वेड सिरीजचे

तिच्या मोबाईलच्या गॅलरीत सापडलेला एक फोटो पाहुन...

तो: (अतीच भीषण काहीतरी बघितल्यासारखा चेहरा करून) हा फोटो कुठून डाउनलोड केलास आणि कशासाठी?

ती: (चित्रविचित्र जोक्समध्ये आलेले फोटोज आपण नक्की डिलीट केले आहेत ना? असा विचार करून) कोणता रे?

तो: (काय आहे हे?हिचं नक्की काय चाललंय? चेहरा) डिलीट करतोय मी. btw तु सांगितलंच नाहीस, कुठून डाउनलोड केलास आणि कशासाठी?

ती: (आमच्या तीर्थरुपांनी आम्हाला कधी विचारलं नाही आणि हा काय तोंड वर करून विचारतोय?) कुठून का करेना... तुला काय करायचं आहे? मला आवडला मी केला. अजिबात डिलीट करायचा नाही सांगून ठेवते.

तो: (तीर्थरूप मोड मध्ये ) अगं खरच... this is not good. असे फोटो ठेवणं बरोबर नाही.

ती: (आता बास झालं.. जास्त डोक्यात जाऊ नकोस मोड) अरे पण तु कशाला लक्ष देत आहेस? relax... काहीही होत नसतं अश्या फोटोमुळे आणि मला आवडतो तो.

तो: (तीर्थरुपांचे तीर्थरूप मोड) पण हे अजिबात बरोबर नाहीये.. एखाद्या गोष्टीमध्ये इतकं involve होणं. चांगलं नसत ते. मी डिलीट करणारच आता.

ती: (अपनी माँ से बहस करता है?) तू जर हा फोटो डिलीट केलास ना तर तुला माझा मोबाईल यापुढे गेम खेळायला अजिबात मिळणार नाही लक्षात ठेव!

तो: (ईसका कुछ नही हो सकता.. चेहरा ) अगं पण आई... you are impossible!

इतका वेळ शांतपणे आई-लेकराचा प्रेमळ सुसंवाद ऐकत असलेला ..

बाबा तो: (विजयी हास्य करून) करून टाक रे डिलीट!

ती: देवा काय दिवस आलेत रे? (पुन्हा एकदा जॉन स्नो चा बळी घेताय. लक्षात ठेवीन मी! )

बाबा तो: (इथे लोक मुलांवर संस्कार कसे करावे, त्यांच्याशी टीनएज मध्ये कसे वागावे इत्यादींवर पुस्तकं लिहीत आहेत.. आणि ही ... असो.आपलीच बायको अन आपलाच लेक!) हे सगळं मनातच बरं!

ती: (आता फोटो पुन्हा शोधावा लागेल..) मनातच!

PC Google

#GOT गेम ऑफ थ्रोन्स 

मन तळ्यात...

मागचे चार पाच महीने कसे गेले कळलंच नाही. दोन्ही आई बाबा सोबतचा वेळ कापरासारखा पटकन उडुन गेला. आमचे चिरंजीव तर "सातवे आसमान में" म्हणतात तसे वागत होते. दोन्ही आजी आजोबांसोबत त्याने मस्त वन डे ट्रिप्स एंजॉय केल्या.

आम्ही जर्मनीच्या ज्या भागात राहतो तो म्हणजे बायर्न; ज्याला निसर्गसौंदर्याचं वरदान लाभलेलं आहे. इथल्या लोकांनी ज्या आत्मीयतेने हा निसर्ग सांभाळला आहे त्याला तोड नाही!

कुठेही कागदाचा कपटाही नजरेस पडत नाही. स्वच्छ, सुंदर, रमणीय निसर्ग. वसंत ऋतु सुरु झाला की झाडांना नवीन पालवी फुटते, वेगवेगळ्या झाडांवर रंगीबेरंगी फुलं आणि फुलपाखरं बागडायला लागतात. जिथे जाऊ तिथे हिरवीगार झाडे, निळेशार आणि नितळ तलाव आणि जवळच एखादा किल्ला किंवा चर्च. रेल्वेतून जाताना दिसणारी टुमदार युरोपिअन शैलीची घरे असणारी गावं, बाजूने वाहणारी नितळ नदी. स्वप्नवत प्रवास असतो सगळा. कितीही लांबचे अंतर असले तरी आपण हरखुन गेलेलो असतो बाहेर बघताना.

म्युनिच पासून २-४ तासाच्या अंतरावर २-३ भुईकोट किल्ले, ७-८ मोठे मोठे तलाव, जर्मनीमधील सर्वात उंच शिखर असे बरेचसे सुंदर ठिकाणं आहेत जे आपण एका दिवसात फिरून येऊ शकतो. ह्या सगळ्यात माझं सर्वात आवडतं ठिकाण म्हणजे" किंग्ज लेक" जर्मन मध्ये ह्याला konigsee असं म्हणतात. म्युनिचहुन ह्या लेकला जाणे म्हणजे तसा जरा द्रविडीप्राणायामच आहे. इथून एका ट्रेन ने दीड तास अंतरावरच्या एका स्टेशनला जा तिथून दुसरी छोटी ट्रेन पकडून एका बर्चटेसगाडेन नावाच्या स्टेशनवर उतरा आणि पुन्हा तिथून बस पकडुन किंग्ज लेकला जा. हा जो छोट्या ट्रेनचा प्रवास आहे ना त्यात इतकी सुंदर गावं दिसतात कि वाटतं इथेच उतरावं! आजूबाजूला मोठी मोठी कुरणं आणि त्यात चरणार्या गायी, छोटे छोटे हिरवेगार डोंगर, टुमदार घरं; त्या घरांच्या गॅलरीत असलेली बहुरंगी मनमोहक फुले आणि खळाळत वाहणारी नितळ नदी. अहाहा!

पुढे बसमधून उतरल्यावर आजूबाजूला फक्त डोंगर दिसतात. इवले इवले पांढरे ढग त्यांच्यावर उतरलेले असतात. स्वच्छ सूर्यप्रकाशात डोंगराचे कडे चमकत असतात. कुठे कुठे अजूनही न वितळलेला चुकार बर्फ डोंगरांच्या कडांवर, शिखरावर अधिराज्य गाजवत असतो. एक नागमोडी रस्ता आपल्याला त्या तळ्याच्या काठी घेऊन जातो आणि समोर तळ्याचा छोटासा भाग दिसत असतो आणि आजूबाजूला डोंगर असतात. वाटतं अरेच्या फक्त हेच आहे का तळं? पण ते इंग्लिश मध्ये म्हणतात ना.. wait for it. तसं काहीसं बोटीतुन तळ्याची सफर करताना वाटतं.

त्या शंभर वर्ष जुन्या बोटीतून एका बेटापर्यंत जाताना पाण्याचा रंग नक्की कसा आहे हा विचार करत असताना आजूबाजूच्या डोंगरांमध्ये असलेली झाडं आणि धबधबा लक्ष वेधून घेतात. बोटीतून प्रवास करताना ह्या लोकांनी एक अप्रतिम जागा शोधलीये जिथे बोट आली की डोंगराच्या जरा जवळ थांबते आणि बोट चालवणाऱ्या काकांचे सहकारी काका दरवाज्यात उभे राहून अप्रतिम ट्रम्पेट वाजवायला सुरुवात करतात. आपण विचार करत राहतो ते छान वाजवत आहेत कि त्या सुरवटींचा डोंगरातून येणार प्रतिध्वनी जास्त छान आह? पाच ते दहा मिनिटांचा हा सुरांचा सोहळा सम्पुच नये वाटतं!

बोट दोन डोंगरांच्यामधून प्रवास करत असते आणि समोर दिसणाऱ्या निसर्गाच्या अविष्कारावरून नजर हटत नाही. डोंगराच्या कुशीत वसलेले छोटेसे बेट त्यावर असलेलं चर्च, हिरवीगार झाडे आणि निळे, हिरवे नितळ पाणी असलेले तळे. बोट हळुहळु त्या बेटाच्या किनाऱ्याला पोहोचते. तिथे उतरल्यावर मनाला लाभलेली प्रसन्नता काही वेगळीच असते. Serenity म्हणतात ना तेच.

चर्चला वळसा घालून पुढे गेलं की देखणा किनारा आहे. त्या किनाऱ्यावर शांतपणे बसून समोर दिसणारं निळंशार आकाश, हिरवनिळं पाणी आणि त्यात असणारी बदकं, ये जा करणाऱ्या बोटी, किनाऱ्यालगतची जंगलात जाणारी पांढरीशुभ्र पायवाट, त्या पायवाटेला लागून पसरलेली हिरवळ हे सगळं डोळ्यातून मनात झिरपत जातं! ह्यावेळी रोजामधलं गाणं हमखास आठवतं -

ये हँसी वादियाँ
ये खुला आसमां

आपण हे सगळं मनात साठवत असताना वेळेचं भानच राहत नाही आणि तिथून निघायची वेळ येते. जड पावलांनी आपण त्या मोहक जागेचा निरोप घेतो. शेकडो फोटोज काढून सुद्धा कुठल्याच फोटोमधुन तो स्वर्गीय अनुभव पुन्हा घेता येतच नाही!

सौ. राजश्री उपेंद्र पुराणिक