्राम पकडायला पळण्याचं सार्थक झालेलं असतं कारण तुम्ही अबुधाबीला लेक आणि ह्यांच्या बरोबरीने त्या गेटवर पोहोचता. सगळे सोपस्कार पार पाडुन, गर्दीतुन वाट काढत, बॅगा बोडख्यावरच्या कप्प्यात ठेवून तुम्ही एकदाचं स्थानापन्न होता. टांगणीला लागलेला जीव विमानात पडलेला असतो. तुमच्या बाजूला एक धिप्पाड जर्मन काकू असतात आणि कमी लेगस्पेसमुळे बिचाऱ्या अवघडुन बसलेल्या असतात. तुम्हाला त्यांच्याविषयी करुणा दाटुन येते आणि एअरलाईन वाल्यांचा राग येतो. काही दिवसांनी लेगस्पेस इतकी कमी होईल की उड्या मारूनच सीटवर बसावं लागेल. असे काहीबाही विचार करत तुम्हाला झोप लागते.
म्युनिचला विमान उतरतं, तुम्ही सामान घेऊन इमिग्रेशनच्या रांगेत उभे राहता, तुम्ही सगळे खूप खुश असता, तुमच्या छान गप्पा चालू असतात आणि लेक तूम्हाला विचारतो "आई लॅपटॉपची बॅग कुठे?" तुम्ही मनात "लॅपटॉपची बॅग? हे काय नवीन? अशी कोणती बॅग माझ्याजवळ होती का? अर्रर्रर्रर्रर्र लॅपटॉपची बॅग... हो.. ती माझ्याजवळच होती. कधी होती? मुंबईला? की अबूधाबीला? ते लेकरू. तो अमूल्य डेटा.. बाबो कुठे हरवली मी? विमानातच ठेवली कि काय?" तुमचा चेहरा हसरा ते रडवेला होतो. तुम्ही लॅपटॉप हरवला आहे ह्याची तुम्हाला तीव्र जाणीव होते आणि तुमच्या पोटात खड्डा पडतो. तुमच्या सगळ्या प्रोजेक्ट्सचा डेटा, तुमचे नवीन प्रोजेक्ट्स आणि सगळा पर्सनल डेटा घेऊन हे लेकरू हरवलेलं असतं.
इतका वेळ हास्यविनोद करणारे तुमचे कुटुंब अचानक तणावग्रस्त होते. आजूबाजूचे लोक संशयाने तुमच्याकडे पहायला लागतात. शक्य तितका शान्त चेहरा ठेवून तुम्ही इमिग्रेशनच्या चौकशीला सामोरे जाता. तिथून बाहेर पडल्यावर तुमच्यावर लेक आणि हे मिळून प्रश्नांचा भडीमार करतात आणि तुम्हाला लक्षात येतं कि अबूधाबीला लेकाच्या आणि सोन्याच्या बांगड्यांच्या नादात तुम्ही लॅपटॉप नामक लेकराकडे साफ दुर्लक्ष्य केलेलं असतं त्यामुळे ते लेकरू तिथल्या सिक्युरिटी चेकच्या ट्रे मधुन बाहेरच येत नाही. तिथेच रुसुन बसतं.
अश्या प्रकारे एका अत्यंत सुखद प्रवासाचा अंत, तुमच्याच चुकीमुळे दुःखद झालेला असतो. पंधरा दिवसांचा आनन्द एका क्षणात नाहीसा झालेला असतो. त्यानंतर घरी येऊन आधी तुम्ही वेगवेगळे पर्याय शोधता कि लॅपटॉपचा शोध नक्की कसा घ्यायचा? अबूधाबीलाच आहे कि अजून कुठे? वेगवेगळे प्रयत्न, फोन, इमेल्स करुन तुम्हाला कळत कि लॅपटॉप अबूधाबीच्या एअरपोर्टवरच आहे आणि सुरक्षित आहे. थोडी जीवाला शांतता मिळते. मग त्या लेकराला घरी कसं आणायचे, ह्याचे प्रयत्न सुरु होतात. पण यश काही येत नाही.
खूप प्रयत्न, बरेचसे पैसे आणि प्रचंड मनस्तापानंतर तो लॅपटॉप सहा महिन्यांनी म्हणजे मागच्या आठवड्यात तुम्हाला मिळतो.
उतु नका मातु नका, घेतला लॅपटॉप विसरू नका. ही साठा उत्तराची लॅपटॉपची कहाणी पाचा उत्तरी सुफळ सम्पुर्ण.
सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा